Soms helpt alleen een groepsknuffel

  Dit is het verhaal van kleine kittens die een goed pleegthuis vonden. Ze werden geboren in een zwerfkattenkolonie, zoals er nog zo veel zijn. Met een enkel telefoontje kwam een asiel in actie.

Vrijwilligers besloten in te grijpen. De volwassen poezen moesten geneutraliseerd worden, zodat er niet meer nestjes zouden komen. De kittens moesten een thuis krijgen.

Clubje

Het was meteen duidelijk dat de vier kleintjes bij elkaar moesten blijven. Ze waren ongeveer negen weken oud en menselijk contact kenden ze niet. Elk van de vier was bang en zocht steun bij de anderen. Een clubje waren ze en dat clubje had het moeilijk.

Ze begrepen niets van wat er gebeurde. In het reiskorfje kropen ze naar elkaar omdat ze zich dan nog een beetje veilig voelden.

Zo kwamen ze in het huis van een pleegmoeder.

Hier kregen de vier kittens een naam: Tintin en Charlie voor de jongens en Rachel en  Luce voor de meisjes.

Schoot

Toen de pleegmoeder begreep dat de vier steun en veiligheid van elkaar kregen, wist ze wat ze moest doen. Voorzichtig tilde ze het clubje kittens op en zette ze neer op haar schoot, om ze daar langzaam en behoedzaam te knuffelen.

Eerst voelde ze vier kleine hartjes zenuwachtig kloppen. Maar geleidelijk werd het ritme rustiger. Ze waren nog steeds samen en nu voelden ze ook iets nieuws: liefde van een mens. Ze vonden het fijn.

Spelen

De ene groepsknuffel na de andere volgde en het had effect. De kittens werden dapperder. Ze durfden in het huis rond te lopen, te verkennen en zelfs te spelen. En Rachel, het allerkleinste kitten, besloot dat ze de baas was en dat de anderen moesten doen wat ze wilde.

Volwassen

Al snel mochten de vier kittens naar een tweede pleeggezin. Daar waren drie volwassen katten die aan de kittens konden voordoen hoe je kater of poes kon worden, en wat je dan allemaal moet leren.

Rachel was niet bang en dus de anderen ook niet. En zo ontdekken vier kleintjes het geluk van huiskat zijn.

(bron: Lovemeow.com)

Kattencafé Ditjes & Katjes gaat sluiten

Kattencafé  Kattencafé Ditjes & Katjes gaat sluiten. Twee jaar geleden opende het de deuren in Den Haag.  Straks is het er niet meer.

Op de website kun je nu nog van alles kopen dat te maken heeft met het Kattencafé. Met korting. Er staat ook de aankondiging van sluiten.

 

Na twee fantastische jaren, gaan wij onze deuren sluiten. En geloof me, dit is natuurlijk een moeilijke beslissing geweest! Want wat hebben we het ontzettend fijn gehad, met elkaar en bovenal met de katten. Mijn liefde voor de katten is enorm, en ik vond het ook nog eens geweldig om deze zaak opgezet te hebben. Maar het wordt tijd voor nieuwe uitdagingen; hoe en wat, dat kan ik nog niet zeggen, maar het wordt ongetwijfeld weer leuk!

Onze katjes gaan nu genieten van een zeer verdiend ‘pensioen’! We hebben voor alle katten uiteraard een heel fijn huisje gevonden en misschien leuk om te weten dat Pim en Pelle bij elkaar blijven gezellig, evenals Koda en Eusebio. Zij, maar ook hun nieuwe baasjes, kunnen niet wachten om aan deze fase van hun leven te beginnen. Wat gaan ze het ook weer fijn krijgen! Misschien nóg wel fijner dan hier, hoewel dat moeilijk voor te stellen is 😉

Zeg, en wat hebben we het geweldig mooi gehad, he? Jullie hebben enorm genoten van de katten, en de katten (en wij ook natuurlijk) van jullie. Van jullie schoot, nek (!), stoel (‘opgestaan, plaatsje vergaan’), jassen en tassen, eten (soms. Oeps.), handen, speeltjes, noem maar op. Het was gewoon fantastisch!
Ik wil jullie daarom ook uit de grond van mijn hart bedanken voor deze fijne tijd; en voor het feit dat we dit met elkaar tot zo’n fijne plek hebben gemaakt!
Jullie willen vast nog afscheid komen nemen van de katjes; dat kan! We zijn nog geopend tot zondag 19 augustus en het is business as usual: je kan lekker een hapje en een drankje tussen de katten doen, en misschien nog de laatste merchandise meenemen (50% korting!!).

