Na de vraag over het geven van een pil, waarop zo veel en zulke nuttige reacties zijn gekomen, dacht ik het deze keer te hebben over iets dat daar een klein beetje bij hoort. Namelijk de reismand, tas of vervoersbak voor je kat.

Drama

Bij ons thuis begint daar namelijk altijd al het drama. Wat een ellende om Pop, Beer, Mol, Bol of Keef in die tas te krijgen! Het wordt altijd een soort van gevecht, met poten weer naar binnen duwen, uitkijken dat er geen staart tussen de rits zit en vooral opletten dat de betreffende kat er niet vandoor gaat. Want dan is het helemaal een opgave om hem/haar alsnog in de tas te krijgen.

Tips

Ik heb alle tips opgevolgd die worden gegeven om een kat makkelijk in een reismand te kunnen doen – maar niks hielp. Zodra een kat zijn of haar tas ziet is het raak: paniek.
We hebben een tijd de mand in de kamer laten staan, met dekentjes erin. Allemaal prima, Mol sliep er een tijdlang graag in. Maar op de dag dat bijvoorbeeld Pop naar de dierenarts moest WISTEN Pop, Mol en Beer alle drie meteen dat het foute boel was. En was het dus weer een strijd om Pop in zijn reistas te krijgen. ALS dat al lukte, want meestal was hij hem allang gesmeerd en zat een stel tuinen verderop.

Snoepjes erin leggen werkte nooit. Bij de dierenarts kregen Pop, Beer, Mol en Bol trouwens ook vaak wat snoepjes. Die lieten ze altijd liggen in de reismand. En als ik dan nog wel eens probeerde of ze die snoepjes later op de dag bij hun brokjes wilden, visten ze ze er stuk voor stuk tussenuit en legden ze naast hun bakje, haha! De boodschap was duidelijk: die snoepjes waren besmet, en ze lieten zich niet omkopen.

Eigen tas

We doen altijd een dekentje van thuis in de mand, en een matrasbeschermer eronder. Dat is een soort grote luier. Voor het geval van een “ongelukje”, wat helaas nog wel eens voor wilde komen als iemand erg bang was om naar de dierenarts te moeten.
Het dekentje dat erin gaat is zo groot dat de kat zich eronder kan verstoppen.

Iedereen heeft bij ons zijn/haar eigen vervoerstas gehad.
Beer kreeg een grote plastic bak mee toen hij bij ons kwam wonen. Prima ding, alleen onhandig om vast te houden met maar één handvat in het midden. Beer ging in die bak heen en weer schuiven, en het viel niet mee om dat ding dan normaal vast te kunnen houden.

Popje had een geweldig handig mandje van de Hema. Iets tussen een mandje en een tas in, van stof. Toen we ontdekten hoe handig een stoffen tas is kreeg iedereen daarna zo’n ding. Niet dat dat overigens maakte dat ze het fijner vonden om er in te moeten…

Draagtas

Plastic vervoersbakken wil ik niet meer. Kever kwam in een werkelijk gigantische plastic reismand, waar hij nog met drie andere katten in had gekund. Niet te tillen, en weer dat heen en weer geschuif. Bovendien houdt hij zich met alle poten vast aan de “deuropening” en was het haast onmogelijk om hem erin te krijgen. Het hele deksel kon er wel af, maar voordat dat er weer op zat had Kever zich al uit die bak gewurmd.
Nu heeft hij dus een draagtas. Die ziet er een beetje uit als wat ook wel weekendtas heet. Het voordeel van zo’n tas is dat je je kat tegen je aan kunt dragen, omdat een tas flexibel is. Ik kon ook bij iedereen de rits een héél klein stukje open doen zodat ik ze kan aaien. Dat helpt tegen de ergste paniek.
De opening om de kat in te doen is een stuk groter dan allen zo’n klein deurtje. En gaat ook “makkelijk” dicht met een rits. Maar alsnog leek het alsof Kever ineens 8 poten heeft die zich allemaal vastklampen aan de tas, mijn been en Jeroens hand. Ik zou echt niet weten hoe je Kever in je eentje in een tas kunt krijgen.

Bol

De eerste keer dat we Bol in een reistas zetten hielden we zijn hoofd naar beneden om de rits dicht te kunnen doen. En wat deed Bol? Die schopte uit alle macht met zijn achterpoten als een soort bokkend paard recht in mijn gezicht! Goed raak, het bloed liep van mijn kin in mijn nek, haha! Ik had eerlijk gezegd bewondering voor zijn vindingrijkheid.
Bij Kever waren we dus extra op zijn achterpoten aan het letten, waardoor hij zijn kop en halve bovenlijf weer uit de tas wist te wringen. Zelfs met vier handen (Jeroen en ik) is het een hele klus om Kever in zijn tas te krijgen.

