Category Archives: interviews de poezenwereld

Samen weet je meer: hoe kan Tjilla vaker rieleksen?

rieleksen

Dat je “samen meer weet” heb ik gemerkt toen ik de eerste vraag stelde, twee weken geleden. Wat een lieve en goede reacties heb ik gekregen voor Kever en zijn buik! Even een kleine update: Kever krijgt een voerautomaat. Dat gaan we langzaam opbouwen. En als de brokken die hij nu heeft op zijn krijgt hij nieuwe, eiwitrijke brokjes. Mevrouw Muppet heeft een proefpakket opgestuurd, dus Kever kan voorproeven! Ook krijgt hij wat meer nat voer.
Veel dank voor iedereen die gereageerd heeft, we kunnen weer met goede moed vooruit.

Mevrouw Ttjes

Vandaag komt de vraag van mevrouw Ttjes. Mevrouw Ttjes woont samen met Tjilla, Tjessi en Tjaiia, die een speelgoedtest hebben gehad hier op de blog.
Mevrouw Ttjes schreef het volgende:
“In het begin van Tjilla’s leven is er veel gebeurd. Tjilla zwierf op straat en zat ineens bij mij voor de deur. Ik heb Tjilla zelf gevangen en twee dagen goed verzorgd, waarna Tjilla naar het asiel ging. Zij was toen vier maanden oud. Omdat niemand voor haar kwam, heb ik haar mogen adopteren.
Tjilla werd de derde kat in huis en er was harmonie. Tjarlie deed zijn eigen ding, en Tjuna moederde over Tjilla.
Toen Tjilla 9 maanden was, overleden Tjuna en Tjarlie heel plotseling een dag na elkaar en werd Tjilla ineens enig kat. Omdat Tjilla geen kat is om alleen te zijn, adopteerde ik Tjessi. Tjilla en Tjessi zijn erg blij met elkaar, maar sinds het overlijden van Tjuna is Tjilla enorm schrikachtig. Als de bel gaat, schrikt ze erg, als ze iets vreemds in het pand waarin we wonen hoort, schrikt ze, als ik iets laat vallen, schrikt ze, etc. Ze kan overigens heel ‘rielekst’ liggen dus er zijn gelukkig ook momenten dat zij goed ontspannen is, maar ze is wel alert, anders dan Tjessi en Tjaiia. Ik gun haar dat ze vaker ‘rielekst’ is. Hoe kan ik ervoor zorgen dat zij minder schrikachtig wordt?”

rieleksen

Zelf heb ik wel een aantal ideeën, die er uiteraard helemaal naast kunnen zitten.
Maar wie weet heeft Mevrouw Ttjes er iets aan.
Tjilla moest op straat natuurlijk continu opletten en alert zijn. Misschien heeft ze helemaal geen veilige tijd gekend voordat ze gevonden werd. En is dat alerte er nu “ingebakken”. Toen ze eenmaal een veilig huis en familie had gevonden veranderde dat ook opeens, door de dood van Tjuna en Tjarlie. Dat kan haar het gevoel hebben gegeven dat ze steeds op moet letten of er iets ergs gebeurt.

Drie dingen

Ik denk dat er drie dingen zijn die eventueel zouden kunnen helpen. De eerste is de enge geluiden te overstemmen of te verzachten door andere geluiden. Een radio bijvoorbeeld. Of muziek. Of een tv die aanstaat.
Dat hebben wij bij Bol gedaan, en dat heeft zeker geholpen. Als de radio aanstond voelde hij zich veiliger, en lette hij minder op geluiden van buiten.
Ik weet dat er zelfs speciale rustgevende kattenmuziek bestaat, dat zou ook nog een optie zijn.

Het tweede dat je zou kunnen proberen is om niet te veel op de schrik van Tjilla te reageren. In ieder geval door niet zelf ook zenuwachtig te worden, of haar te willen beschermen voor de schrik.
Dat is heel moeilijk, want je ziet dat Tjilla iets hoort en bang is, en dat is natuurlijk niet leuk. Dat wil je natuurlijk het liefst voorkómen. Maar als jij ook op het geluid reageert betekent dat voor Tjilla dat er inderdaad iets met dat geluid is, dus dat er een reden is om waakzaam of bang te zijn.
Katten merken elke verandering in hun mens(en) en letten op hoe hun mens reageert op gebeurtenissen.

