Categorie archieven: Bolle

Verhalen uit de oude doos, Hoe Molly bij ons kwam wonen

MollieIn de zomer van 2004 kwam er steeds vaker een flink grote bruinzwart gestreepte kat naast mij zitten als ik in de tuin zat. Gezien het formaat dacht ik dat het een kater was. Er zaten stevige pootjes onder, dus wij noemden het beestje Stampertje.
Stampertje wilde absoluut niet geaaid worden, maar kwam altijd meteen aan lopen als we in de tuin kwamen. En vertelde met luide stem hele verhalen.
Het was onduidelijk waar Stampertje vandaan kwam, maar hij had een bandje om. Met een apparaatje eraan zodat hij door zijn eigen kattenluikje kon. Hij was dus duidelijk geen zwerver.

In de tuinen

Op een gegeven moment lag er een pamfletje in de brievenbus, dat poes Molly werd gezocht. Zij woonde een paar deuren verderop. Ze was al dagenlang niet meer thuis geweest, en haar mensen vroegen zich af waar ze was.
Ik keek naar de foto van Molly en herkende meteen Stamper.

MollieDe mensen van Molly kwamen haar ‘s avonds ophalen, nadat we haar met brokjes het gangetje in hadden gelokt. Onder luid protest werd ze in haar reismand weer naar huis mee genomen.

Na een paar dagen zag ik haar weer in de tuinen. En niet alleen in de tuinen.
Op een nacht werden we wakker gemauwd door Pop. Hij stond paniekerig aan het dekbed te trekken, en liep voor ons uit naar de woonkamer. Daar zat Beer met grote ogen rechtop op de bank, waar hij altijd sliep.
En midden in de kamer zat Molly.

Naar binnen

Vanaf die nacht kwam Mol de hele tijd naar binnen, wat we ook probeerden. We zetten haar continu naar buiten, en altijd was ze binnen een paar minuten weer terug. De mannen, zoals wij Pop en Beer altijd noemden, durfden haar niet echt weg te jagen. Chipluikjes bestonden nog niet. Als we het kattenluikje dicht deden ging ze er buiten voor liggen wachten. Desnoods uren lang.

Omdat Molly op een gegeven moment doorhad dat we haar naar buiten zetten, verstopte ze zich. Dan zat ze achter de koelkast of achter het bureau. Daar konden wij haar niet goed Mollieachter vandaan peuteren. Ik heb nog een keer geprobeerd met een pollepel haar zachtjes achter de koelkast vandaan te duwen. Maar ze begon te krijsen, haalde uit en sloeg de pollepel uit mijn hand. Die sloeg ze de halve kamer door!
En dat om vier uur ‘s nachts… Dat was geen doen, dus na een tijdje lieten we haar maar zitten, en sliep ze achter het bureau of achter de koelkast.

Pop en Beer gingen, als ze vanuit het gangetje naar binnen wilden, altijd rechtop tegen de keukendeur staan. Dan konden ze door de ruit kijken, en wij zagen wie er stond. Mols’ pootjes waren te kort om door de ruit te kunnen kijken. Dus als we gekrabbel hoorden maar geen koppie zagen lieten we diegene staan, want dan was het Mol. Pop miauwde voor de zekerheid ook altijd zachtjes. Op een avond hoorde ik aan het zachte gemiauw dat Pop voor de keukendeur stond. Ik liep er naartoe en deed de deur open. En daar kwam Mol binnen lopen – ze had Pops’ stem geïmiteerd, haha!

s’ Avonds en overdag kwam Mol ons nog levende vogels brengen, als bijdrage aan het huishouden. Als wij even niet thuis waren geweest vonden we haar in ons bed, liefst onder de hoofdkussens. Of ze lag heerlijk in het mandje van Pop. Of languit op de bank. Ze deed inmiddels geen enkele poging meer om zich te verstoppen.
Zo ging het weken door.

Mol ging eigenlijk nauwelijks meer weg bij ons, en kwam al helemáál niet meer bij haar echte huis. Haar mensen vertelden dat ze een baby hadden gekregen, en dat Mol dat vreselijk vond. Ze had het drie dagen aangekeken en was toen vertrokken.
Begrijpelijk wel, want ze mocht ineens haar “vaste kamer” niet meer in en mocht ook niet meer in bed slapen. Er waren ook twee andere katten die haar nogal op haar kop zaten. Haar mensen vonden Mol erg chagrijnig, en een lastige dame.
En nu zat ze dus als het ware tussen twee huizen in.