Wij hebben geen auto, dus naar de dierenarts ga ik met de tram. Jeroen gaat op de fiets en haalt mij en kat(ten) op bij de halte. Dan gaat de tas een klein stukje achterop, en lopen we naar de dierenarts.
Afgezien van Beer, die eigenlijk alleen maar af en toe een piepje gaf, was iedereen duidelijk aanwezig in de tram. Mol was het ergste, die ging zo hard loeien dat iedereen haar kon horen. Als de tram veel lawaai maakte, ging ze gewoon nog een tandje harder loeien om er bovenuit te komen.

Muziek

Ik zal nooit de keer vergeten dat ik helemaal achterin zat met Mol, die weer flink haar sirene aan had staan. Op een gegeven moment klonk door de intercom (of hoe heet dat) “Voor de mevrouw met de kat”, en werd de muziek van de Pink Panter gespeeld😸Blijkbaar had zelfs de bestuurder haar kunnen horen! Uiteraard ben ik, met Mol, even naar voren gelopen om hem te laten zien wie er nou zo’n keel opzette.

Een andere keer zat ik met Pop in de tram, en zat ik zachtjes tegen hem te fluisteren dat hij zo’n mooie jongen was, dat ik trots op hem was, dat hij het geweldig deed, dat hij mijn lieverd was. Nou ja, dat soort dingen. Ineens tikte de meneer die achter me zat me op mijn schouder en zei: “Zo lief praat mijn vrouw nou nooit tegen mij!”
Waarop ik naar alle eerlijkheid heb geantwoord dat ik ook alleen maar tegen mijn katten zo praat😉

Kevers reistas staat gelukkig weer op zolder, en blijft daar hopelijk een hele tijd staan.
Maar ik ben benieuwd hoe anderen dat doen. Wat voor mandje, bak of tas hebben jullie? En gaan jullie katten er zelf in, of is het een heel gedoe om ze er in te krijgen? En hoe verloopt de reis?

Mevrouw Kever

Omdat ik weer helemaal beter ben van mijn gesond, en er elke dag zon is, en Mikkie niet meer zomaar mijn tuin in kan, ben ik elke dag frolijk en elke nacht ook, eigenlijk altijd wel, en mijn toeter doet het ook weer, mijn mensen zijn heel erg blij dat dat zo is, ze zeggen dat een stille Kever niet is zoals het hoort, mijn vrouw vond het wel eventjes fijn dat ze gewoon kon doorslapen toen ik ziek was, dat was omdat ik geen spieraal speelde, maar ze was toch heel blij toen ik voor het eerst weer muziek maakte in de nacht, ze zei Daar ben je weer Keef!, en mijn man zei ook dat hij er niks aan vond toen ik zo stil was, een Kever hoort nau eenmaal een toeter te hebben, PUNT uit.

Een mening

Toen ik net bij mijn mensen kwam wonen had ik een hele harde stem, ik gilde en ik huilde, nau is mijn stem veel kleiner geworden, ik merkte al snel dat ik daar veel meer sukses mee had, want ik ben echt niet dom hoor!, als ik merk dat ik mijn zin krijg onthau ik dat, ik kan nau heel veel verschillende geluiden maken, dat is logies want ik denk en foel en zie en hoor ook heel veel ferschillende dingen, en die moet ik allemaal fertellen, ik kan ook geluiden na doen, soms lijk ik wel een papegaai folgens mijn mensen, in het begin werden ze daar wel eens gek van zeggen ze, nau ja!!!, maar nu vinden ze het juist gesellig dat ik altijd een mening heb, gelukkig maar want ik was toch echt niet van plan daar een PUNT achter te zetten.

Aandagt

Nu ik weer helemaal de aude Keef ben, (zo noemen mijn mensen dat, waarom weet ik niet, want ik ben niet jaarig geweest!) bemoei ik me oferal mee, ik wil de hele tijd knuffels of geborsteld worden, ik gebruik mijn toeter steeds en ik lust altijd wel een snekkie, ik wil gewoon altijd aandagt!, behalfe als ik slaap, maar dan mag het ook hoor!!!, mijn mensen moesten daar in het begin aan wennen, maar nau zauden ze niet anders meer willen, ze zeggen dat wij drietjes maar geluk hebben met elkaar, dat we bij elkaar horen, en dat ze zo blij zijn dat Bolle ze geleerd heeft dat je liefde steeds opnieuw kan vinden, als je maar goed oplet, en als je je hart weer oopen durft te doen, er is altijd nog een plekje over in je hart, ook al denk je misschien van niet als je op een heel moeilijk en ferdrietig PUNt in je leven zit.