Dat hadden wij met Bol. Die was vooral voor het geblaf van de hond die naast ons woont heel erg bang, en voor kindergeluiden op straat. Als ik die geluiden hoorde werd ik al zenuwachtig en keek meteen naar hem, om te kijken of hij ze gehoord had. Ja natuurlijk. Daardoor bevestigde ik hem in zijn angst. Ik was trouwens ook bang; ik was bang dat hij bang zou worden. En dat voelde hij.
Ik heb op een gegeven moment bewust bij elk geluid dat hij eng vond heel duidelijk laten merken dat ik het ook wel hoorde, maar dat ik het niet eng vond en ook niet dacht dat hij dat eng zou vinden. Dus niet naar hem kijken, niet troosten. Alleen heel rustig even zeggen “Ja, dat zijn kinderen/dat is de hond” etc. Dus laten merken dat het een geluid was dat er gewoon bij hoorde, niet iets om bang voor te zijn.
Het heeft een tijd geduurd, maar het werkte wel. Natuurlijk bleef Bol zich altijd bewust van die geluiden, maar hij raakte niet meer in paniek.

Als jij door je reactie duidelijk maakt “O ja, dat geluid. Heb ik ook gehoord, niks aan de hand. En ik weet dat jij het hoort maar niet bang hoeft te zijn” is dat heel belangrijk voor het zelfvertrouwen van Tjilla. Je maakt duidelijk dat je samen dat geluid aankunt.
Dat vind ik beter dan het geluid te negeren. Want het geluid bestaat nou eenmaal, en er zullen nog vele andere volgen.

rieleksen

Een derde mogelijkheid is om een Feliway-plug in proberen, of iets anders kalmerends.
Bijvoorbeeld Telizen, een soort kruidentablet die “het lerend vermogen” ook nog stimuleert.
Ik moet eerlijk zeggen dat wij dat allemaal bij Bol hebben geprobeerd, en vroeger bij Pop. En dat we geen effect merkten. Maar elke kat is anders!

Ik hoop dat er heel veel reacties komen voor Mevrouw Ttjes, en dat er iets tussen zit waar Tjilla wat aan heeft.

Mevrouw Kever

Ook een vraag?

Ook een vraag om tips en advies? Mail de vraag naar huiskaterbert@xs4all.nl, dan maakt mevrouw Kever er een mooi stuk van voor op het blog.

Hoe begin je het beste aan de dag?

Dorus

Er zijn van die dingen, daar kom je als katerman zelf niet goed uit. Hoe je het beste aan de dag kunt beginnen beifoorbeeld. Ik ben soms vroeg wakker en soms laat en dan doe ik altijd langzaam aan. Maar Dorus doet dat weer anders, weet ik van feesboek. Ik mailde hem om te vragen hoe hij dat nou doet, aan de dag beginnen. Hij meelde meteen terug:

Hajoooooooo oompie,

Ikke ben alleteit fjoeg op. Omme dwie uur begin me puikie knorknor te segge. Ikke kwijg afgemeete eete. Sjo errug. Dus wat mij betweft begin me dag al. Eers bijt ik me man in sijn knie. Maar dan moet ik maake dat ik wegkom hihihihi. Daarna maak ik me frauw wakker. Ikke spjing op bet en as se haar hant boofe de dekens hep dan is hut HAP!!!!
Maar mij dag begin pas eg egt asse ik om fijf uur de wekker hoor. Hoe erg ik me frauw ook pest… sjodwa ik het alarm hoor ren ik naar de woonkamer toe. En ik ga netjes sitte. Bij me bakkie. En ikke kwijg meteen 2 handjes ete. Oke… eers sette se bwuin water en kwoppe se wit water om te laate sguime. Maar meteen daarna kwijg ik eete. Dan eet ik wat bwokkies en ga ik foor me man sitte. Op me mooist!! En dan kweig ik wel twee noepies!! Eg!! En dan gaat ik weer ferder eete hihihihi. Beter kan de dag tog niet beginne?