Slapen

Na een tijdje werd Mol erg verkouden. Ze voelde zich niet lekker, en lag alleen maar te slapen. Ik belde haar mensen, dat het misschien een goed idee was om haar NU op te halen. Ze kwamen diezelfde avond.
Maar een dag later was Mol al weer terug. Met een levende vogel stond ze voor de keukendeur. Ik belde haar mensen op om te vragen of het niet beter was haar even binnen te houden. Ze vertelden dat Mol de hele nacht had zitten grommen en blazen, en uithaalde als ze haar probeerden te aaien. Dus dat ze haar ‘s ochtends maar weer naar buiten lieten. Waarna ze dus meteen naar ons liep, onderweg een vogel vangend…
Ze klom meteen op mijn schoot, ik rolde haar in een dekentje en zo heeft ze uren geslapen.

MollieIntussen waren de mannen en Mol een beetje aan elkaar gewend. Ze waren nog geen echte vrienden, maar de mannen waren niet meer bang voor haar. Soms lagen ze met zijn drietjes op de bank te slapen.
Omdat de bank steeds bezet was door twee of drie katten, hadden wij alleen nog houten stoelen om op te zitten. Vandaar dat we besloten om een grote zitzak te kopen. Die werd speciaal voor ons gemaakt, in een kleur en stof die wij zelf hadden uitgekozen. Een behoorlijk duur grapje, maar ja, wij wilden ook wel eens lekker zitten.

Toen de zitzak er was waren Pop en Beer meteen nieuwsgierig. Ze gingen er tegenaan staan en zakten weg. Het lukte ze niet om er goed op te zitten of te liggen. Gelukkig. Want hij was tenslotte voor ons! En wij zaten er heerlijk op. Totdat Mol na een paar dagen een aanloopje nam, sprong en midden op de zitzak belandde. Zo bleef ze liggen, als een koningin op haar troon.
We besloten dat Mol ‘s nachts op de zitzak mocht, dan ging ze tenminste niet meer in de mand van Pop liggen, of in de doos van Beer. Maar al gauw loeide Mol de hele boel bij elkaar als Jeroen of ik overdag op de zitzak gingen zitten. Want die was toch van haar?! Uiteraard kreeg Mol de zitzak.

Inmiddels waren we dol op haar. Hoe kun je zo’n eigenwijze, stoere, lieve, slimme, lastige dame nou niet leuk vinden…
Ze lag graag bij ons op schoot, vond knuffelen heerlijk en commandeerde de mannen.
Spelen vond ze stom, en ze had liever ook niet dat Pop en Beer dat deden. Ze liep ze overal achterna, en bemoeide zich met alles.
Wij mochten niet meer hoesten, niesen of te hard lachen want dan kwam ze meteen aanrennen en ging voor je neus staan loeien. Niemand mocht haar aaien, alleen Jeroen en ik. En Jeroen was de enige die haar mocht kammen, dat vond ze heerlijk. Als ik het probeerde sloeg ze het kammetje uit mijn handen.
Soms lag ze languit op een klein kattenbankje, en blééf maar naar Jeroen knipperen. Als ik zei “Mol, ik ben er ook hoor!” keek ze me even aan, en draaide dan haar koppie weer zo dat ze goed naar Jeroen kon knipperen 😉

Op haar zitzak

Na bijna een jaar, waarin niet duidelijk was waar Mol nou eigenlijk woonde, en waarin wij haar binnen hielden met oud en nieuw, eten gaven en voor haar zorgden, zijn we opnieuw langs gegaan bij haar mensen. Mol was weer verkouden. En wij zeiden dat wij wel met naar de dierenarts wilden, maar dat we haar dan als “van ons” beschouwden.
Zo kwam Mol op 4 december officieel bij ons wonen. En kreeg Jeroen het “mooiste verjaardagscadeau ooit”, zoals hij zei.
We hadden nu drie musketiers.

MollieDe laatste twee jaar, toen Pop en Beer niet meer leefden, sliep ze elke nacht in mijn armen. Maar ze is tot op haar laatste dag ook op haar zitzak blijven slapen. Die verhuisden we in de ochtend naar de woonkamer, en ‘s avonds naar de slaapkamer. Zodat ze altijd was waar wij waren. Ze was een beetje bangig geworden, zo alleen. Gelukkig kwam Bolle toen in haar en in ons leven.