Liefde

Nau mijn hart zooo vol zit met geluk en liefde wil ik dat deelen met mijn vrienden, want er zijn vrienden die hebben ferdriet, er zijn vrienden die zijn ziekies, en er zijn gelukkig veel vrienden waar het prima mee gaat, maar iedereen wil toch wel ekstra liefde?, ik kan er nooit genoeg van krijgen, hoe meer hoe beter vind ik, liefde kan je nooit tefeel hebben, alleen maar te weinig, en ik krijg van jullie ook zooooooveel liefde, iedereen leeft met elkaar mee, zo hoort het maar het is toch heel biesonder, en ik ben er zo blij mee, daarom zet ik achter mijn letters deze keer geen PUNT maar een ♥️

Deze week was ik een beetje ziek, ik had een grote bult op miin kin, dat heet apses, het deed pijn en ik moest er van kwijlen, ik had ook koorts, dat zei de dokter toen ik daar was, ik moest er naar toe van mijn mensen, ze gingen gelukkig wel mee want in mijn eentje had ik dat nooit gedurfd!, ik moest in een tas en we gingen heeeeeel lang met iets dat heet mee-troo, de dokter maakte een stuk van mijn kin kaal en ze kneep in die bult, daardoor kreeg ik ZO een fiese smaak in mijn mond, bah!, ik kreeg ook nog twee prikken en we mochten weer naar huis, net op tijd, want ik was er klaar mee, ik stond op het PUNT om in mijn eentje weg te gaan.

Hoofd

Weet je wat zo erg was?, ik zat in mijn tas op de taafel bij de dokter, ze deed mijn tas open, ik stak mijn hoofd eruit en toen moest ze lachen, ze zei dat ze had geprobeerd dat in te hauden maar ze vond dat ik een ekstreem grappig hoofd heb, nau ja!!!, dat is toch geen manier van doen?!, ik kom daar voor iets seeriejeus en dan word ik gewoon uitgelachen!, mijn hoofd is helemaal niet grappig, het is gewoon mijn hoofd, dat heb ik altijd gehad en dat wil ik ook blijfen hauden, PUNT uit.

Van de dokter moest ik elke dag pillen nemen, in de afond en in de morgen, ik heb me zo goed als ik kon verzet: ik sloeg mijn naagels in de hand van mijn vrouw, ik klemde mijn kaaken op elkaar, ik beet, ik spuugde de pil soms wel vijf keer uit, ik liet een kouwstik met de pil erin staan maar toch kreeg ik die pillen in mijn buik, erg hè?, het moest zeiden mijn mensen, voor mijn gesond, mijn vrouw zei dat ze niet kon wachten tot ik die pillen niet meer hoefde, nau anders ik wel!!, maar gelukkig konden we er na woensdagafond een PUNT achter zetten.

Gesond

Maar als ik heel eerlijk ben moet ik toegefen dat ik me na die prikken en die pillen meteen een stuk beter foelde, en nau ben ik weer gesond, gewoon zoals altijd, alleen weet ik nau dat dat eigenlijk helemaal niet zo gewoon is, je gesond is een groot kadoo, vaak denk je er niet bij na totdat je ineens niet meer gesond bent, als je gesond niet goed is kan je zelfs een ster worden, en dat is echt heel erg ferdrietig, en niet iedereen kan zo makkelijk weer gesond worden, dat weet ik, daarom stuur ik heeeeeeeeeel veel lieve zachte kopjes naar Muzette en haar vrouw, en naar mevrouw Annelieke, ik tetter zachtjes naar Milo die nu een ster is geworden, kan je me horen?, en ferder stuur ik kopjes naar iedereen die er eentje wil hebben of die er eentje noodig heeft, ik doe er ook zachte neusjes bij, maar nau ga ik eventjes rennen, omdat ik weet hoe biesonder het is dat ik weer een gesonde Kever ben, met zo een streepPUNT!