Goed gedaan Dorus. Maar oompie wordt al moe als hij eraan denkt, wat een aksie met het bijten en springen en rennen. En wat moet je veel doen voor je eete. Ik find het knap dat je dat keer weer doet en dat je zo aan de dag begint. Je bent een jonge katerman vol enerzjoe dat snap ik heel goed. Voor jou is dit de beste manier dat heb je mooi uitgelegd.

Lucky stelt zich voor

Lucky

Hoi allemaal, mijn naam is Lucky en ik ben een roodwitte kater van zes jaar. Huiskater Bert heeft mij gevraagd om een blog te schrijven. Dat vind ik best wel spannend maar ook leuk om te doen. Ik vind het erg lief van Bert dat hij dit gevraagd heeft hoor! Maar goed, nu heb ik best wel veel te vertellen want ik beleef nog wel eens een avontuur dus dat moet goedkomen, hoop ik toch. Ik hoop ook dat jullie graag mijn blog willen lezen natuurlijk.

Sommigen van jullie kennen mij denk ik al wel maar ik zal toch eerst maar eens wat vertellen over mezelf en waar ik woon. Ik ben dus een katermans en eentje van het type grote goedzak. Dat klinkt wel goed vind ik zelf maar ik ben geen watje hoor. Als me iets niet zint, dan laat ik dat wel merken natuurlijk maar soms durf ik dat niet zo goed.

Tuin

Ik woon samen met mijn vrouw en manspersoon in een huis met een superfijne tuin. Als het mooi weer is mogen we vaak naar buiten om te spelen en te rennen. Dan zetten ze de deur open en kan ik naar buiten en naar binnen wanneer ik wil. De tuin is best groot dus we kunnen hard rennen. Er wonen veel vogels, vliegjes, vlinders en libelles in de buurt dus daar ren ik wel eens achteraan. Ik vind van mezelf dat ik wel hard kan rennen hoor. Hard rennen is goed zegt vrouwtje want anders word ik te dik.. nu ja zeg… er is toch zeker niks mis met een kater in een maatje meer! In de tuin staat ook een houten huisje… soms staat de deur open en ga ik naar binnen. Daar kan ik dan ook mooi eens rondkijken want ik doe graag inspecteren.

Samen

Gelukkig ben ik niet alleen thuis en in de tuin want er wonen hier ook nog twee poezendames. Zij heten Molly en Dropje. Molly noemen ze mijn mama en Dropje noemen ze mijn zus. Dat is fijn want dan ben ik tenminste nooit alleen. Ik houd namelijk niet van alleen zijn. Het liefste wil ik heel de dag bij iemand zijn, dat is het fijnste. Bert zegt ook altijd dat samen gezelliger is en dat vind ik dus ook. Samen met mijn mensen of mijn dierenvriendjes is altijd fijn.
Niet vergeten natuurlijk om te zeggen, maar ik heb nog drie vriendjes meer: dat zijn konijntjes. Zij wonen in de tuin en mogen altijd buiten zijn als ze dat willen. Alleen als het heel erg koud is, gaan ze naar binnen hoor want ze mogen het niet koud krijgen. De konijntjes zijn ook mijn vriendjes hoor. Ik zou het liefst met iedereen vriendjes willen zijn eigenlijk.
Denk dat ik nu maar stop met mijn verhaal want het wordt al erg lang…zal ik jullie volgende keer vertellen over wat ik zoal doe op een dag en wat ik lekker vind om te eten? Ik ben nogal een grote kater dus het zal jullie niet verbazen dat ik graag snoep.

LuckyLuikje

Ik wil alleen nog wel effe wat kwijt over buiten hoor… soms zijn de mensen er niet en dan moeten we door een raar, vierkant luikje naar binnen en naar buiten… nou, daar snap ik dus helemaal niks van. Ze zeggen dat ik mijn kop ertegenaan moet doen maar het lukt me nog niet zo goed. Dus zetten ze het maar open. Kunnen ze best altijd doen want dan kan ik er namelijk gewoon zo door. Wel zo makkelijk natuurlijk! Rare mensen hoor dat ze het dan toch soms weer dicht doen.