Onze prinses Tuttebel is altijd even eigenwijs en even lief gebleven. Ons lastige portretje, ons Molletje.

De zitzak staat nu ingepakt op zolder, als herinnering aan een hele bijzondere dame.

Floortje
En ik wil Ina heel veel sterkte wensen, nu Floortje zo plotseling over de Brug is gegaan. Ik heb er geen woorden voor…

Een blog van mevrouw Bolle

mevrouw Bolle

Gisteren, 11 september 2021, was het een jaar geleden dat ons lieve Bolletje naar de sterren reisde.
Het lijkt al weer zo lang geleden, en toch ook zo kort. Eigenlijk verwacht ik nog steeds dat hij op een dag weer binnen komt lopen, met zijn kromme beentjes en zijn halve oor. Tegelijkertijd weet ik dat dat niet gaat gebeuren.
Maar er gaat geen dag voorbij dat we niet aan hem denken en over hem praten. We huilen nog steeds om hem. Hij wordt nog net zo erg gemist als op de eerste dag na zijn dood.

Liefde

Ik heb lang zitten ploeteren op deze blog. Soms in tranen, op andere momenten met een glimlach. Met tussendoor steeds Kever die aandacht wil, en krijgt natuurlijk. Alles loopt door elkaar heen. Verdriet om Bol, vreugde om Kever.
Juist ook door Kever ben ik me er bewust van hoe Bol ons heeft geholpen. Bolle leerde ons ons hart weer open te stellen na de dood van Pop, Grote Beer en Molly. Hij leerde ons dat liefde steeds weer opnieuw kan bestaan. Dat het elke keer anders is, maar elke keer prachtig. Ook al hoort er weer een verlies bij, ooit.
Als Bolle opnieuw durfde lief te hebben, dan moeten wij dat toch ook kunnen?
Ik geloof dat Bolle mij Kever heeft aangewezen. En zo wonen we nu voor de tweede keer samen met een grotendeels brits korthaarkater met een vreemd gevormd lijf. Met een intens lief en zacht karakter. Ook al verschillen Kever en Bolle verder totaal van elkaar.

Vertrouwen

Pas terugkijkend zie ik ten volle hoe groot voor Bolle de stap moet zijn geweest om mensen weer te vertrouwen. Zoveel dingen die voor Kever heel gewoon zijn waren voor Bol heel moeilijk. Kever heeft een basisvertrouwen in zichzelf, en in anderen. Dat had Bol niet. Bol durfde niks meer te verwachten.
Ook zie ik hoeveel dichter Bol bij het oerleven van katten stond. Hij kon prima vechten als dat nodig was, probeerde in het begin de buurhond weg te krijgen, beet ratten binnen een paar seconden dood en kon zelfstandig buiten overleven. Dat zijn allemaal dingen waar je niet voor bij Kever aan hoeft te komen!

Zachtmoedig

Bolle was veruit de dapperste en meest zachtmoedige kat die ik ooit heb gekend.
Een kat die zo kapot was gemaakt dat hij liever buiten wilde leven dan met mensen. Een kat die zo mishandeld was dat hij niks meer uit zichzelf durfde te doen. Een kat die bij alles mevrouw Bollewat hij deed verwachtte dat hij klappen of schoppen kreeg, ook bij ons.
En toch was hij zo lief voor onze oude dame Molly. Met eindeloos geduld begeleidde hij haar overal en altijd. Hij heeft haar een jaar lang nog gezocht, nadat ze een ster was geworden.
Hij was zorgzaam voor zijn kinderen, waarvan er een eentje nog steeds langskomt.
En hij was zo lief voor ons, zijn mensen. Hij bracht ons een levende jonge rat bracht om mee te “oefenen”. Hij waste ons en gaf kusjes. Hij sliep in zijn laatste dagen met zijn kop in mijn hand.

De kattentherapeute die we in het begin hebben gevraagd om ons te helpen zei dat katten met een verleden zoals Bol maar 1 á 2 procent kans maken om te kunnen leven als huiskat. Gelukkig hoorde Bol bij die paar procent. Dat zegt al heel wat over zijn moed.

