Voordat ik begin wil ik iedereen bedanken die ons heeft gemaild, geschreven of gebeld. We zijn overdonderd door al het medeleven.
Troost
We lezen en herlezen alles. Helaas kunnen we niet overal op reageren. Want: geen Facebook. Maar we zijn elke keer weer tot tranen geroerd, en voelen ons getroost. Dat onze lieve, lieve Bol zoveel mensen heeft geraakt. Dat zoveel mensen hebben gezien hoe bijzonder hij is. Dank jullie wel!
Alle mensen van de blog weten natuurlijk hoe geweldig het is om met een kat samen te wonen. Er is niks leukers dan zo’n slimme, lieve en eigenwijze huisgenoot.
Bol heeft een aantal keren geschreven dat wij met zijn drietjes de baas waren in huis, maar hij eigenlijk het meeste. Dat was ook zo. Alhoewel Bol heel bescheiden was en om weinig vroeg mocht hij tóch meer dan zijn mensen. Hij mocht de hele dag op bed liggen, zijn natvoer in de vloerbedeking smeren, met moddervoeten over het bed lopen en nog veel meer. Zo was het met ons drietal Pop, Beer en Molly ook. En zo hoort het ook, vinden wij.
Hij was onze kat en wij zijn mensen. Niet gelijksoortig maar wel gelijkwaardig.
Beslissing
En toch zijn er momenten dat je als mens de baas moet zijn. Als je kat ziek is en naar de dierenarts moet bijvoorbeeld. Katten zouden nooit vrijwillig gaan. Maar als mens weet je dat het voor hun bestwil is en neem je ze mee. Of ze willen of niet. Dat is over het algemeen een redelijk makkelijk te nemen beslissing, alhoewel wij daar ook wel over konden dubben. Vanwege de stress voor Bol, en vroeger vooral voor Pop.
Maar er is een nog veel moeilijker moment. Het moment waarop je moet beslissen of het leven nog draaglijk is voor je kat. Het is een beslissing die je maar één keer kunt nemen en die je nooit meer terug kunt draaien. Ik vraag me elke keer weer af “Wie ben ik om over het leven van een ander te beslissen?” Maar géén keuze maken is ook een keuze. En als je van je kat houdt moet je hem of haar ook los kunnen laten, al is dat nog zo pijnlijk.
Ik heb die beslissing al drie keer eerder moeten nemen, maar het blijft elke keer even zwaar. Loodzwaar. Het is ook elke keer anders, want elke kat is iemand anders en elke situatie is anders.
Opzoeken
Bij Bol was na twee nachten in het dierenziekenhuis duidelijk dat hij acute pancreatitis had. Dat is een alvleesklierontsteking. Zijn maag en darmen waren ook ontstoken. Die ontsteking is uiterst pijnlijk, en kan niet altijd genezen worden.
In de kliniek wilde Bol niet eten. Hij zat alleen maar weggekropen in een hoekje van zijn hok, helemaal verstijfd van angst. Hij is één keer gedwongen gevoerd en had een infuus om hem vocht toe te dienen. Iedereen die we spraken zei dat hij vreselijk lief was, maar extreem bang.
De internist zei dat een behoorlijk aantal katten alsnog overlijdt na weken medicatie in de kliniek, “alleen, in een kooitje”. We wilden in geen geval dat Bol zou overlijden in een vreemde omgeving. Vandaar dat we hem naar huis hebben gehaald.
We waren ook bang dat hij zou denken dat we hem achter hadden gelaten, omdat hij iets fout had gedaan. Door zijn verleden dacht Bol altijd dat hij iets fout deed en straf zou krijgen. We zijn hem dus op de tweede dag op gaan zoeken, om hem te laten zien dat we er nog waren. Bol was heel slim. Ik hoopte dat hij op die manier zou begrijpen dat we hem ook weer gewoon op zouden komen halen.
Weer thuis
De dinsdag dat hij weer thuiskwam was geweldig. Hij was zo blij dat hij van gekkigheid niet wist wat hij moest doen. Hij bleef maar kusjes en kopjes geven en kroop stijf tegen ons aan.
Hij at alles wat hij voor zijn neus kreeg en je hoefde maar naar hem te kijken of hij begon al te spinnen.
Hij moest per dag drie verschillende medicijnen hebben, drie keer per dag, via een spuitje in zijn bekkie. Dinsdag lukte dat zonder problemen. We hadden er voor gekozen dat ik het voorlopig zou doen omdat ik er beter in ben. We waren opgelucht en dachten dat het ergste achter de rug was. Hij zou het redden!
Meer slapen
Woensdag was Bol ook nog blij en levendig, maar hij begon steeds meer te slapen. ’s Avonds ging het medicijnen geven moeilijker. Donderdagochtend heb ik hem zijn medicijnen gegeven, en dat lukte alleen als ik hem echt stevig vastgreep. Hij was doodsbang en kroop in de struiken. Hij bleef uren bang voor me. Dat ging net weer een beetje over toen hij al zijn volgende dosis zou moeten hebben. Ik wist dat ik dit niet drie keer per dag wilde en kon doen.
Bovendien kreeg hij ondanks de morfine en andere medicatie duidelijk pijn. Zijn vacht ging pieken, zelfs op zijn hoofd en staart.
