Tag Archives: kan een kat alleen zijn

Wat is dat nou: een inhaalknuffel

inhaalknuffel

Een inhaalknuffel is een aparte knuffel. Die hoef ik niet elke dag, alleen als er een sietuuaazie is geweest. Dus dat mijn vrouw lang weg was en ik alleen was. Dat is moeilijk voor mij.

Gefoel

Waarom is dat moeilijk voor mij denkt u nou. Dat komt ik ben een kater met veel gefoel. Dus daardoor kan ik heel goed genieten en dat is het fijne ervan. Een beetje aaien of een lief woordje en ik moet al spinnen. En omdat ik vroeger op straat moest leven, heb ik extra veel gefoel bij dat ik een thuis heb. Voor mij is samen-zijn heel belangrijk. Dat is mijn gefoel.  Zij is thuis en ik ben thuis en we zijn samen met ons tweetjes. Maar het is zo dat ze soms weg gaat dan moet ze ergens anders werken. Dus dan ben ik alleen.

Van binnen

Alleen zijn is heel even fijn. Het huis voor mezelf hebben is leuk. Maar daarna wil ik dat ze terug komt. En als het lang duurt, dan voel ik me een beetje leeg van binnen.

Terug

Ze zegt altijd: “Bert, ik kom altijd bij je terug, zul je dat goed onthouden?” En ze komt ook altijd terug en dan heb ik inhaalknuffels nodig. Dus eerst komt het aaien van wezijnweersamen en als ik rustiger ben het gewone aaien en daarna pas komen de inhaalknuffels. Extra aaien met gesprekjes. Buikhappen. Een beetje achter mijn oor friemelen. Het is meer en anders, en dat gaat ook nog de volgende dag door en soms nog langer, net zolang tot ik niet meer leeg van binnen ben. Dan ben ik weer gewoon. Dus dan zijn de gewone knuffels genoeg.

Knuffels

Misschien ben ik wel de enige die inhaalknuffels nodig heeft dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat ik een kater met veel gefoel ben en ik heb thuis geleerd dat ik mag zijn zoals ik ben, dus dat is eigenlijk heel fijn.

Als ik moet wachten tot ze er weer is

Ik kan best alleen zijn, maar na vijf minuten ga ik kijken waar ze is.  Is ze boven dan ga ik naar boven. Is ze in de keuken dan ga ik naar de keuken. Maar soms is ze de voordeur uit en dan moet ik wachten.

Wachten is best moeilijk. Vooral als je alleen bent. Misschien is het anders wanneer je met meer katten woont, dat weet ik niet goed. Ik heb nou  alleen mezelf. Dus dan moet ik het uitzoeken. Ik weet dat ze bij me terug komt want dat zegt ze maar ik weet niet precies wanneer.

Ouder

Het is net of ik wachten de laatste tijd moeilijker vind misschien heeft dat te maken met ouder worden. Dat ik meer emo ben. Gefoeliger. En misschien komt het ook omdat ik me toch wat veiliger voel dan toen ik hier pas woonde dus dan moet het wel zo blijven en dan moet ze thuis zijn net als ik. Dat is gezellig en gezellig is belangrijk.

Dus wat ik doe als ze er niet is dat zijn de gewone dingen als slapen, rondlopen en in de vensterbank op de uitkijk gaan zitten.

Mewww

Net als ik me superalleen begin te voelen dan hoor ik haar aan de voordeur. ZIj loopt de trap op, ik ga naar de bovenkant van de trap. Meewww!!! doe ik, heel veel keer achter elkaar. Dat is allemaal gevoel dan merk ik opeens dat ik best spanning had en het komt er nou allemaal uit. Ze luistert dan en zegt: “Ja, ik hoor je,” en dat is best fijn dan weet ik dat ze echt luistert. Dus ik meewww lekker door tot ze zegt: “Nu weten we het wel, Bert.”

Inhalen

In de huiskamer gaan we aandacht inhalen, dat hoort. Ik moet kopjes geven, zij friemelt aan mijn vacht, soms miauw ik nog wat na, zij zegt van alles en dan gaan we bankhangen en heel zacht aaien en dan is alles weer goed omdat we samen zijn.