Spelen

Maar Bol was ook een hele slimme, grappige kater. Hij kon door zijn vreemde bouw belachelijk ver en hoog springen, en deed dat ook graag als we speelden. Hij was dol op zijn veren, waarmee we tot vervelens toe “moesten” spelen. Hij surfde vol overgave meters over zijn tasjes, geen idee hoe we daar ooit op zijn gekomen. Hij was dol op catnip, en kwijlde dan bij het leven. En hij vond het heerlijk als hij klapzoenen bovenop zijn kop kreeg, die hij scheef hield zodat je er makkelijk bij kon.
In de zomer genoot hij van het grasveldje in zijn tuin en zijn eigen stoel, in de winter van de vensterbank boven de verwarming en het bed. Als er sneeuw lag ging hij voor geen goud meer naar buiten.
Hij was lief voor andere katten, als ze zich maar netjes gedroegen.
Vogels liet hij met rust, er zijn hier in de tuin meerdere nestjes merels opgegroeid met het idee dat katten ongevaarlijk zijn. De halsbandparkieten in de binnentuinen sloofden zich op een gegeven moment speciaal voor hem extra uit, vlakbij hem, waar hij dan met grote ogen naar lag te kijken.
Nog steeds staan we soms in de keuken en denken “Opletten, want Bol komt zo binnenscheuren!” Dan kwam hij met een klap door het luikje rennen en rende meteen door naar de slaapkamer. Klaar om (wéér…) met de veer te spelen.

(tekst gaat verder onder video)

De goede tijden

En net toen we dachten dat alles op zijn plek was gevallen werd hij ziek. We hadden hem zoveel meer tijd met geluk en liefde gegund.
Aan die laatste week kunnen zowel Jeroen als ik nog steeds niet goed terugdenken. De angst, de hoop, de twijfels, en ten slotte het besef dat het voorbij was.
We drukken het weg, en proberen aan de goede tijden te denken.

Bolle. Een kat die geen naam had, waarvan helemaal niks bekend was, is iemand mevrouw Bollegeworden. Veel mensen hebben hem zijn blogs gelezen. Hij is gezien voor de prachtige ziel die hij was.
Nogmaals wil ik Bertje en mevrouw Bert bedanken voor die kans.
En ik wil ook nog een keer iedereen bedanken die met ons meeleefde. Dat was heel erg troostend.
En ik wil Bolletje zelf bedanken, dat hij ons uitkoos. Zijn vertrouwen was een kostbaar geschenk, dat we altijd bij ons dragen. Hij zit voor altijd in ons hart.

Het geluk om Bolle gekend te hebben weegt toch nog altijd zwaarder dan het verdriet.
Ik zou het zo weer overdoen, wel duizend keer.

Kever heeft een mening over groeien

groeien

Vorige week hebben mijn mensen en ik zoveel goede tips gekregen voor mijn buik, we willen iedereen heel erg bedanken!, mijn mensen gaan nu uitzoeken hoe ik heb beste slank kan worden met een goed diejeet, dat hoeft niet snel want langzaamaan is het beste als het om je slank gaat, en we hebben de tijd hoor, want ik woon hier nu pas vijf maanden, dat is best lang maar ook best kort, want ik wil zeker nog wel tien jaar hier blijven wonen, en dat willen mijn mensen ook graag, dus we zijn het eens op dat PUNT.

Ont-wikkeling

Ik foel me al heel anders dan toen ik hier net was, en mijn mensen foelen zich ook anders zeggen ze, we kennen elkaar nu best goed en we vertrauwen elkaar, maar toch gebeurt er nog van alles tussen ons, dat heet ont-wikkeling en ont-wikkeling blijft altijd door gaan, legde mijn vrouw me uit, dat haudt nooit op, ze zegt dat je soms zomaar ineens merkt dat je nóg een beetje meer van elkaar haudt, ook al denk je dat dat haast niet kan, dat je elkaar nóg beter gaat leren kennen en nóg meer gaat vertrauwen, zooo heee dat lijkt me echt helemaal top, zau dat echt kunnen?, ja hoor zei mijn vrouw, denk maar aan gisteren!, o ja dat is een goed PUNT.

Trots

Tot nu toe durfde ik nog niet met mijn mensen tegelijk in de tuin, als zij de tuin in gaan ren ik altijd snel naar binnen, maar gisteren had mijn vrouw de deur open laten staan en zat ze zelf op de grond in de tuin, ze praatte zachtjes tegen me en na een hele tijd op het trappetje te hebben zitten kijken durfde ik zomaar naar haar toe te lopen, ik pakte een stukje kouwstik uit haar hand en ging vlakbij haar zitten, ze heeft me geaaid en ze zei dat ze helemaal trots op me was, dat ik een grote Keeftijger ben die zoveel durft, ik ging naast haar liggen op de tegels en ik kreeg ook nog allemaal kusjes, daarna hebben we binnen groeiengerend, mijn vrouw en ik, en met de balletjes gespeeld, we waren helemaal vrolijk en blij, het was echt PUNTgaaf.