Hij kneep met zijn ogen. Hij kon geen rust vinden, was alleen maar aan het dribbelen. Eten ging steeds moeizamer. We wilden niet dat Bol bang zou blijven voor mij en dat hij pijn zou lijden. De genezingskansen waren klein, en gezien zijn extreem angstige karakter was continue medicatie geen optie. Een hernieuwde opname al helemaal niet. Na overleg met twee internisten en onze eigen dierenarts hebben we besloten hem alleen nog zijn morfine te geven. Op vrijdag zou onze dierenarts bij ons thuiskomen.
Overleggen
Zijn laatste twee dagen waren we continu aan het twijfelen. Moesten we hem toch weer op laten nemen, moesten we hem dwingen de medicijnen te nemen? Of moesten we het zo laten? Gelukkig hebben we veel kunnen overleggen. Ik wil vooral mevrouw Bert, mevrouw Loes, mevrouw Door en mevrouw Vlo bedanken. En Bolletjes fantastische specialisten natuurlijk.
Zijn ziel
Bol heeft twee jaar nodig gehad om ons te leren vertrouwen. Hij durfde door mishandeling niet meer binnen te wonen. Toch heeft hij zelf besloten om bij ons te komen wonen, en bij zijn grote liefde Molly.
Maar dat ging allemaal niet vanzelf, daar heeft hij vaak over geschreven. Het heeft hem veel moeite gekost om weer met mensen te durven wonen. En juist daarom wilden we zijn vertrouwen niet beschamen.
Ik zou hem de medicijnen wel kunnen geven, maar dan zou hij in zijn eigen huis en tuin bang zijn. En de enige personen die hij vertrouwde zouden hem dan bangmaken, zonder dat hij snapte waarom. Met bovendien maar een kleine kans op herstel en mogelijkerwijze een chronische vorm van ontstekingen. Of ontstekingen die steeds terug zouden komen.
We wilden niet alleen naar zijn lichamelijke gezondheid kijken, maar vooral ook naar zijn geestelijke. Naar zijn ziel. Hoe moeilijk we het ook vonden, de minst slechte van alle slechte oplossingen in deze situatie was om hem te laten gaan.
Opgelucht
Toen ik Bol had verteld dat ik hem geen medicijnen meer zou geven leek het alsof hij opgelucht was. Zijn morfine heeft hij daarna steeds zelf genomen met wat natvoer. Hij was niet meer bang voor me en gaf weer volop kusjes.
Hij is op bed twee keer in slaap gevallen met zijn kop in mijn hand en met Jeroens hand op zijn buik. Een aantal keren stopte hij secondenlang met ademen en hoopten we dat hij zelf de keuze had gemaakt. Maar nee.
Vrijdag hebben we de hele dag met hem in de tuin gezeten. Hij is nog een keer geborsteld met zijn beebieborstel en zijn tandenborstel. Hij heeft de hele dag kusjes gegeven en gekregen. We hebben hem helemaal sufgeknuffeld.
Op reis
De dierenarts kwam om kwart over vijf. Ze zei nadat ze hem had gezien dat we de goede keuze maakten. Bolletje had duidelijk veel pijn en was onrustig.
In zijn eigen tuin is hij op reis gegaan. Zijn lijfje ligt er begraven, naast zijn Molly. We missen hem elke seconde van de dag en van de nacht. Zijn lieve bescheiden aanwezigheid, zijn geluidjes, zijn pluizige haren, zijn zwabberende loopje, zijn knipoor. Alles aan hem.
De glans en kleur zijn weg zonder hem, alles is ineens zwartwit. Of grijzig.
Hij was een geweldig dappere kater die zijn gekwetste hart weer weg durfde te geven. Hij durfde weer te vertrouwen en vond geluk bij ons. En wij vonden intens geluk in zijn gezelschap.
Hij hield van ons en wij van hem. En we blijven altijd van hem houden. Hij is onvergetelijk. En onmisbaar, maar het kon niet anders.
Paradeis
Ik hoop dat hij over de brug in het paradeis is dat hij zelf nog heeft beschreven.
Altijd zon, overal vrienden, liefde en geluk. Nooit meer pijn, nooit meer angst. En zoveel runderhartblokjes als hij maar wil.
In het donker kan hij alles overzien, als ster. Samen met alle andere sterren.
Ik hoop dat hij ons ziet als we naar hem zwaaien.
Dag lief Bolletje, tot ziens.
Lieve Cisca. Mijn ouders hebben ook geen Facebook. Maar lezen wel elke dag de blog. En lezen nu dus ook hoe fijn jullie de kaartjes hebben gevonden. Want naast de blogs van hun kleinkat Minnie was die van Bolle veruit favoriet. Dat was elke zondag weer een lichtpuntje voor ze, omdat ze wegens dat stomme virus niet bij Minnie (en mij) op visite konden komen.
Je hebt de goede beslissing genomen door Bolle mee naar huis te nemen en hem te laten gaan. De tranen stonden in mijn ogen toen ik las over alleen in een hokje. Dat verdiend geen enkele kat.