Daarnaast organiseren we op vrijdagavond 17 augustus een laatste High Wine; en op zondagmiddag 19 augustus sluiten we feestelijk af met live-muziek. Veel plekjes zijn hiervoor al vergeven, dus als je erbij wilt zijn, laat het ons snel weten, dan boeken we nog een tafeltje!

Sluiting

De sluiting roept ook vragen op over de levensduur van kattencafé’s. Is de rage voorbij?

Loesje vertelt: over familie en een nieuw zusje

nieuwe kat in huis
Ik moest wennen aan Zusje

Als poes heb ik al best veel meegemaakt, ook met mijn vrouw. Dat ze heel veel moeilijke gevoelens had toen mijn broer Bart een sterretje was geworden. Daar moest ik wel aan wennen, ik was ineens alleen met Floris.

Voor me eigen vond ik dat best, ik houd van rust.

Onheimies

Op een dag vroeg mijn vrouw ons of we misschien een zusje wilden. Ik wist niet wat ze bedoelde, zou het eten zijn? Ik kreeg veel honger en heb me eigen tegoed gedaan aan tonijn en soms ook zalm. Maar in mijn poezebuikje voelde ik dat er wat ging gebeuren. Ik voelde me onzeker, ik voelde onheimies. Wat zou een zusje zijn en zou ik nog wel te eten krijgen?

Wennen

Toen kwam de dag dat mijn vrouw thuiskwam met het bekende mandje en er zat iets in. Ze deed het deurtje open en ooooh, ik schrok. Een klein poezemeisje en ze leek een beetje op mij. Ik voelde mijn haartjes rechtop gaan staan, ik wilde het niet maar het gebeurde. Mijn vrouw zei dat het mijn zusje was, maar ik kende haar niet. Ik wist niet dat ik een zusje had van me eigen?

Oooh wat nu, ik vond er niks aan. Mijn vrouw streelde mij en ze gaf me snoepjes, het kleine zusje kreeg ook iets maar dat was gelukkig minder. Ze ging de huiskamer verkennen en ik voelde me eigen in sjok. Mijn vrouw bleef me wel strelen en ze zei dat mijn zusje Zusje heette. Ik vond haar wild en ik wist het niet meer. Van me eigen ben ik anders, mijn vrouw zei dat dat juist goed is. Ik moest wennen.

Regels

Zusje was een kitten zei mijn vrouw, ik wist niets van kittens. Ik moest goed op haar passen en haar ook dingen leren. En ik wilde ook aandacht van mijn vrouw voor me eigen. Floris vond het wel gezellig meteen, hij is anders. Ik moest wennen, ik zeg het eerlijk. Het was ineens een stuk drukker in huis en er kwamen ook mensen om naar mijn nieuwe zusje te kijken. Ik kreeg dan gelukkig veel lekkers dus ik kon wel mijn gewone maatje meer blijven. Ik moest Zusje leren dat ik me eigen plekjes heb waar ik graag lig. Ook dat ik graag me eigen eten opeet. En nog best heel veel meer want als je in een multikathuishouden leeft zijn er ook regels.

Soms moest ik ook blazen, om dingen duidelijk te maken. En dat Zusje ook haar eigen plaats moet kennen. Maar op een gegeven moment heb ik me eigen er niet meer zoveel mee bemoeit want toen was Zusje al wat groter. Ze moest naar de dierendokter voor een grote snee in haar buik, dat ze geen kittens meer kan krijgen. Toen had ze veel narekoos gehad en was het wel een paar dagen rustig in huis. Ik heb toen ook wel voor haar gezorgd.

 

Floris en ik hebben ook voor Zusje gezorgd

Anders

Nu voelt het alsof Zusje er altijd geweest is. Het is anders met Zusje dan met Floris, maar ik ken Floris al mijn hele leven hier. Ik zeg het eerlijk, ik ben nog steeds het liefst op me eigen. Een zusje is best leuk maar ook heel druk en ik ben rustig en bescheiden. In ben het liefst zen. Mijn vrouw kent me gelukkig goed en ik mag ook me eigen zijn.

Met Zusje slaap ik nooit in de mand, maar wel samen op de bank en op schoot bij mijn vrouw. En we houden allebei heel erg veel van eten, maar ik doe ook nog emo eten van me eigen. Zusje houdt gelukkig niet van tonijn, dat is wel een geruststelling. Ik ben ouder zegt mijn vrouw en ik ben me eigen aan het ontplooien.

Ik heb veel geleerd van een nieuw zusje in huis, ik moest voor me eigen leren opkomen. Met een poes is het weer anders dan met een katerman in huis. Een zusje is geen broer. Dat moest ik allemaal leren.

