Als je super-seeniejor bent zoals Stokkie-Stefan dan mag je vanzelf meer in het leefe. Meer knuffels en meer hapjes en soms foel je dan opeens nou heb ik meer tijd nodig om op schoot te liggen.
Ik kreeg een meel van Stokkie-Stefan dat hij nou eefe meer schootuure doet deze week en dat het gewoon goed is met hem dus dat zijn friendjes geen zorgen moeten maken en dat hij er folgende week weer is. Dus dan zeg ik gewoon tegen Stokkie-Stefan tot folgende week!!
Bertje
Jullie weten allemaal dat ik de jongste telg ben van BBB. Om misverstanden te voorkomen, de BBB die de laatste tijd voorpaginameows is, heeft niets van doen met BBB De Blije Beestenboel waar ik woon en deze naam al zo’n 15 jaar gebruikt. Die na-aper komt pas om de hoek kijken. Dit ter zijde.
Waarom ik BBB aanhaal, is omdat er veel meer familieleden zijn dan de huidige bewoners. Eén ervan is Oom Sjakie, een imposante rood-witte kater die net als ik asiel heeft aangevraagd. Iedereen kent Oom Sjaak; de hele buurt, alle fans op Beestboek en de lezers van de krant waar Sjaak voor blogde. Iedereen, behalve ik. Nou ja, ik ken hem een beetje, want hij komt ieder donker buurten. Hoe kan dat nou, hoor ik jullie denken. Oom Sjakie woont toch al een tijdje aan de andere kant van de Regenboogbrug? Dat klopt. Maar hij kleppert nog altijd met het kattenluik. Mijn broer en tante meowden er al eerder over op hun eigen Beestboek-pagina.
In de grote deur die op de tuin uitkomt, zit een luik op kattenooghoogte. Dat is handig, want als mijn mens weigert voor portier te spelen, kan ik dat lage deurtje eigenpotig bedienen. Het enige wat ik nodig heb, is een pursoonlijke sleutel. Die sleutel zit diep verstopt onder mijn jas, zodat niemand hem kan pikken en ik hem nooit kwijt kan raken. Zo’n ding wordt een chip genoemd en is superslim. Want die chip kan dat kattenluik voor mij open maken. Zodra ik op kopafstand van dat kattendeurtje ben, ‘ziet’ die chip dat en voilà, het luikje klikklakt vanzelf van slot. Wel heeft dat luik eerst moeten leren wie er wel en wie er geen pursoonlijke sleutel heeft. Mijn furriend CW bijvoorbeeld zou maar wat graag mijn voerbak leeg vreten, maar hij heeft pech. Zijn sleutel past niet in ons slot. De enige die naast mij, Foppe en tante Cato naar binnen mag, is Oom Sjaak. Van die optie maakt hij nog altijd gebruik. Dat zit zo.
Sinds het herfst is (en dat lijkt het al heel lang te zijn) horen wij ieder donker het luik van 
slot gaan. Dat is raar, want Foppe ligt bij ons mens op schoot, Cato naast haar op de bank en ik opgerold op een stoel. Mo deed er nieuwe batterijen in. Dat hielp niet. Ze maakte het luik van binnen en van buiten brandschoon. Er kwam een complete zandbak uit de motor en ook een halve Japie aan vacht. Deze grote schoonmaak had geen effect. Het luik bleef klik, klak, klik, klak doen. De fabrikant werd benaderd. Die heeft al eerder met succes geholpen toen dit deurtje fratsen had. Alle tips werden opgevolgd en toch bleef het luik iedere avond doen waar het zelf zin in had. Ze keek de instellingen van onze automatische deur na en realiseerde zich toen pas dat niet alleen wij drieën maar ook Oom Sjaak nog altijd toegang heeft. Sindsdien praat ze tegen hem als het slot weer uit zichzelf open en dicht gaat, terwijl wij liggen te ronken. ‘Fijn dat je er weer bent, lieverd’, zegt ze dan. Je kunt van alles vinden van dit onzichtbare contact. Wij zijn allang blij dat ze niet meer zo neurotisch doet over dat slot. Eind goed al goed, zou je denken. Tot we pas naar witjas moesten voor onze APK.