Knuffel en een kopje van Lucky

Vandaag in de spotlight: Joy

JoyJoy (geboren rond 17 maart 2018) is afgestaan, omdat ze haar baasjes ‘zomaar’ aanviel en met een baby op komst vonden ze dat geen verantwoorde situatie. Dat klinkt heftig, maar we krijgen wel vaker katjes die om die reden worden afgestaan en gelukkig blijkt het in de praktijk vrijwel altijd erg mee te vallen.

(Joy en haar verhaal vind je op hokazo.nl)

Wat nodig is

Dat wil zeggen… als we het katje in kwestie eenmaal goed hebben leren kennen en weten waar haar voor- en afkeuren liggen en vooral waar ze nou echt behoefte aan heeft en waarom het in het vorige thuis zo mis is gegaan. Want vaak is het toch een kwestie van miscommunicatie, van elkaar niet begrijpen en vooral niet (kunnen) bieden wat nodig is.

Joy was in de eerste weken bij ons echt stikchagrijnig, zat zo’n beetje vastgeplakt aan één plankje aan de muur en reageerde enorm heftig op elke toenaderingspoging. Haar gedrag was best indrukwekkend, eerlijk is eerlijk. Dus gaven we Joy de rust en de ruimte die ze nodig had en bemoeide ons niet te veel met haar. We hadden geduld en het allerbelangrijkste was dat Joy zou ontspannen. Dat gebeurde (achteraf gezien) gelukkig redelijk snel. Het feit dat Joy dol is op lekker eten, heeft er overigens zeker toe bijgedragen dat ze ons wat milder gezind werd.

Pleeggezin

En hoewel Joy het in het asiel eigenlijk heel goed deed, is ze op enig moment toch naar een pleeggezin verhuisd. We gunden haar een rustige, huiselijk omgeving.

Dit zegt haar pleegmama over haar:

Joy“Deze bijzondere en actieve dame heeft haar gebruiksaanwijzing. Joy kan, als ze het er niet mee eens is, een beet geven. Dit wordt minder nu ik weet wat ze graag wil en nodig heeft. Je moet haar gedrag dus goed kunnen lezen, dit lukt als je haar beter kent want dan zie je de nieuwsgierige, grappige, lieve en de lekker eigenwijze Joy…
Joy is een poes die echt heel graag bij je is, ze volgt me op de voet overal in huis. Ze ligt graag op schoot en aaien en knuffelen vindt Joy heel fijn! Maar als het genoeg is geeft ze dit aan, ze spant dan haar lijfje aan, haar staart begint te zwiepen en haar oren houdt ze platter. Negeer je de signalen van Joy dan zal ze je een beet geven, niet hard maar wel duidelijk! Die momenten van overprikkeling zullen minder worden als Joy meer ontspannen wordt, zich op haar gemak voelt en vertrouwen krijgt in haar omgeving en de mensen om haar heen.”

Rustig thuis

Door omstandigheden zit Joy inmiddels weer in het asiel en zijn we hard op zoek naar dat ene gouden mandje voor onze kanjer.

We zoeken voor Joy een rustig en stabiel thuis, bij één persoon, zonder kinderen en zonder soortgenoten. Die laatste irriteren haar net wat te vaak, dus met een gedwongen samenleven zouden we niemand een plezier doen. Kinderen zijn te druk en Joyonvoorspelbaar voor Joy en zullen ook onvoldoende in staat zijn om de signalen en boodschap die Joy geeft (‘laat me even met rust’) op te pikken. Met alle gevolgen van dien. Joy is geen beginnerskatje, dus enige ervaring met en kennis van katten(gedrag) is wel gewenst.

Inmiddels weten we dat Joy moeite heeft met een huishouden waarin meerdere personen wonen. Met de een gaat het dan goed, met de ander helemaal niet. Blijkbaar krijgt ze dan toch te veel prikkels. Vandaar dat we voor haar dus echt een 1-persoonshuishouden zoeken. Een thuis waar ook in de toekomst (in elk geval zolang als Joy nog onder ons is) geen tweede persoon bij zal komen. Eigenlijk zoeken we voor Joy dus een verstokte vrijgezel van middelbare leeftijd die de nodige kennis van katten heeft.