Mijn vrouw zei: Zie je wel, zo ont-wikkelt onze relaatsie zich, jij durft elke dag meer en we groeien steeds meer naar elkaar toe, zo noem je dat, dat gaat vanzelf, daarvoor hoef je alleen maar op elkaar te letten en voor elkaar te zorgen en met elkaar te knuffelen en dan gebeurt dat vanzelf, mooi is dat hè?, ja dat is zeker mooi, maar ik vind dat je elkaar ook een kouwstik moet geven, ook al zeggen mijn mensen dat ze geen kouwstiks hoeven, maakt niet uit dat eet ik ze wel, ik hoop echt heel erg dat onze relaatsie net zo groot gaat groeien als mijn buik, mijn vrouw zegt Nau… dat is wel héél groot maar dat gaat vast lukken , zet daar maar zo een streepPUNT!

groeienZwaaien

En toen kreeg ik heel droevige letters, van mevrouw Bende van Zes, dat de Bende nu maar met zijn vijven is want Bas is een prachtige ster geworden, zijn buik was ziek en kon niet meer beter worden, o wat verdrietig! lieve Bas ik ga naar je zwaaien en ik weet zeker dat Bolle en alle andere sterren op je gewacht hebben, en ik hau voor altijd een likwit snekkie voor je achter mijn wang en ik vergeet je nooit!, en ik stuur heeeeeel veel lieve kopjes naar mevrouw Bende en Oliver, Juultje, Kruimel, Bikkel en Bjarne om ze een klein beetje te troosten!!

Kever heeft een mening over genoeg eten (video)

genoeg

Toen ik bij mijn mensen kwam wonen was ik best heel slank, ook omdat ik toen nog niet zo lang geleden was geopereerd, maar nau ik al bijna vijf maanden hier woon zeggen mijn mensen en de dierendokter dat ik te dik ben geworden, mijn buik is nau bijna net zo als die van Bolle, dat is prachtig vind ik, maar voor mijn gezond en mijn slank is het beter als mijn buik kleiner wordt, ik ben al een tijd op diejeet, ik krijg spesjale brokken dat mijn buik weer slank wordt, het zijn prima brokken alleen krijg ik er veel te weinig, maar weet je wat zo biesonder is?, mijn buik wordt niet kleiner maar is juist nog een beetje groter geworden, mijn mensen zeggen soms dat ze er een PUNThoofd van krijgen.

genoegSierene

En toch heb ik altijd honger, echt waar hoor!, en als ik niks te eten krijg, weet je wat ik dan doe?, ik zet mijn sierene aan, nau en die kan hard!, en mijn sierene blijft aan, net zolang tot ik een paar brokjes krijg, het maakt me niks uit hoelang dat duurt, mijn mensen zeggen weleens iets over achter het behang plakken, maar we hebben helemaal geen behang, en trauwens, brokjes achter het behang plakken, wat zau daar nau het PUNT van zijn.

Ik heb vier puusels gekregen zodat ik langzamer ga eten, ze zijn met vakjes of tunneltjes, zooo heee en dat is moeilijk!, ik snap het alleen als mijn vrouw laat zien dat ze de brokjes erin doet, maar als de brokjes stil liggen zie ik ze niet en pak ik ze niet, daarom hebben mijn mensen een eierdoos gevraagd aan de buren, ik moet mijn brokjes uit die kuiltjes halen, maar dat kan ik echt niet! ook niet als het de hele nacht blijft staan, mijn vrouw maakt wel eens een grapje, ze zegt dan dat ik niet het helderste lampje uit de doos ben, maar ik kan toch zeker niet weten dat er brokjes in de kuiltjes zitten, vooral niet als ze helemaal onderin de PUNT zitten.