 

 

 

Loesje vertelt: over gewoon en normaal en rust

gewoon en normaal

Vorige week schreef ik over vertrouwen en dat ik dat nu van me eigen best wel heb. Ik dacht er deze week nog verder over na want ik voelde mij eigen best goed.

Alles was rustig om me heen, me vrouw was thuis. Me Bert was aan ze werk op ze vensterbank. En hij heb ook de zorg voor ze vrouw dus dan is het fijn als ze dag gewoon is. Ik wist hoe me eigen dag eruit zou zien. Dan heb ik rust in me kop en geen zorgen of moeilijke gevoelens. En er is ook tonijn.

Ik kende hem niet

Nu denkt U misschien Loesje is een saaie huispoes. Maar ik wil U zeggen dat gewoon niet saai is van ze eigen. Gewoon is normaal. Alles is hetzelfde en ik snap me leven. Het is goed en er is ook rust. Me Bert en ik praten vaak over gewoon, we begrijpen elkaar. Ik vind het fijn dat me Bert nu een gewone Huiskater is. Vroeger was me Bert een jongen van de straat. Hij is nooit strietwais geweest van ze eigen. Ik kende hem niet. Hij leefde op straat en hij wist niet hoe ze dag zou zijn. Me Bert wist niets van mij bestaan want hij had nog geen Feesboek. Als je zwerft hebbie geen Feesboek want je heb geen kompjuuter. En ik wist het niet van me Bert en van ze leven. Het was gewoon zo.

Ze goede balans

Vroeger was gewoon dus anders. Me Bert heb nu ze vrouw en hij heb rust. Ik heb mij eigen leven en we hebben verkering. Me leven is in ze goede balans en ik heb vertrouwen. Ik zeg U eerlijk, ik ben geen poes voor de straat. Ik wil me wereld niet bestormen en me vrouw ongerust in huis achterlaten. Ik houd van gewoon, dat ik elke dag weet wat er gaat gebeuren en dat me vrouw er is. Als ze er niet is, is het toch anders. Gewoon is dat ik op de bak zit als me vrouw thuiskom van ze werk. Zij geef me dan wel me preifussie want dat vind ik belangrijk. Daarna gaan we knuffelen en krijg ik eindelijk me eten. Ik heb daar dan wel de hele nacht op moeten wachten en dat vind ik soms best moeilijk voor me eigen. Eten hoort gewoon bij mij leven. Zo begint me dag en zo eindigt me dag. Ik vind dat mijn normaalste zaak van me wereld.

Als me vis bekend is

gewoon en normaalNormaal is ook me tonijn, ik weet hoe het ruikt en ik weet hoe ze moote smaake. Soms vind ik het fijn om een andere vis te eten. Me vrouw heb de hele viszaak al bijna leeggekocht voor mij gezondheid. Ze zeg dat ze afwisseling belangrijk vindt in mij eetpatroon. Voor mij eigen hoef het niet, maar ik wil het best opeten. Ik wil mij visboer niet kwetse of mij vrouw teleurstellen.

Soms brengt ze kabbeljouw mee of ansjevis, soms ook makkereel of heilbotte. Ze bedoel het vast goed maar ik vind het moet wel eetbaar zijn. Me hartje trilt pas als me vis bekend is. Dat me vrouw ze tas openmaakt en dat ik het dan al ruik. Dan kan ik mij eigen verheugen want ik weet wat er komt. Ik vind verheugen fijn. Ik kan mij eigen uren verheugen want ik ben een rustige poes. Ik ben me eigen lekkerbek en ik houd gewoon van tonijn.

Me eigen

Gewoon in me bakje en als het kan iedere dag. Dan pas is me leven normaal en kan ik gewoon me eigen zijn. Ik vind gewoon het fijnste van me leven.

Liefs Loesje

Moet je vrouw zeggen als ze het huis uit gaat?

 Moet je vrouw zeggen als ze het huis uit gaat? Dat weet ik niet zeker.  Laatst ging mijn vrouw zomaar weg en toen voelde ik me eenzaam. Dus ik vertelde dat op Feesboek.