Joy is een lekker actief, jong meisje. Ze moet dus voldoende afleiding hebben en voldoende mogelijkheden hebben om haar energie kwijt kunnen. Joy mag echt niet vrij naar buiten, onder andere omdat haar witte oren heel gevoelig zijn voor verbranding door de zon en dit ernstige gevolgen kan hebben. Maar een veilig afgezette tuin of ruime kattenren, met volop mogelijkheden om te klimmen, springen en rennen én schaduw, zou ideaal zijn.
Joy vindt het heel erg fijn om aandacht te krijgen en bij haar baasje in de buurt te zijn. Mensen die veel van huis zijn, zijn dan ook geen geschikt personeel.

Voor Joy geldt een plaatsingstraject, dat betekent dat je bereid moet zijn om voor haar minimaal twee  keer langs te komen.

Oproep

Wil jij in de volgende spotlight?
Stuur dan een mailtje naar: indespot@outlook.com
Wat vertel je: wie ben je, waar kom je vandaan
en wat maak je mee in je leven. Iedereen mag meedoen!
Er horen ook drie mooie foto’s bij je verhaal dus niet vergeten mee te mailen.
Tot de volgende spotlight!

Vandaag in de spotlight: Mina

Mina

Mina verdient een thuis. Het onderstaande is van hokazo.nl omdat het hele verhaal van Mina er mag zijn, en Mina ook.

Het verhaal van Mina is even triest als bizar. Het begon op een avond zo’n twee jaar geleden, toen onze dierenambulance werd gebeld voor een taxirit naar de dierenarts. Meneer wilde zijn katje laten inslapen, maar had geen vervoer. Het ging om Mina. Het meisje was sinds haar sterilisatie van een kleine week eerder extreem veranderd. De voorheen zo lieve en aanhankelijke Mina was ineens enorm agressief en viel meneer aan zodra hij een voet in de kamer zette. Hij had verschillende keren contact gehad met zijn dierenarts, maar die had geen verklaring en maar één oplossing: euthanasie. Vol ongeloof hebben we het verhaal aangehoord en na een kort overleg besloten we om Mina op te halen en in het asiel op te nemen. We konden gewoon niet accepteren dat het leven van dit jonge meisje (geboren op 5 mei 2016) op deze manier zou eindigen.

Onderzoek

Het gedrag van Mina was echt schokkend. We kunnen er geen ander woord voor bedenken. Ze was inderdaad agressief, maar het was niet ‘zomaar’ boosheid, ze leek echt compleet de minaweg kwijt. Ze ging tekeer als een gekooide tijger, getergd en ontredderd. Ze reageerde heel gevoelig op licht en geluid en vloog letterlijk tegen de tralies op. Het was de meest pure en intense wanhoop die we ooit hebben gezien. Het brak ons hart en er zijn in de eerste dagen behoorlijk wat tranen gevloeid. We hadden zó verschrikkelijk met haar te doen.
We hebben Mina door onze eigen dierenarts laten onderzoeken. We dachten dat ze misschien veel pijn had en daarom zo agressief reageerde, maar er werd niets lichamelijks gevonden. Na uitgebreid overleg met verschillende specialisten was de meest aannemelijke verklaring dat Mina’s hersenen tijdens de sterilisatie enige tijd geen zuurstof hadden gekregen en dat daardoor een hersenbeschadiging was ontstaan. Een zeer zeldzame complicatie. Geen idee hoe het precies had kunnen gebeuren, maar we hadden tenminste een oorzaak…

Contact

Ondanks de schokkende diagnose, waren we optimistisch. Misschien tegen beter weten in, maar we wilden Mina niet zomaar opgeven. En een hersenbeschadiging kán herstellen, dus bedachten we een behandelplan en gingen aan de slag. Twee weken heeft Mina alleen in een donkere, stille ruimte gezeten en hebben we haar zo min mogelijk gestoord. Ze kreeg minakalmerende medicatie en dieetvoer tegen stress. Na die eerste periode van complete rust, zijn we gestart met af en toe een paar minuten bij haar te gaan zitten en zachtjes tegen haar te praten. Een maand of twee later was Mina zodanig gekalmeerd, dat ze van haar bench naar een kleine privékamer is verhuisd. Een spannend moment, maar ook een echte mijlpaal.
We hebben vanaf toen onze tijd en de intensiteit van het contact met Mina heel langzaam steeds verder opgevoerd. Eerst door het raam, vervolgens met de deur op een kier en uiteindelijk op de grond in haar kamer. Mina werkte keihard om beter te worden en het verloren vertrouwen te herstellen. Zo dapper en zo knap. Ze zocht steeds vaker toenadering, wilde graag geaaid worden en kroop zelfs op schoot. Ze ging enorm vooruit, maar raakte lange tijd wel nog snel overprikkeld, waardoor haar gemoedstoestand razendsnel om kon slaan van lief en aanhankelijk naar (heel) erg boos.