(tekst gaat verder onder de video)

Tips vragen

Mijn vrouw zei: Keef misschien is het een goed idee dat je om tips vraagt, ja dat doe ik, ik wil dus graag weten of andere katten tips hebben hoe ik meer eten kan krijgen, “NEE!!” roept mijn vrouw, “hoe je af kan vallen!”, okee dus ik vraag hoe ik slanker kan worden en toch geen honger heb, ik doe al aan rennen en springen, ik krijg minder diejeetbrokken dan ik mag zegt mijn vrouw (zie je wel, dat dacht ik al!) ik krijg wat meer natvoer want dat is beter voor je slank en dat telt mijn vrouw ook bij het eten op natuurlijk, ik krijg één kouwstik op een dag, maar mijn buik wordt nog steeds groter en ik heb toch steeds honger, met zo een streepPUNT!

Veel katten weten meer dan eentje, mijn mensen en ik hopen dat jullie een gauden tip hebben, en ik hau jullie natuurlijk op de hoogte hoe het gaat met mijn buik, dus daarom zet ik hier geen punt maar een KOMMAA

Kever heeft een mening over spelen

Bijna elke kat speelt graag, ik ook, alleen moest ik het wel eerst leren, nau denk je misschien: Iedereen kan toch spelen?, maar toen ik hier net woonde was ik bang voor al het speelgoed dat er was, alleen balletjes snapte ik, als mijn mensen ze gooiden rende ik door het hele huis, dat was geen PUNT.

Veren

Maar mijn vrouw liet me een keer veren en glimspul aan een stokje zien, zooo heee ik kroop meteen weer onder het bed, zo bang was ik, mijn vrouw heeft dat stokje laten liggen en toen ben ik op een afstand ging staan snuffelen, ik durfde het niet aan te raken, mijn vrouw deed het voor, ze raakte het stokje aan en zei Kijk maar er gebeurt niks, maar ik durfde het pas na een tijdje, heeeeeeeel voorzichtig deed ik met één poot de veren aanraken, en pas toen ik echt zeker wist dat het niet gevaarlijk was durfde ik er aan te snuffelen, nau spelen we er elke dag mee!, zo ging het ook met speelgoedmuisjes, die vond ik zo grieselig!, nu ben ik er niet meer bang voor hoor, vooral als ze van gladde stof zijn vind ik ze leuk, mijn mensen gooien ze en ik vang ze soms, of ik pak ze bij het PUNTje van hun staart.

spelenSpelen

Mijn mensen waren gewend dat een kat niet durfde te spelen want dat had Bolle ook, dat kwam omdat hij mishandeld was, dat vind ik zo erg, wie doet zoiets nau?!, maar Bolle was dol op zijn veren en zijn tasjes, mijn vrouw dacht dat het voor mij misschien ook leuk zau zijn om met de veren en tasjes van Bolle te spelen, ze legde twee tasjes neer, pakte een veer en ik werd meteen SuperKever, ik snapte waar de tasjes en de veren voor waren en ik was helemaal niet bang ervoor, ik ging surfen op het tasje, ik sloeg erop, ik beet de veer, ik vond het echt geweldig, mijn vrouw zegt dat Bolle heeft gezorgd dat zijn veren niet ver-waarloosd worden, en dat ze blij is dat ze weer elke dag met veren moet spelen en dan lacht ze een beetje, net alsof ze er geen zin in heeft, maar dat kan niet want de veren zijn altijd een hoogtePUNT van de dag.

spelenSierene

Spelen is goed voor mijn buik, want die wordt een beetje te groot, dat komt omdat ik vind dat ik altijd honger heb, mijn mensen zeggen dat dat niet kan, maar ik tetter van wel, eerst tetter ik zacht en dan hard en dan weer zacht, zo ga ik door, ook ga ik mijn vrouw de hele tijd kopjes geven, daarna ga ik heen en weer lopen met mijn siereene aan, dat kan ik lang volhauden hoor, net zolang tot mijn mensen er een PUNThoofd van krijgen.

Voor mijn slank

Met eten krijg ik niet altijd mijn zin, soms krijg ik gewoon niks, erg hè?, maar spelen mag ik altijd, gelukkig maar, ik vind spelen leuk, vooral ook in de nacht, mijn mensen zeggen dat ze dan slapen, als ik ga tetteren en rennen doen ze net alsof ze me niet horen, nau dan speel ik wel in mijn eentje, ik ren door het huis, ik vang zelf mijn balletjes, ik bijt mijn veren, ik tetter en ik ben vrolijk, het is goed voor mijn slank, daarna ben ik moe en ga ik slapen, en in de ochtend ben ik meteen weer klaar om te spelen met mijn mensen en de veer, ook al mag ik dan niet altijd eten, achter spelen hoef ik gelukkig nooit een PUNT te zetten