Dat je “samen meer weet” heb ik gemerkt toen ik de eerste vraag stelde, twee weken geleden. Wat een lieve en goede reacties heb ik gekregen voor Kever en zijn buik! Even een kleine update: Kever krijgt een voerautomaat. Dat gaan we langzaam opbouwen. En als de brokken die hij nu heeft op zijn krijgt hij nieuwe, eiwitrijke brokjes. Mevrouw Muppet heeft een proefpakket opgestuurd, dus Kever kan voorproeven! Ook krijgt hij wat meer nat voer.
Veel dank voor iedereen die gereageerd heeft, we kunnen weer met goede moed vooruit.
Mevrouw Ttjes
Vandaag komt de vraag van mevrouw Ttjes. Mevrouw Ttjes woont samen met Tjilla, Tjessi en Tjaiia, die een speelgoedtest hebben gehad hier op de blog.
Mevrouw Ttjes schreef het volgende:
“In het begin van Tjilla’s leven is er veel gebeurd. Tjilla zwierf op straat en zat ineens bij mij voor de deur. Ik heb Tjilla zelf gevangen en twee dagen goed verzorgd, waarna Tjilla naar het asiel ging. Zij was toen vier maanden oud. Omdat niemand voor haar kwam, heb ik haar mogen adopteren.
Tjilla werd de derde kat in huis en er was harmonie. Tjarlie deed zijn eigen ding, en Tjuna moederde over Tjilla.
Toen Tjilla 9 maanden was, overleden Tjuna en Tjarlie heel plotseling een dag na elkaar en werd Tjilla ineens enig kat. Omdat Tjilla geen kat is om alleen te zijn, adopteerde ik Tjessi. Tjilla en Tjessi zijn erg blij met elkaar, maar sinds het overlijden van Tjuna is Tjilla enorm schrikachtig. Als de bel gaat, schrikt ze erg, als ze iets vreemds in het pand waarin we wonen hoort, schrikt ze, als ik iets laat vallen, schrikt ze, etc. Ze kan overigens heel ‘rielekst’ liggen dus er zijn gelukkig ook momenten dat zij goed ontspannen is, maar ze is wel alert, anders dan Tjessi en Tjaiia. Ik gun haar dat ze vaker ‘rielekst’ is. Hoe kan ik ervoor zorgen dat zij minder schrikachtig wordt?”
Zelf heb ik wel een aantal ideeën, die er uiteraard helemaal naast kunnen zitten.
Maar wie weet heeft Mevrouw Ttjes er iets aan.
Tjilla moest op straat natuurlijk continu opletten en alert zijn. Misschien heeft ze helemaal geen veilige tijd gekend voordat ze gevonden werd. En is dat alerte er nu “ingebakken”. Toen ze eenmaal een veilig huis en familie had gevonden veranderde dat ook opeens, door de dood van Tjuna en Tjarlie. Dat kan haar het gevoel hebben gegeven dat ze steeds op moet letten of er iets ergs gebeurt.
Drie dingen
Ik denk dat er drie dingen zijn die eventueel zouden kunnen helpen. De eerste is de enge geluiden te overstemmen of te verzachten door andere geluiden. Een radio bijvoorbeeld. Of muziek. Of een tv die aanstaat.
Dat hebben wij bij Bol gedaan, en dat heeft zeker geholpen. Als de radio aanstond voelde hij zich veiliger, en lette hij minder op geluiden van buiten.
Ik weet dat er zelfs speciale rustgevende kattenmuziek bestaat, dat zou ook nog een optie zijn.
Het tweede dat je zou kunnen proberen is om niet te veel op de schrik van Tjilla te reageren. In ieder geval door niet zelf ook zenuwachtig te worden, of haar te willen beschermen voor de schrik.
Dat is heel moeilijk, want je ziet dat Tjilla iets hoort en bang is, en dat is natuurlijk niet leuk. Dat wil je natuurlijk het liefst voorkómen. Maar als jij ook op het geluid reageert betekent dat voor Tjilla dat er inderdaad iets met dat geluid is, dus dat er een reden is om waakzaam of bang te zijn.
Katten merken elke verandering in hun mens(en) en letten op hoe hun mens reageert op gebeurtenissen.
Dat hadden wij met Bol. Die was vooral voor het geblaf van de hond die naast ons woont heel erg bang, en voor kindergeluiden op straat. Als ik die geluiden hoorde werd ik al zenuwachtig en keek meteen naar hem, om te kijken of hij ze gehoord had. Ja natuurlijk. Daardoor bevestigde ik hem in zijn angst. Ik was trouwens ook bang; ik was bang dat hij bang zou worden. En dat voelde hij.
Ik heb op een gegeven moment bewust bij elk geluid dat hij eng vond heel duidelijk laten merken dat ik het ook wel hoorde, maar dat ik het niet eng vond en ook niet dacht dat hij dat eng zou vinden. Dus niet naar hem kijken, niet troosten. Alleen heel rustig even zeggen “Ja, dat zijn kinderen/dat is de hond” etc. Dus laten merken dat het een geluid was dat er gewoon bij hoorde, niet iets om bang voor te zijn.
Het heeft een tijd geduurd, maar het werkte wel. Natuurlijk bleef Bol zich altijd bewust van die geluiden, maar hij raakte niet meer in paniek.
Als jij door je reactie duidelijk maakt “O ja, dat geluid. Heb ik ook gehoord, niks aan de hand. En ik weet dat jij het hoort maar niet bang hoeft te zijn” is dat heel belangrijk voor het zelfvertrouwen van Tjilla. Je maakt duidelijk dat je samen dat geluid aankunt.