Wij zullen Bolle nooit vergeten. Hij heeft voor altijd een plekje in ons hart gekregen. Minnie was zelfs een beetje flieft op hem. Bolle was daar heel duidelijk in, zijn Molly was nog altijd zijn alles. Nu spinnen die twee samen achter de regenboogbrug.
Heel veel knuffels en kopjes, van Frau Miranda en poes Minnie.
Lieve Miranda, dank je wel voor je lieve woorden, en ook je ouders heel erg bedankt.
Wat leuk dat Minnie hun kleinkat is, ik kan me een blog herinneren waarin stond hoe Minnie verwend werd met cadeaus! Bol is vast trots dat hij een lichtpuntje heeft kunnen zijn, hij was een zorgzame kater.
Dat alleen in een hokje zitten, daar kan ik niet teveel over nadenken. Iedereen was vreselijk lief en betrokken, maar een kat snapt niet waarom hij daar zit. Daarom wilden we Bol hoe dan ook naar huis halen, al was het maar voor een dag. We hadden hem beloofd dat hij nooit meer in zijn reistas zou hoeven, en daar hebben we ons aan gehouden. Uiteindelijk zijn het drie en een halve dag thuis geworden. Die dagen zal ik altijd onthouden, hoe hij continu over zijn kaalgeschoren buik geaaid wilden worden en wilde knuffelen.
Bol heeft Minnie wel laten weten dat hij haar een knappe en stoere poesendame vindt, toch? Hij was onder de indruk van haar, dat ze zoveel durft. En hij vond haar prachtig, maar hij wist dat Mol een oogje in het zeil hield…
Lieve Miranda, mooie Minnie en grootouders van Minnie, veel knuffels terug en dank jullie wel voor de steun, van Cisca (en Jeroen).
Hoi cisca en jeroen.
Wat hebben jullie een verschrikkelijke tijd gehad. En nog eigenlijk. Ten eerste wil ik zeggen hoe dapper ik jullie vind dat jullie deze zware blog konden schrijven. De laatste blog.
Met katrien haar laatste blog begon ik na een week. Steeds een paar zinnetjes schrijven en weer stoppen omdat ik me zo verdrietig voelde. Al met al duurde het ruim een week eer dat het blogje klaar was. Toen niet wetende dat ik bijna een maand later weer zo’n blog moest maken, maar dan voor mijn poppy.
Toen jullie zeiden dat bolle alvleesklierontsteking had begon ik te huilen. Aan deze ziekte waren katrien en catoo ook overleden. Alle herinneringen kwamen weer terug. De hoop die we hadden en de wanhoop toen we zagen dat het helemaal mis ging.
Ik voelde jullie verdriet in de mails.
Ook wij hadden hetzelfde met katrien wat jullie met bolle hadden. Dat was de avond voor haar overlijden. Ze sliep. Ik aaide haar en ze liet me altijd weten hoe prettig ze dat vond. Alleen toen niet. Ik aaide haar wat harder. Ze werd niet wakker. Ik begon haar te schudden. Gilde naar johan ze is dood!! Pas na een tijdje zag ik haar weer ademen. Ik was zo intens verdrietig. Zei tegen johan hoe erg ik het vond dat ze toch wakker was geworden.
Katrien is de volgende ochtend overleden. Bij de dierenarts. Daar heeft ze werkelijk niets meer van meegemaakt. Ze was al zo goed als overleden toen ze haar laatste prikje kreeg. Ik was ook opgelucht dat ze overleden was. Want ze was van haar pijn af.
Wij hebben katrien laten cremeren.
Ik hoop dat we jullie een beetje hebben kunnen troosten. Dat we door hebben gegeven dat we er voor je waren.
Ik hoop ook dat deze blog je helpt, want ik weet echt hoe moeilijk dit voor jullie is geweest.
Nooit zullen we bolle vergeten, en bolle zal voor altijd de oomie van doorie blijven.
Ik vond het grappig om iedere oom van doorie zijn eigen oomvariant zou krijgen. Bert is oompie, jip oome en bram oompje. En bolle oomie.
Ik weet zeker dat zijn mollie en alle anderen op hem hebben zitten wachten. En hij heeft geen pijn meer en kan heel goed lopen, rennen en spelen.
Wanneer weet ik niet, maar gauw zal de zon ook weer voor jullie schijnen. Dan word de pijn minder en minder. En denken jullie met liefde en een glimlach terug aan jullie bolle.
Liefs
Anita 😘
Lieve Anita, dank je wel voor je lieve bericht.
En voor alle steun tijdens de rare week van hoop en vrees. Of eigenlijk waren het maar vijf dagen, van zondag tot vrijdag.
Het blijft onbegrijpelijk dat een kat het ene moment aan het rondrennen is en het volgende moment doodziek is. Ik kan nog steeds niet helemaal geloven dat Bol et niet meer is. Je hebt zeker geholpen en troost geboden! En dan nog de kaarten! Ik weet dat je veel verdriet hebt gehad en nog steeds hebt van katrientje en poppy. Dat was ook heel erg zwaar, zo vlak na elkaar en met poppy die nog zo jong was. En met de laatste dagen van Bol komt dat natuurlijk allemaal terug.