en ik blijf net zo lang tetteren voor vreede als nodig is!!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het was een verkeerde inschatting dat Keef en Mkkie samen zouden kunnen.
Doordat Mikkie zó graag hier naar binnen wil trekt hij zich weinig meer van Keef aan.
Hij loopt gewoon naar binnen, klimt over het gaas of kruipt er onderdoor. En Kever kan daar niet tegenop.
Precies zo ging het met Bol. Die kon ook niet tegen zijn zoon op.
Mikkie is een heel lief ventje, maar nogal overheersend. En zowel Kever als Bol zijn te zachtaardig voor hem. Mikkie doet ze niks, maar hij walst gewoon over ze heen.
Daarom zijn er dus geen tuinbezoekjes meer, en proberen we Mikkie zoveel mogelijk uit de tuin te houden. Dat lukt overdag nog wel, maar elke nacht is het raak: Mikkie is weer in de tuin. Hij komt niet meer binnen, dat is al heel wat.
Dit wordt een kwestie van volhouden.
Jeroen en ik voelen ons er vreselijk over, zowel voor Kever als voor Mikkie. Maar nu is het zaak om te zorgen dat Mikkie niet meer in de tuin komt.

Onder zijn kin

Dit werd afgelopen zaterdag des te duidelijker.
Toen zaten wij bij de Spoedkliniek. Kever bleek ‘s ochtends een grote bult onder zijn kin hebben. Zijn hele kin was nat van het kwijlen. Hij voelde zich duidelijk heel beroerd.

Bij de dierenarts bleek dat hij een flink abces heeft, dat uitkomt in zijn mond(!!). Dus de inhoud van het abces loopt steeds in zijn bekkie, bah. Verder had hij koorts.
Hij moet dat abces hebben gekregen door een tik met een nagel. En die kan hij alleen van Mikkie hebben gekregen.

Nu is zo’n tik niks ernstigs, en het feit dat Keef een abces heeft geeft juist ook aan dat het maar een klein tikje was. Hij had beter een flinke krab kunnen hebben gekregen, dan was de wond niet zo snel gaan ontsteken. En Kever geeft Mikkie ook tikken, dus het gaat twee kanten op. Maar het geeft wel aan dat de verhouding tussen Mikkie en Keef aan het verslechteren is.

Kever krijgt nu twee keer per dag een halve tablet antibiotica. En elke ochtend Novacam, een pijnstiller/ontstekingsremmer. Die Novacam kan gewoon door een beetje natvoer en is geen enkel probleem. De halve pil daarentegen…
Tot nu toe is het gelukt. Maar het wordt steeds moeilijker. Want Kever gaat zich steeds meer verzetten. En doordat hij zo groot is kan ik zijn kop niet goed vastpakken om zijn bekkie open te doen. Hij heeft al een paar keer zijn nagels in mijn hand geslagen. Niet expres, dat weet ik heel goed. Maar leuk is anders.

Pil

Bolle was ons eerste kat die ik zelf een pil kon geven.
Met Pop, Beer en Mol gingen we altijd naar de dierenarts.
Pop deed niks, maar wist op de een of andere raadselachtige manier toch elke pil weer naar buiten te werken. Ik zal me altijd de keer herinneren dat hij door vier mensen werd vastgehouden bij de dierenarts, en dat het hem tóch lukte om een pil vier keer uit te spugen. Eigenlijk was ik daar nog trots op ook, haha!
Mol aarzelde niet om uit te halen, en werd bij de dierenarts een krijsende bos haren met nagels en tanden.
En Beer was loeisterk en ging ook krabben en bijten.

Bij Bol wist ik dat hij achteruit ging lopen als je hem een pil probeerde te geven. Dus ik ging achter hem staan, en pakte zijn prachtige kop vast, wachtte tot hij tegen mij aanliep en hóp, pil erin.
Maar gelukkig hoefde dat maar af en toe. En waren we dan allebei verbaasd over het hele gebeuren 😉

Met buitenkatten is er nog een probleem. Op een gegeven moment weten ze dat ze op een bepaalde tijd een pil krijgen. En zitten ze rond die tijd 4 tuinen verder naar je te kijken en te knikken, om aan te geven dat ze weten dat je een blikje open hebt getrokken, maar dat ze ook weten van die pil. Dus dat ze voorlopig blijven waar ze zijn.