Dat vind ik beter dan het geluid te negeren. Want het geluid bestaat nou eenmaal, en er zullen nog vele andere volgen.
Een derde mogelijkheid is om een Feliway-plug in proberen, of iets anders kalmerends.
Bijvoorbeeld Telizen, een soort kruidentablet die “het lerend vermogen” ook nog stimuleert.
Ik moet eerlijk zeggen dat wij dat allemaal bij Bol hebben geprobeerd, en vroeger bij Pop. En dat we geen effect merkten. Maar elke kat is anders!
Ik hoop dat er heel veel reacties komen voor Mevrouw Ttjes, en dat er iets tussen zit waar Tjilla wat aan heeft.
Mevrouw Kever
Ook een vraag?
Ook een vraag om tips en advies? Mail de vraag naar huiskaterbert@xs4all.nl, dan maakt mevrouw Kever er een mooi stuk van voor op het blog.
die kater in de spiegel was, maar dat is natuurlijk niet waar, ik weet echt wel wie ik ben, ik ben Kever, ik ben altijd in mijn huis of in mijn tuin en ik heb zwart met witte haren, ik tetter en ik kan goed lepels en dobbelstenen vangen, om dat te weten hoef ik geen spiegel te hebben die rare dingen laat zien, en ook al zegt mijn vrouw dat je spiegelbeeld niet echt is en dat het alleen maar zo lijkt alsof je er eventjes twee keer bent, ik weet best dat het niet kan, want er is maar één Kever, en dat ben ik toefallig en ik ben hier, met zo een streeppPUNT!
Maar vorige week regende het heel lang, in de morgen, in de middag, in de afond, en zelfs in de nacht, en dan weer de folgende morgen, ik werd er een beetje boos van want hoe kan ik zo in mijn tuin liggen?, mijn mensen zeiden dat ik ook binnen kon liggen, maar dat is niet hetzelfde, en ik wil ook kontrooleren of alles in orde is buiten, moet ik dat dan in de regen doen?!, ja dus want het bleef regenen, ik ging de tuin in en kroop onder de struiken, daar zat ik een beetje droog, alleen niet helemaal en na een tijdje was ik nat tot aan het witte PUNTje van mijn staart.
Mijn vrouw zei tegen me dat soms beter is om je bij iets neer te leggen, dus dat je het akzepteert ook al vind je het niet leuk, daar heb je geduld voor nodig, ze gaf toe dat ze dat zelf ook niet echt heeft, maar ze vroeg me of we met zijn tweetjes zauden proberen om ons niks aan te trekken van de regen, ja dat wilde ik wel, maar ik was stiekem toch blij dat er daarna weer een paar dagen met zon kwamen en ik gewoon naar buiten kon zonder nat te worden, en mijn vrouw ook, we kunnen altijd nog proberen om geduld te hebben, als er zon is hebben we dat nog niet nodig, mijn vrouw vroeg zich wel af waarom ik hele middagen binnen in mijn schaapje ging slapen terwijl de zon scheen, terwijl ik de dagen dat het regende persee naar buiten wilde, ja, dat wist ik zelf ook niet presies, zo foelde ik me gewoon, PUNT uit.
Vorige week ging mijn man heel vroeg in de morgen weg, dat mag best natuurlijk en dat vond ik niet meteen raar, ik was die dag met mijn vrouw in de tuin en we hadden het samen gezellig, maar in de afond was mijn man niet terug gekomen, mijn vrouw zei tegen me dat hij er de folgende dag weer zau zijn, ik hield haar goed in de gaaten, straks ging zij ook nog weg en dan zau ik ineens alleen zijn!, wat moest ik dan doen?, ik werd er zenuwachtig van en ik liep haar overal achterna, ik wilde de hele tijd knuffelen en ik tetterde zachtjes, toen we gingen slapen was mijn man nog niet thuis, ik sliep bij mijn vrouw op het grote bed, op de PUNT van het stuk waar mijn man altijd slaapt.
De morgen daarop was hij er nog steeds niet en ik was heel stilletjes, mijn vrouw knuffelde me ekstra veel en ze tilde me ook op, dat doet mijn man elke dag, hij tilt me op en blijft zo een tijdje met me staan en dan ga ik brommen, dat ben ik zo gewend, net als dat hij in de afond mijn haren borstelt, en dat hij in de ochtend het kattendeurtje open doet voor mij, nau had mijn vrouw dat allemaal gedaan, ze deed het prima hoor, dat moet ik eerlijk zeggen, maar het foelde toch anders dan het hoort, ik werd een beetje bang, had ik iets faut gedaan dat mijn man weg was?, lag het aan mij?, mijn vrouw vertelde me dat hij echt weer thuis kwam, dat ik me geen zorgen hoefde te maken, maar mijn toeter was van schrik kapoo, toen mijn vrouw naast me op de grond ging zitten kroop ik helemaal tegen haar aan en verstopte mijn hoofd in haar armen tot je alleen nog maar het PUNTje van mijn oren zag.
kouwstiks voor me meegenomen, mijn toeter deed het meteen weer, ik heb de hele afond getetterd, ik liep naar binnen en naar buiten, mijn man heeft me geborsteld en ik was helemaal vrolijk, alles was weer in orde, Zie je wel dat hij weer thuis is gekomen? vroeg mijn vrouw me, we komen altijd bij je terug, daar kan je op vertrouwen Keef, ja maar dat is een moeilijk PUNT als je al eerder in de steek bent gelaten.