Bij die keuring wordt alles gecheckt, ook je chip. Witjas gaat dan met een apparaat dicht 
langs je jas en bij een bliep is je chip oké. Bij mij ging de piep al bliepen voordat het apparaat in de buurt van mijn jas was. Dat hoort niet. Opeens ging er een lichtje branden bij ons mens. Zou dat de reden zijn waarom het luik iedere avond klik, klak, klik, klak doet?! De stoel waarop ik slaap staat dan wel in de woonkamer, maar er zit alleen maar een dun muurtje tussen mijn slaapplek en het luik.
Eigenlijk moet ik een nieuwe chip. Dat lost alleen het probleem niet op, want de oude chip kan er niet uit. Het slot zou gewoon open en dicht blijven gaan. Witjas heeft met een specialist gebeld en die heeft mogelijk een oplossing. Mijn chip kan misschien geresetted worden. Ik heb nu al trek in al die extra kipsnackjes die Mo me heeft beloofd als ik in de rammelbak mee moet. Ik weet nog niet wanneer ik er terecht kan, maar zodra ik meows heb, furtel ik jullie er alles over.
Koppie van Japie
Het goede nieuws is dat ik bij mijn vrouw op schoot heb gelegen. Ik lag languit over haar benen en het paste precies, en zij aaide me de hele tijd.
Het was afond en donker en we waren niet thuis, we waren bij een vreemde dokter en daarheen waren we in een taksie gegaan, ik moest in de reiskorf.
Dat kwam omdat er iets met me was.
Ik wilde naar de bak maar ik kon niet. Nou dan word je snel raar hoor. Ik stapte in en uit de bak. Ik ging naar de kamer want ik dacht misschien lukt het daar. Toen ik op de krant stond: niks. Toen ik bij mijn krukje stond: ook niks. Nergens lukte het. En ik bleef probeere, ik zette kragt met mijn poote, ik deed mijn rug krom, niks, niks niks.
Toen werd mijn vrouw raar maar anders dan ik.
Ze ging telefoneren.
Eefe later stond de reiskorf in de kamer. Mijn gefoel zei nee.
Ik wegrennen naar boven.
Zij kwam ook.
Ik onder het bed.
Zij ernaast.
“Bertje, Bertje,” riep ze. Ik dacht niks erfan.
Ik naar beneden. Zij ook. Weer naar boven. Zij ook.
Nou toen had ze me.
De dokter was een man en ik was bang daar ben ik heel eerlijk ofer. Hij voelde aan me, echt aan alle kanten. Hij deed dingen in me prikken. Ik kreeg infuus foor mijn nieren. En hij zei dat ik misschien een tieja had gehad en dat ik vanzelf was hersteld wegens dat ik nou weer gewoon leek.
Gewoon? Ik zat op mijn vrouw en zij zat op de grond. Dus dat was allemaal raar.
We gingen weer in een taksie naar huis. Ik stapte zelf in mijn reiskorf het was genoeg geweest dat fond ik. Maar dat ik het deed was ook al raar.
Maar in die taksie kwam het, toen we bijna thuis waren. Ik foelde dat ik het nou wel kon en ik legde een hele mooie poep. Het rook lekker warm. Dat was een fijn gefoel.
Uit de reismand ging ik meteen wat eete en mijn vrouw vond mijn poep ook heel mooi, want ze maakte er meteen een foto van.
Nou hoef ik van mijn eigen dokter geen diejeet meer een paar dagen. Als ik weer gewoon naar de bak kan, dan kijken we verder zei ze. En dat find ik een goed idee.