Het is ook een grote troost dat ons manneke zoveel liefde heeft opgeroepen bij andere mensen en katten. Van een anonieme zwerver die overal weg werd gejaagd en voor alles bang was is hij Bolle geworden. Bolle die dingen kon en durfde. En zijn blogs zijn een monumentje voor hem, net als katriens blogs en de blogs van door en poppy samen dat voor hun zijn.
En oomie Bolle houdt van over de Brug dorus goed in de gaten, samen met katrientje en poppy en alle anderen. Dat hij gezond blijft en goed met zijn veren speelt. En genoeg noepies krijgt…!
Ik heb liever nu de pijn en het verdriet van het gemis, dan dat we Bol nooit gekend zouden hebben. Ik zou het zo weer over doen, elke seconde met hem. Kon dat maar.
Liefs voor jullie drietjes,
Cisca.
Hoi lieve Cisca en Jeroen,
wat een prachtig verhaal en wat een moeilijke keuze. Bolle, de dapperste kater van allemaal. Hij is een inspiratie voor heel veel andere poezen en katers. Kijk maar naar Bram, de held. Als Bolle iets stoers durfde wilde Bram dat ook. Bram keek heel erg op naar Bolle omdat hij al zoveel ervaring had in de tuin en met andere beestjes. Bolle is simpelweg een mega ster. Zo mooi en zo lief ondanks zijn angst. Hij deed het allemaal wel. Het is nog steeds raar om te denken dat Bolle zijn koffertje heeft gepakt. Gelukkig is hij nu pijn vrij en is hij weer bij Molly Pop en Beer.
In het asiel waar ik werk heb ik gevraagd of er een Bolle mag komen. Dat wil zeggen dat wanneer er een katermansje is die van de straat komt, deze de naam Bolle krijgt. In ere van jullie lieve stoere Bolle. Bolle is er. En hij is veilig. Ik hoop dat hij net zo dapper wordt als jullie Bolle.
We missen Bolle en zijn mooie verhalen. Zijn stoere blik en zijn mega zacht karakter. De dapperste van allemaal. Lieve Bolle, tot ooit mooie knul!
Liefs,
Bram, Mila en Jeanine
Lieve Jeanine en Mila en Bram, dank je wel voor de mooie woorden. Wat een geweldig idee dat er een Bolle komt in het asiel, dat zou Bol prachtig vinden! En wij ook natuurlijk, wat lief van je! Misschien moet hij dan nog in zijn naam groeien, maar dat kan altijd nog.
Ik ben door de blogs van Bol ook anders naar hem gaan kijken, heb veel meer gemerkt hoeveel hij wél durfde. En dat hij inderdaad altijd bleef proberen, ook al vond hij het eng. Het dapperste dat hij ooit heeft gedaan was besluiten bij ons binnen te komen, ook al mepte Mol hem eerst weer naar buiten. Maar hij had zijn besluit genomen, en bleef terugkomen. Het was zo’n bijzondere kater, en we zijn nog steeds trots dat hij ons heeft uitgekozen.
Toen hij eenmaal wist dat hij veilig was heeft hij nooit meer de behoefte gehad stoere katerdingen te doen. Hij was tevreden met zijn huis en zijn tuin, en scharrelde daar lekker rond. En Bol vond Bram juist weer zo stoer! Dat hij van alles probeert, ook al is hij bang. En dat hij een zusje en een hond en visjes heeft, dat vond hij prachtig.
Het blijft moeilijk om te weten dat we hem hier nooit meer gaan zien, maar het was geweldig om 5 jaar samen met hem te leven. Het huis voelt nu zó leeg, maar ons hart is overvol.
Liefs voor jullie allemaal,
Cisca (en Jeroenh.
Lieve Cisca en Jeroen,
Wij zullen Bolle nooit vergeten, hij heeft voor altijd een plaatsje in ons hart.
Liefs Marian en knuffels van de bende
Lieve Marian en bende, dank jullie wel voor jullie lieve woorden. En voor jullie knuffies altijd, daar was Bol dol op. Hij kon nooit genoeg knuffels krijgen, hij wilde er altijd wel nóg meer.
En dank jullie wel voor de lieve kaart en de lieve mails in de rare tijd toen we nog niet wisten hoe het verhaal helaas af ging lopen.
Veel respect voor jou, met de bende met al hun karakters en medicijnen, die nu een heerlijk thuis hebben!
Voorzichtige knuffels terug voor je zestal, en liefs voor jou,
Cisca (en Jeroen).
Lieve Ciska en Jeroen, ik ga jullie nog apart een bericht sturen. Wat hebben jullie mooi geschreven over Ome Sir Surf Bolle. Vanaf het moment dat Kyana hem schreef werd ze geraakt door jullie lieve Bolle die iedereen in zijn mooie hart sloot. Liefs allemaal en een mega knuffel van Kyana.
Lieve Sylvia, doe maar rustig aan met een bericht sturen. Ik weet dat je veel dingen aan je hoofd hebt nu met de katjes. We duimen voor jullie!
Bol was supertrots dat hij de oom mocht zijn van Kyana, en dat hij een paar keer kon mailen met mevrouw Jafita. En zelfs met Jiekie! En hij vond het geweldig dat de hele familie zo lief bij elkaar woont.
Veel liefs en sterkte terug, en natuurlijk een gigantische knuffel voor Kyana,
Cisca (en Jeroen).