Bijna iedereen vond dat je vrouw of je mensen moeten zeggen wanneer ze weg gaan en ook wanneer ze terug zijn.

Wachten

Het ging zo. Ik lag gewoon op mijn bankkussen te slapen toen ik opeens de voordeur hoorde. Daar werd ik wakker van. Wat het betekende snapte ik meteen: mijn vrouw was weg. En toen was ik helemaal alleen in huis en ik voelde me eenzaam. Zou ze ooit nog terugkomen? Hoe kwam ik aan brokjes als ze op waren? Kwam er ooit nog iemand die me wilde aaien?

Een hele lange tijd later hoorde ik weer de voordeur. Ik werd er weer wakker van. Dus toch! Ze was terug!! Ze kwam de huiskamer in en ik begon haar benen heek erg veel kopjes te geven. “Bertje, ” zei ze, “wat is dat nou, ik ben nog geen twee uur boodschappen wezen doen.”

Uitkijken

De ene keer is het moeilijker dan de andere keer om alleen te zijn. Waarom dat zo is, weet ik niet. Soms zie ik dat ze weg gaat en dan vind ik er niks van. Soms ga ik in de vensterbank zitten om te kijken of ze al de straat in loopt en dan gaan we naar elkaar miauwen.

Als ze zegt dat ze weggaat, krijg ik soms moelijke gevoelens. Mijn katervriend Jip zegt dat ik verlatingsangst heb. Dat kan best.  Dus de oplossing is dat mijn vrouw altijd thuis blijft dan hoef ik ook niet bang te zijn dat ze me verlaat.

Oefenen

Thuis heb ik een gesprek over al die dingen gekregen. En ze zegt dat ze altijd bij me terug komt en dat het bij een mensenleven hoort om soms weg te gaan. Ik vind het toch moeilijk. Maar misschien kan ik ermee oefenen dat ik voel dat ze echt eerlijk waar altijd terug komt en dat we dan weer samen zijn.

 

 

 

De enige kat… of niet

Ik woon in een tweepersoonshuishouden. De ene persoon is mijn vrouw en de andere persoon ben ik.  Dus ik ben de enige kat hier. Is dat zielig? Sommige mensen denken van wel.

Toen ik nog in het asiel zat, vond ik niet zo veel aan andere katten. Als we op de binnenplaats waren, keek ik een keertje. Meer niet.  Spelen of vechten of wat dan ook hoefde voor mij niet. Ik had ook veel aan mijn kop, want door alle toestanden van het straatleven was ik nogal onzeker geraakt. Op mezelf.  En gevoelig al zou je dat niet zeggen als je me ziet. Ik weet dat ik stoer en mannelijk oog.

Mijn vrouw mocht me alleen meenemen omdat ze een rustig huis heeft waar nooit iets gebeurt. Als ze niest, schrik ik al. Als ik miauw, schrikt zij soms ook. Ze zit meestal te lezen of te schrijven.

Dus je zou kunnen zeggen, nu kan er een poes bij. Maar ik wil dat niet. Ik ben zo’n kater die weet dat hij in zijn eentje het beste af is. Dan kan ik alles beter overzien. Komt er iemand bij, dan zou ik de hele tijd zenuwachtig zijn. Zoals het nu is, moet het blijven.

Het gaat dus om de wensen en mogelijkheden van de kat. Er zijn katten die door omstandigheden het liefste alleen zijn. Dan moet u niet gaan zitten dwingen omdat u meer katten zo leuk vindt. Ga dan maar op het internet plaatjes ervan kijken en thuis is gewoon thuis. Er zijn ook katten die altijd samen zijn geweest en die opeens alleen komen te staan. Dan moet u met heel veel overleg en goed nadenken een kat erbij kiezen en heel erg lang doen over aan elkaar laten wennen. Een maand minimaal.

Ik vind dit het belangrijkste: dat u het verschil weet tussen wat u leuk vindt en wat uw kat nodig heeft. Dat wilde ik even zeggen.