Liefe frientjes, wat gaan de weeke toch hard he?! Het is wiekent en foordat je het weet is het weer wiekent. En tussenin zit de week waar ik de blog schrijf.
Het heeft eefe geduurd maar ik ben aardig opgeknapt van mijn ziek zijn. Ik merk ook dat mijn poote steviger zijn geworde en met loope kan ik weer goed mijn eevenwigt houden. Dat is belangerijk want anders klap je hup zo omver. Ik hep best weer goede trek en ben leefendiger. Heb zelfs fanmiddag tegen een balletje getikt, het ging zomaar ineens.
In deze blog ga ik het hebben oofer de homeopaatiese dierendokter en mediesijnen uit de natuur. Mijn frouwtje hou van de natuur, en wat de natuur ons allemaal geeft. Ze doet er ook iets mee in haar werk zegt ze.
Ik hep vast froeger toen ik nog een jonge kater was ergens gewoond waar een tuin was en deed ik graave in de aarde en de geur opsnuive van het gras en de mooie bloeme. Als ik heel diep nadenk komt de geur van buite in mijn herinnering. Als ik dan een keer misseluk was van haarballe dan ging ik automaaties gras eete, vanuit mijn natuurlijke katten instinkt. Mijn frouwtje zegt Stokkie dat is meediesijn uit de natuur. Dat hep ik nooit zo geweete, het ging gewoon automaaties. Als ik bij frouwtje op schoot zit dan gaat ze fertelle en op een keer ging het ofer de gewoone dierendokter en de homeopaatiese dierendokter, gewoone mediesijnen en natuurmediesijnen.
Met alle respekt foor de gewoone dierendokter hoor, zij zijn erg knap en doen alles om ons beeter te maake als we ziek zijn. Ze oopereere je en zette je poote weer aan elkaar als je die gebroken hept en nog feel meer knappe dinge. Zo moet ik ook schiltklierpille slikke iedere dag, anders sla ik op hol en ga ik gewoon dood. Of je het leuk fin of niet, zonder dierendokter kunne we niet, dat is gewoon zo!
FeeselsSins ik bij frouwtje woon belt ze weleens met de homeopaatiese dierendokter van de natuur. Die kijk verder dan de neus lang is en die heeft het er ofer hoe je kwaalietijt van leefe kan ferbeetere. Zoals dat heet met kruidenmeediesijnen uit de natuur. Zo deed ik moeiluk poepe op de bak en er kwam niks. Als je oud bent gaat alles traager. Maar ik had er egt last van en zat maar te drukke.
De gewoone dierendokter zei, dan moete we een darmonderzoek gaan doen, of laxeerpille geefe. Toen belde frouwtje met de homeopaatiese dierendokter en die gaf mij feesels. Sindsdien poep ik als de beste! Het gaat gewoon door mijn eete en ik proef er niks van. Zo hep ik ook kruidendruppels die ik krijg op een snek om mijn niere zo goed mogelijk te laaten werke. Want slegt werkende niere is een kwaaje kwaal foor katers en poesen.
Sins een half jaar merk ik egt dat ik oud ben. Ik slaap meer en doe niet meer zofeel speele en moet het frouwtje mij hierfoor uit de tent lokke. Ik had ook steeds minder trek en frouwtje probeerde iedere keer een ander merk foer. Mijn schiltklierpille moesten ook iedere keer hoog en laag, maar ik werd er niet beeter van. Met de Kersdaage was ik slap en belde mijn frouwtje met de homeopaatiese dierendokter. Die zei kom dan toch maar eens langs met Stokkie, dan kan ik hem uitteste en kijken wat er aan scheelt.