Dag mevr.van Bolle,wat een ontroerend verhaal dank u wel..Bolle is en was jullie grote vriend..sterkte voor de komende tijd..
Dag lieve Annelies en Bommel, dank jullie wel voor het mooie berichtje. Ons Bolletje was zeker onze grote vriend, en dat blijft hij voor altijd. We hadden onze tijd samen voor niks ter wereld willen missen.
Lieve groetjes,
Cisca.
Lieve Cisca en Jeroen, wat hebben jullie een goede beslissing genomen om de lieve Bolle mee naar huis te nemen voor zijn laatste dagen. Jullie hebben het fantastisch gedaan. En ik weet hoe moeilijk het is om de beslissing te nemen om het lijden van je geliefde huisdier te beëindigen. Ik wij hebben ook vier keer afscheid moeten nemen . En het is zo zwaar, heel veel verdriet.jullie Bolle zit ook in mijn hart. Wij wensen jullie heel veel sterkte. Liefs van Ina en Ies van der Mark en poes Floortje
Lieve Ina en Ies en Floortje, dank jullie wel voor de mooie woorden. We zijn ook heel erg blij dat Bol nog thuis is gekomen. De laatste dagen met hem staan voor altijd in ons hart gegrifd. Hij was zo blij om thuis te zijn, in zijn eigen huis en bij ons. Hij bleef maar omrollen om op zijn kaalgeschoren buik geaaid te worden.
De beslissing nemen over het einde van het lijden is inderdaad elke keer weer verschrikkelijk moeilijk en goed voor slapeloze nachten en twijfels. En daarom is het zo fijn dat iedereen hier op de blog dat begrijpt.
We zijn ontroerd dat zoveel mensen van Bolle zijn gaan houden, dat is prachtig en troostend.
Liefs voor jullie drietjes,
Cisca (en Jeroen).
Lieve Cisca en Jeroen,
wat heb je het prachtig en intens voelbaar beschreven. Het innerlijke gevecht wat jullie samen hebben moeten leveren. We weten allemaal, ooit komt die dag. De dag van loslaten en jij die hierover moet beslissen…
Maar jullie hebben alles gegeven en gedaan, jullie hebben Bolle zijn thuis gegeven en nu het paradeis. Bolle heeft jullie uitgezocht om oud mee te mogen worden. Hij opende zijn kwetsbare ziel voor jullie en heeft dit tot het laatste toe gedaan. Hij opende ook zichzelf meer en meer op de blog. We konden allemaal iedere zondag genieten van zijn unieke persoonlijkheid. Zo een zachtaardige, wijze, lieve katermans kom je zelden nog tegen. Hij wordt gemist tot ver over de grenzen van zijn tuin, waar hij dagelijks zo dapper patroeijeerde.
Lieve Cisca en Jeroen, dank je wel dat jullie dit met ons wilden delen. Ondanks het verdriet een prachtig verhaal. Iedereen weet en voelt hoe erg jullie Bolle missen. Daar zijn geen woorden voor, we voelen het allemaal in ons hart.
Heel veel sterkte en kracht met dit pijnlijke gemis. Rouw duurt zolang het duurt. Ondertussen kijkt Bolle vanuit zijn paradeis naar beneden met een schaaltje runderhartblokjes voor zijn neus. Hij weet dat hij het niet beter had kunnen treffen door jullie uit te zoeken. Liefde tussen hemel en aarde en voor altijd voelbaar…
Lieve Bolle we vergeten je nooit 💗
Knuffel van ons,
Karien, Floris, Zusje en zijn buikmaatje Loes
Lieve Karien, dank voor je lieve woorden, en alle steun.
Je schrijft het zo prachtig, dat hij zijn kwetsbare ziel voor ons opende, tot het laatste toe. Dat is zo’n geweldig groot cadeau dat hij ons heeft gegeven, daar zijn we eeuwig dankbaar voor. En we wilden die ziel niet opnieuw kwetsen, vandaar de beslissing. Toen we hem ophaalden hebben we hem beloofd dat hij nooit meer in zijn reistas hoefde, en daar hebben we ons aan gehouden. Hoe moeilijk het ook was en is.
Maar het is zo bijzonder om te merken hoeveel mensen van Bol zijn gaan houden! Dat biedt troost, dat hij gezien is voor wie hij was: een zachtmoedige dappere en beleefde katerman. Die alleen uit de band sprong met knuffelen of zijn veren. En met eten…
Ik hoop dat Loes weet dat Bol op zijn buikmaatje blijft letten. Al is het op een andere manier.
Het blijft een onbegrijpelijk iets, de dood. Ook al weet ik verstandelijk wat het is, het blijft gevoelsmatig onbestaanbaar. Dat zo’n lief, zachtaardig, dapper beest waarmee we ons leven deelden er niet meer is op aarde. We missen zijn aanwezigheid, maar hij blijft in ons hart gegrifd.
Een knuffel terug voor jullie viertjes,
Cisca (en Jeroen).
Lieve Cisca en Jeroen,
Met tranen in de ogen het verhaal gelezen!!!
Ondanks alle verdriet en leed wat je er van hebt…….je wil alleen maar het beste voor ze……en soms betekend dat om ze te moeten los laten!!!