Happy en ontspannen

Het revalidatietraject van Mina heeft vele maanden geduurd, maar op enig moment was ze stabiel genoeg om te verhuizen naar een groepskamer met grote kattentuin. Mina verdiende meer ruimte en vrijheid en we hoopten dat ze daardoor nog meer rust in haar bol zou krijgen. Dat lukte, zelfs zo goed dat we de kalmerende medicatie die Mina kreeg konden afbouwen en stoppen. Mina is nu weer bijna een ‘normale’ kat, met een duidelijke gebruiksaanwijzing. Ze zal waarschijnlijk nooit meer de kat worden die ze ooit was, maar dat hoeft ook niet.
Ze is ook nu écht geweldig en wij houden van haar zoals ze is. Mina is over het algemeen happy en ontspannen, zoekt regelmatig toenadering en wil dan graag knuffelen of lekker even op schoot liggen. En als ze er genoeg van heeft, geeft ze dat heel duidelijk aan. Vooral verbaal, Mina kan echt een chagrijnige mopperkont zijn. Maar de boodschap is dan tenminste wel goed hoorbaar en niet te missen.   Uithalen heeft ze naar ons (na de eerste maanden) nauwelijks meer gedaan, maar we respecteren ook haar grenzen en kennen Mina inmiddels natuurlijk zo goed dat we precies weten wanneer we haar beter even met rust kunnen laten.

Een nieuw thuis

minaWe zoeken voor Mina een rustig eenpersoonshuishouden zonder kinderen of andere katten. We denken dat ze dan vooral haar lieve, ontspannen kant zal laten zien. Mina heeft echt een hekel aan haar soortgenoten en hun aanwezigheid doet haar humeur geen goed.
Kinderen, vooral jonge, zijn echt te druk en onvoorspelbaar voor haar en zij zullen bovendien onvoldoende in staat zijn om haar waarschuwingen op tijd te zien (met alle gevolgen van dien).
Haar toekomstige baasje moet geduldig zijn, begrip hebben voor haar achtergrond en voldoende ervaring hebben met katten om hun lichaamstaal te kunnen lezen. Daarnaast is het heel belangrijk dat er geen hoge eisen worden gesteld aan Mina en dat het initiatief tot contact vooral van haar mag komen. Zonder dwang en met respect voor haar grenzen, is ze stabiel en gelukkig. En daar heeft haar baasje natuurlijk alleen maar profijt van.
Mina zal echt het best gedijen in eenpersoonshuishouden. Als er meerdere personen in haar nabije omgeving zijn, krijgt ze toch snel te veel prikkels. We zoeken dus een thuis waar ook in de toekomst (in elk geval zolang als Mina nog onder ons is) geen tweede persoon bij zal komen. Eigenlijk zoeken we voor Mina dus een verstokte vrijgezel van middelbare leeftijd die de nodige kennis van katten heeft.
Mina kan niet vrij naar buiten. Met haar achtergrond en haar toch nog wat onvoorspelbare reactie op onbekende situaties is dat niet veilig. Een catproof afgemaakte tuin (waar ze écht niet uit kan) of kattenren zou echter wel superfijn voor haar zijn. Daar kan ze op een positieve manier haar energie in kwijt en lekker genieten van de frisse lucht en de zon op haar bol.

Oproep

Wil jij in de volgende spotlight?
Stuur dan een mailtje naar: indespot@outlook.com
Wat vertel je: wie ben je, waar kom je vandaan
en wat maak je mee in je leven. Iedereen mag meedoen!
Er horen ook drie mooie foto’s bij je verhaal dus niet vergeten mee te mailen.
Tot de volgende spotlight!