Liefs van Loesje

Alles is weer normaal volgens mij

normaal Alles is weer normaal volgens mij. Ik bedoel dat de hitte weg is en ik weer van alles kan doen. Alleen nou weet ik niet meer wat normaal was.

Het liefste wil ik dat ik op de bank lig te slapen en dat mijn vrouw me dan aait of gewoon haar hand op me legt en dat ik dan zo slaap. Maar ze zegt dat ze ook wil computeren en dat ik een eigen dagbesteding moet hebben.

Vensterbank

Dus ik ben nou op zoek naar een dagbesteding. Ik zit graag in de vensterbank, dat is om te zorgen dat het in de straat rustig blijft maar ook omdat ik wil weten wat er gebeurt. En ik vind het fijn om als het donker is naar de autolampen te kijken. Die lampen. Ze bewegen en ze zijn opeens weg. Dan zijn er weer andere en die zijn dan ook opeens weg. Kan ik uren naar kijken, vooral ’s nachts dan is het huis stil. Ik slaap ook wel met mijn vrouw mee maar niet de hele tijd.

Spelen

Dus dan heb je overdag. Ik zit op feesboek en ik slaap wat extra wegens de nacht, en ik kijk naar de straat en ik voel dat ik nog helemaal geen zin in spelen heb. Misschien is dat weg door de hitte.

Als ik goed naar de bak ben geweest dan ren ik wel en ik hang dan ook aan de krabpaal maar dat is geen spelen, dat is gewoon iets dat ik doe.

Laatst wapperde mijn vrouw met een lintje. Vond ik altijd heel erg leuk maar nou keek ik alleen even.

Knuffels

Dus het enige dat ik nou echt wil is knuffels en aaien. Gewoon voor het fijne gevoel op mijn vacht en ook om te voelen dat alles weer gewoon is en dat we weer echt samen zijn.

De kater van 12 kilo die een thuis vond

kater  Ja, dit is nog eens een grote kater. Tommy Boy weegt iets meer dan twaalf kilo, al is hij nu aan het afvallen. Deze foto is gemaakt toen Tom nog in het asiel zat.

Dit is het verhaal van een veel te zware kater, die van binnen een bange jongen was en nu aan het bijkomen is bij zijn eigen mensen.

 

Doos

Zomaar op straat, buiten het asiel, stond een grote doos met daarin een grote kater. Verlaten. Door wie, wist niemand.  Natuurlijk kon hij meteen mee naar binnen.

Al vanaf het eerste moment dat Tommy – hij kreeg een naam – mensen binnen zag, wilde hij knuffelen en kopjes geven. Hij was een kater die liefde wilde geven en ontvangen. Maar er was meer met hem aan de hand.

Onzeker

Al die nieuwe indrukken maakten Tommy onzeker. Hij verstopte zich dan ook vaak en graag onder zijn dekentje. Daar voelde hij zich veilig. Bezoekers zagen dan een grote bobbel onder een deken.

Een van die bezoekers was Alex, een dierenarts die als vrijwilliger bij het asiel werkte. Ze had nog niet zo lang geleden een kat verloren en zij en haar gezin waren klaar voor een nieuwe huisgenoot.

Onder de deken zag ze twee blauwe kattenogen naar haar gluren. Ze stak een vinger door de tralies van het kooitje en maakte wat geluiden. Het antwoord? Een reuzengrote kater wriemelde zich onder de deken uit, drukte zich tegen de tralies om beter geaaid te kunnen worden en miauwde alsof hij een klein katertje was: “Mew… mew…”

Adoptie

Alex was toen al verliefd op Tommy. Maar hij was nog niet klaar voor adoptie, dat duurde nog een aantal dagen. Voor Alex betekende dat ze hem bleef bezoeken. Tommy keek naar haar uit en begon steeds harder te spinnen. Hij voelde dat dit een kans voor hem was.

Toen Tommy geadopteerd mocht worden, stond Alex een half uur voordat het asiel opende al te wachten. Ze dacht dat iedereen Tom wilde. Maar zij bleek de enige te zijn. En Tommy Boy ging die dag naar zijn nieuwe huis.

Thuis

In zijn nieuwe leven zijn er veranderingen. Hij volgt een dieet en valt af, zodat hij een gezond gewicht kan bereiken. Hij doet aan sport, door te spelen en te rennen.

Maar Tommy is nog steeds een superknuffelkater.  Hij slaapt graag op bed, bij voorkeur op een hoofdkussen naast zijn vrouw. Hij miauwt veel en hij heeft een vriend gevonden in de voormalige asielhond Dude.

Tom heeft het goed en het gaat alleen nog maar beter worden.

(Bron: Lovemeow.com)