Bolle is nu herenigd met zijn Molletje en samen schitteren ze als een mooie ster aan de hemel!!
Wij zullen zijn verhalen, wijsheid missen maar Bolle blijft voor altijd in ons ❤!!!
Wij wensen jullie heel veel sterkte!!!!!
Ceciel 😘
Tica, Izzy, Panda, Belle, Moby, Dopey
😽 😽 😽 😽 😽 😽
Lieve Ceciel, dank voor je mooie berichtje en de kaart natuurlijk!
Het is precies zoals je het zegt: je wilt het beste voor ze. En als het beste hier op aarde niet meer te vinden is kun je ze alleen nog maar helpen om op reis te gaan.
We missen onze lieve Bol vreselijk veel, maar we zijn dankbaar voor de tijd die we met hem hebben gehad. En Bol is nu vrij van pijn en angst, dat is het belangrijkste.
Dank jullie wel dat hij ook in jullie hart blijft, dat geeft troost. Dat zoveel mensen en katten hebben gezien hoe bijzonder hij was, met zijn prachtige hart.
Liefs en een knuffel voor jullie allemaal,
Cisca (en Jeroen).
Lieve Cisca en Jeroen.
Wat hebben jullie dit mooi en liefdevol geschreven. Voor velen van ons zo herkenbaar. Elke zondag was de blog van Bolle een lichtpuntje. Zijn wijze woorden in allerlei verhalen maken dat hij zoveel van ons geraakt heeft.
De beslissing om Bolle te laten gaan,was goed.
Hij liet het aan jullie zien,door zo blij te zijn dat hij weer thuis was,en jullie compleet zonder reserve,vertrouwde.Zijn prachtig afscheids kado voor jullie.
Fynn deed het ook zo.Hij had besloten dat het genoeg was en weigerde alles. Tot ik tegen hem zei: geen pillen meer he Fynn.Zijn spin heeft nog nooit zo luid geklonken als toen.Hij kwam weer knuffelen at rosbief uit mijn hand.De weg naar de Regenboogbrug hadden we samen al eerder besproken.
Hij was er klaar voor.
Sparkle was anders,maar ook zij heeft mij een prachtig afscheids kado gegeven.
Jullie unieke Bolle is nu voor altijd bij zijn Molletje.En wij hier op de blog zullen hem nooit vergeten.
Het woord Samen heeft een blijvende betekenis gekregen.Door jullie Bolle
Hij laat bij jullie een groot gat achter.Gewoon omdat hij was wie hij was.
Uniek en speciaal.
En zo herinner ik mij Bolle.
En elk van ons heeft dat met onze eigen lieverds die we moesten laten gaan.Niet omdat we dat wilden,maar uit liefde.
Veel liefs van Mia en troostkopjes van Muzette.
Lieve Mia en Muzette, dank je wel voor je lieve reactie. En voor je steun in die rare dagen, terwijl je zelf net je lieve Fynn en je lieve Sparkle bent verloren. Maar het is precies zoals je het schrijft: je laat ze gaan uit liefde. Ook al zou je ze nog zo graag veel langer bij je hebben. En het blijkt maar weer dat katten veel meer begrijpen dan mensen (buiten de blog!) wel eens denken. Dat Fynn begon te spinnen zat in mijn achterhoofd toen ik tegen Bol zei dat ik hem geen medicijnen meer ging opdringen. Daarna was hij gelukkig niet meer bang voor me, en was het vertrouwen terug. We hadden hem al beloofd dat hij nooit meer in zijn reistas hoefde.
De laatste dagen met hem waren intens gelukkig en intens verdrietig. Maar vooral Samen. Inderdaad, zijn woord. Bolletje vond niks fijner dan samenzijn.
We vinden het geweldig om te merken dat zoveel mensen en katten Bol hebben gezien voor wie hij was, en dat hij in hun herinnering blijft. Onze lieve, lieve, lieve schat.
Veel liefs voor jou, en voorzichtige aaien (met een waarschuwing vooraf) voor Muzette,
Cisca (en Jeroen).
Wat een lief verhaal over de laatste dagen van Bolle. Wij ( mijn poezen en ik ) als meelezers hebben van hem gehouden en hebben genoten van zijn verhalen.
De moeilijke periode waarin een goed besluit moet worden genomen en alle twijfels die daarbij horen , dat is heel herkenbaar. Maar een besluit in het belang van Bolle is altijd een goed besluit, hoe moeilijk ook. En dat hebben jullie gedaan.
Lieve Bolle, het ga je goed achter de regenboogbrug. We zullen jou en je verhalen missen, maar vergeten je niet.
Veel liefs voor je baasjes en kopjes van Lisette, Jillie, Cindel, Fenneke en Ivar.
Lieve Marjoke, dank voor je lieve berichtje en de prachtige kaart. Het is geweldig om te zien hoeveel mensen Bolle hebben leren kennen door zijn verhalen en foto’s. En hoeveel mensen hebben gezien wat een bijzondere, lieve en dappere kater het was.
We missen hem meer dan we kunnen zeggen, maar zijn intens dankbaar voor onze tijd met zijn drietjes. Wat zijn we gelukkig geweest met elkaar. En zo groot als de liefde was, zo groot is het verdriet. Maar de liefde wint.