Tips gevraagd

Ik ken alle trucjes. Pil in iets lekkers doen – werkte hier NOOIT. Easypill – lustte niemand. Pillenschieter – hebben we, durf ik niet te gebruiken. Om en om iets lekkers geven, waar dan een pil in zit – hadden ze meteen door. Door het eten doen, op de bodem – nooit iemand ingetrapt. Kat in een handdoek rollen – hebben we één keer gedaan met Pop, maar dat nooit meer. Vreselijk, hij was doodsbang.
Met zijn tweeën vasthouden doen we ook niet meer. Dan weet een kat meteen wat er aan de hand is en gaat zich verzetten. Logisch natuurlijk.
Jeroen durft helemaal geen pillen te geven, en is bij voorbaat al in paniek. Dat merkt een kat, en dan kun je het wel vergeten. Dus hij doet de ondersteunende taken: kipfilet halen, tóch weer Easypill kopen, medicijnen ophalen. En mij verbinden (grapje)!

Ik ben vol bewondering voor mensen die hun katten jarenlang pillen geven. Zoals mevrouw Muzette.
Zelf raak ik al in paniek als ik daaraan denk.

Als het goed is hoeft Kever op de dag van deze blog nog maar één pilletje. Maar er komen ongetwijfeld andere keren.
Vandaar mijn vraag: heeft iemand HELE goede tips om een kat een pil te geven?

Mevrouw Kever, met geperforeerde handen

Als eerste wil ik schrijven dat ik de hele tijd aan Muzette en mevrouw Mia denk, Muzette haar lijfje is ziekies en nau moet ze allemaal pillen nemen, dat doet ze keigoed!, maar het is natuurlijk toch niet fijn, daarom hoop ik dat ze zich snel beter foelt, lieve Muzette ik stuur je heeeeele zachte kopjes met een klein tettertje, zodat je niet schrikt!!

In mijn hart

Forige week had ik verteld dat ik het gesellig vind als Mikkie in mijn tuin komt, maar dat ik liefer niet heb dat hij bij mij komt wonen, ik vond het best een beetje moeilijk om dat te schrijven maar ik kreeg zoooooveel lieve reaksies, er stond dat ik zelf mag kiezen, en dat iedereen trots op me was, en dat ze niet wilden dat ik ferdrietig ben, zooo heee ik foelde het in mijn hart, mijn hart werd steeds groter omdat er zoveel liefde in kwam, liefde van mijn vrienden en vriendinnen, het maakte dat ik niet meer ferdrietig was, dat ik foelde dat ik Kever mag zijn en dat ik goed ben zoals ik ben, van mijn neus tot aan het witte PUNTje van mijn staart.

Mijn mensen zeggen altijd tegen me dat ik de allerliefste Kever ben, en dat ik perfekt ben, ik weet niet of dat zo is hoor, ik ben gewoon Kever, en ik ben best een beetje ferleegen, maar doordat ik mijn eigen mensen en mijn lieve vrienden heb foel ik toch meer fertrauwen in mezelf, en doordat ik meer fertrauwen heb durf ik te zeggen wat ik wel of niet wil, en ik weet nau zeker dat ik mag kiezen wat ik wil en dat mijn standPUNT telt.

Beetje nerfeus

Mikkie was deze week een paar keer stiekum binnen geweest, hij speelt dan met mijn speelgoed, dat is eigenlijk niet echt erg, want hij speelt met dingen die ik niet leuk vindt, toch vind ik dat het niet hoort!, mijn mensen werden er wakker van en hebben hem weer het huis en de tuin uitgezet, maar wat mijn mensen ook doen met het gaaaas, Mikkie vindt elke keer weer een gaatje, ik was er wel een beetje nerfeus van geworden maar niet heel erg, daar kreeg ik veel kompliementen en knuffels voor van mijn mensen, en mijn vrouw fertelde me nog dat hoe dapper je ook bent, sommige dingen zijn eng of moeilijk, dat blijf je altijd hauden, maar ik weet nau dat ik niet alles zelf hoef op te lossen, en dat is een heel belangrijk PUNT.

Dat komt door jullie, door al mijn vrienden!, soms lijkt het alsof ik jullie altijd al heb gekend, zo foelt het, maar dat is niet zo, ik weet nog dat ik alleen op straat liep en heeeeeeel maager was, dat ik gefangen werd en naar het asiel werd gebracht, en dat ik daar zoooo bang was!, ik durfde helemaal niks, ik lag onder de kooien tegen de muur gedrukt, maar die tijd is foorbij, we zijn nau SAMEN!, Bert heeft de blog SAMEN is geselliger gemoemd, Bolle zei al dat SAMEN het mooiste woord is, en dat je SAMEN bijna alles kan, en dat vind ik ook, jullie zijn echt helemaal top!!, en mijn vrouw zei dat vrienden niet alles voor je op kunnen lossen, maar dat ze wel zorgen dat je niet alleen foelt met al je problemen, en zo is het presies, met heel veel streepPUNTen!!!