Op een dag kwam de reistas tefoorschijn en zei het frouwtje, Stokkie het spijt mij, maar we gaan een lange reis maake in de ooto naar de homeopaatiese dierendokter, helemaal in Amsterdam. Nou ben ik niet moeiluk in de reistas hoor en foor we het wisten scheurden we oofer de weg, zoeffffff. Aangekoome was ik gelijk aan de beurt. De homeopaatiese mefrouw was heel aardig en ik mocht zitten op een taafel waar een sagte deeke lag. Ze zei, ik ga je uitteste Stokkie met een soort swaajding foor je neus en flesjes natuurmediesijn, en zo kan ik presies zien wat je noodig hept.
Nou, dat duurde best wel eefe hoor en zij maar swaaje met die staaf, bioresonantie heet dat.
Maar op een gegeeve mooment was het klaar en kreeg ik een snek omdat ik mij goed had gedragen. Nou ik zat daar lekker hoor en ik dacht thuiskoome zal ik wel weer. Zo kreeg ik snuifflesjes mee om mijn enerzjie te fersterken, dat was nodig kwam uit de test, en nog kruidendruppels om de niere ekstra te fersterken en natuurpille foor mijn botjes en foor mijn algeheel welzijn als oude kater, zoals dat heet. Toen zijn we snel weer naar huis gereeden en hep ik de rest van de dag geslaape, want ik moest uitruste van de lange reis. Je gelooft het of niet, maar ik krijg dus iedere dag kruidendruppels op een snek en ruik ik aan de snuifflesjes. Dat gaat heel makkeluk hoor zolang het maar geen vieze pille zijn van de gewoone dierendokter.
Waarom het nou toch nog mis ging met mijn gezond een paar weeke geleede is moeilijk te zegge. Maar de grootste klap was dat de schiktklierpille niet meer goed werkte en daardoor ook mijn niere het niet meer goed deede. Ik kreeg akuut ziek zijn. Dan word je steeds swakker en ben je slap en eet je niet meer. Daarom was het ook noodig dat ik naar de gewoone dierendokter ging foor bloedondersoek en zo. Nu de schiltklierpille bijgesteld zijn en ik nierdiejeet heb gaat het beeter en saame met de homeopaatiese meediesijnen. Je kan dus zegge dat het elkaar ondersteunt foor mijn gezond en het beste is foor mij als oud seeniejoor!
Om eerluk te zeggen vond ik deze blog een beetje moeiluk om te schrijve, want je wil niet de gewoone dierendokter foor de kop stoote en aan de andere kant geen zweeferig ferhaal vertelle oofer de natuurdierendokter, want ze helpe allebij als je ziek bent. Ik hoop dus dat het begrijpeluk om te leese. Ik wilde het toch graag fertelle.
Nu wacht ik op het foorjaar en zon. Daar worden we allemaal blij van.
Tot de folgende blog liefe frientjes !
Nou ik het aan mijn nieren heb, eet ik ander eete en omdat het ook met kip is, lust ik het wel. En het rare is, ik foel me anders. Beter. Jonger. Ik ben wat mijn vrouw zegt fietaal.
Fietaal is dat je ouder bent maar toch jonger kunt doen. Dat heb ik dus. Ik ben bijna zestien en ik kan weer dingen die ik deed toen ik pas vijftien was en die dingen zijn:
Mijn vrouw zegt ook dat ik helderder uit mijn ooge kijk. En dat ik steviger aanfoel. En dat ik vlugger zeg wat ik wil en dan harder miauw.
Dat is ook poositief.
Het is wel raar wegens dat het dus allemaal komt door ander eete. Ik eet bijna helemaal nierdiejeet, behalve in de mediesijnsnek en ik heb ook snek over mijn brokjes, anders lust ik ze niet.
Ik ben nog steeds eete aan het probeere. Dan krijg ik zomaar oferdag een bord met iets, daar ruik ik aan, ik eet een paar hapjes en dan weet ik het meteen het is lekker of niet. Hoe lang het probeere doorgaat dat weet ik niet, alleen ik blijf meedoen.
Dus het is goed nieuws, dat wilde ik eefe deelen.