Veel liefs em zachte aaien voor Lisette, Jillie, Cindel, Fenneke en Ivar, van
Cisca (en Jeroen).
Lieve baasjes van Bolle,
Dank je wel voor deze mooie blog over de laatste dagen van Bolle. Jullie hebben een hele moeilijke beslissing moeten nemen, maar die was wel in het belang van Bolle. Liefde is ook loslaten, hoe verdrietig en moeilijk dat ook is. De mooie herinneringen blijven voor altijd. Bolle zal nooit vergeten worden. We hebben met onze kaart een klein beetje troost willen geven. We genoten altijd van de verhalen van Bolle. Wij vonden hem een stoere kater!
Veel kopjes en knuffeltjes van ons, Binti & Zooka, groetjes van vrouwtje Gerda
Lieve drie, dank voor jullie lieve woorden en de mooie kaart! Het is een troost dat ons Bolletje door zoveel mensen en katten herinnerd zal worden. Dat zoveel mensen hem hebben leren kennen door zijn verhalen en foto’s. Hij was zeker stoer, maar vooral doordat hij niet opgaf. Ook al was hij bang, hij heeft toch weer durven vertrouwen. Hij heeft een tijd een opgejaagd bestaan gehad, als anonieme zwerver. Maar de laatste jaren van zijn leven is hij Bolle geworden, een zachtmoedige huiskater die dol was op knuffelen. We hebben ontzettend veel van hem gehouden, en blijven dat altijd doen.
We missen hem tot we hem ooit weer zullen zien.
Lieve Gerda, lieve groetjes voor jou rn knuffeltjes terug voor Binti en Zooka, van
Cisca (en Jeroen).
Hallo lief personeel van Bolle,
Wat een emoties hebben jullie ondergaan, mijn vrouwke snapt het wel.zegt ze, het is ooooooh zo morilijk om de beslissing te maken om door te gaan met behandeling en hoop te hebben op herstel en eigenlijk te beseffen van het is goed geweest we gaan je los laten.
Vrouwke moet huilen om jullie verhaal het is zo herkenbaar zegt!
Ze wenst jullie nogmaals veel Sterkte toe❣️
Knuffel Ollie en Sabine
Lieve Sabine en Ollie, dank jullie wel voor jullie reactie, en voor de mooie kaart natuurlijk!
De week voorafgaand aan het overlijden van Bol was een achtbaan van hoop, vrees en verdriet. Het ene moment hoop, dan weer angst. En uiteindelijk berusting, dat het niet meer ging. Bol was moe en had pijn. Zijn lijfje was op.
We hebben hem laten gaan omdat we van hem houden. Dat blijven we altijd doen, hij blijft voor altijd ons Bolletje. Een bijzondere, kwetsbare en ook stoere katerman.
Heel erg bedankt voor het medeleven, en een knuffel terug voor jullie allebei, van
Cisca (en Jeroen).
Lieve Cisca en Jeroen,
Wat een blog heb je geschreven, wat een moeilijke opgave is dat geweest. Ik heb het gelezen samen met Jip en ik heb vaak moeten stoppen van verdriet, komt omdat ik zo weet wat jullie hebben meegemaakt de laatste week met jullie lieve Bolle. Dan moesten jullie je verstand boven het willen houden van Bolle. Nou ik weet er alles van en ook de tijd die jullie nu nog doormaken en de tijd die komt. Bolle was voor jullie een heel speciale Bolle, Jullie hebben hem alles kunnen geven om hem die mooie jaren te geven, zoveel liefde en een warm huis waar hij mocht wonen zoals hij was met de kans krijgen om mensen te vertrouwen en lief te hebben.
Ik mis die lieve Bolle ook erg ik ben van hem veel gaan houden, hij ( jij) was er ook altijd voor Jip als die het moeilijk had. Jip miauwt dat hij nu nog steeds veel samen met Bolle doet racen. Ik ben blij dat we jullie veel steun hebben kunnen geven met al de kaarten, was voor de postduif een grote klus om die te brengen naar jullie. maar weet wel dat we er altijd voor jullie willen zijn in deze o zo moeilijke tijd. Het is overal waar je naar kijkt en doet zie je Bolle, weet dat hij echt nog bij jullie is om jullie te helpen hoor.
Dank je voor de liefde volle Blog. Van mij en Jip krijgen jullie heel veel liefdevolle knuffels,
Lieve Els en Jip, dank jullie wel voor de mooie woorden, en natuurlijk de prachtige kaart!
Ik heb de blog in delen geschreven, soms zag ik door de tranen niet meer wat ik schreef. Maar iedereen komt er een keer voor te staan, voor die keuze. En ik hoop dat anderen er iets aan hebben, aan onze twijfels en gedachten. Het blijft een loodzware keuze, maar soms kan helaas het niet anders.
Ik weet hoeveel sterren (mensen en katten) jij en Jip hebben, en hoeveel verdriet dat met zich meebrengt. Het gemis blijft altijd, maar de liefde ook.
En ondanks het verdriet nu zou ik onze tijd met Bolletje voor niks ter wereld hebben willen missen. Geen liefde zonder verdriet, zo is het helaas. En dan maar liever allebei, dan geen verdriet maar ook geen liefde.
Dank je wel dat je ook van Bol bent gaan houden, en Jip dank je wel dat je nog steeds doet racen. Bol ziet het vast, en rent over de Brug keihard mee! Hij was zo blij dat jullie je plekje hebben gevonden. Geniet van jullie huis en tuin en ren samen, dat is alles wat telt: samenzijn.
De kaarten zijn een geweldige troost, het is zo bijzonder om te merken hoeveel mensen hebben gezien wat een speciale katerman Bol was.
Voor jullie allebei heel veel liefdevolle knuffels terug van
Cisca (en Jeroen).
Lieve mensen van de allerliefste, levenswijze Bolle,
Met rood omrande ogen en een schorre keel van het huilen typ ik dit bericht. Tijdens en na het lezen van jullie hartverscheurende en tegelijkertijd hartverwarmende blog (hartverwarmend, omdat de liefde voor jullie Bol uit iedere letter spat) kon ik niet meer stoppen. Het was met lichte tegenzin, maar Foppe was degene die mijn tranen mocht opvangen. Eindelijk waren ze daar, zou ik bijna zeggen. Een paar dagen na de dood van Sjaak begon een idiote en niet te vermijden verbouwing, die iedere vorm van rouw blokkeerde. Het heengaan van jullie lieverd haalt de dikke laag stof en gruis van mijn weggestopte verdriet. Ik leef intens mee met jullie worsteling over de te gezette stappen in het welzijn van Bolle. De hele film over de laatste weken en dagen van mijn Oom Sjakie kwam in sneltreinvaart voorbij. En ook de enorme twijfels of ik de juiste keuze heb gemaakt. Was ik niet te vroeg? Er waren toch nog mogelijkheden met infusen en injecties en dwangvoer en weet ik veel meer?! En toch besloot ik met enorm veel pijn in mijn hart dat het genoeg was voor m’n straatschoffie (natuurlijk in samenspraak met alle specialisten). Omdat dat niet het leven was dat bij Sjaak paste. Misschien raar, maar het troost te lezen dat ook jullie hebben gekozen in het belang van Bolle. Een onvermijdelijke keuze, gemaakt uit liefde. Aan de verbouwing is afgelopen week een einde gekomen. Nu zit ik een opgeknapte woonkamer waar we niet meer de door de vloer zakken. Maar de kamer echoot, net als mijn hart. Want wat had ik Sjaak hier graag zien liggen rollebollen.
Hoewel mijn hele reactie gaat over mijn eigen verdriet en schuldgevoel en gemis wil ik jullie ook liefde en kracht sturen om te leren leven zonder jullie makkertje. Lieve Cisca en Jeroen, ik ben dankbaar voor deze blog en voor iedere andere blog die uit naam van Bolle is geschreven. Deze kater raakte me altijd al in mijn ziel. En nog steeds.
Veel meelevende liefs van Mo, het mens van de (niet altijd even) Blije Beestenboel
Lieve Mo, dank je wel voor je intens lieve woorden en de mooie kaarten. Vooral het hart!
Ik heb de blog in delen geschreven, omdat ik het niet in één keer kon. Ik had een eerste versie geschreven een week na de dood van Bol, maar die bleek totaal onbegrijpelijk. Door de tranen zag ik vaak niet eens meer wat ik schreef.
Maar die moeite is het waard geweest als jij zegt dat je troost hebt gehaald uit deze blog. Daarom heb ik hem geschreven, in de hoop dat iemand er iets aan zou hebben.
Het is vreselijk moeilijk om op een gegeven moment te zeggen “we stoppen met behandelen”. Maar soms is het geen katwaardig leven meer, ook al zou er misschien nog een infuus of wat dan ook mogelijk zijn. Een kat is niet alleen zijn lichaam. De ene kat is makkelijker met medicijnen dan de andere. Bolletje’s grote liefde Molly kreeg anderhalf jaar lang meerdere medicijnen per dag, zonder al te veel problemen. Maar Bol was Mol niet. Ik weet zeker dat je de goede beslissing hebt genomen voor Sjaak.
Want je hebt de beslissing met je verstand EN je hart genomen.
Er komt voor elke kat (en mens…) een dag dat je ze helaas moet laten gaan. Hoe graag je ook zou willen dat het anders was, of hoezeer je ook nog hoopt op een wonder.
En dan komt die leegte, en het verdriet, en het ongeloof. Hoe kan zo’n prachtig, levend, bezield wezen ineens weg zijn? Maar de liefde blijft. En liefde is het sterktst van alles.
We zijn ontroerd dat zoveel mensen hebben gezien wie Bol was. Onze,dappere, zachtaardige, bescheiden, verlegen katerman.
Dank je wel voor je steun, en heel veel succes met het leven zondet Sjaak. Maar met de herinneringen aan hem, en aan ons Bolletje!
Veel liefs, ook voor je lieve beesten,
Cisca (en Jeroen).
Dank je wel voor je meelevende reactie, lieve Cisca.
En dat is het zeker: alle liefde van Bolle (en Sjakie) blijft altijd in ons. We zullen nooit stoppen met van ze te houden. Die liefde zal alleen maar nog groter groeien.
dikke knuffels en veel liefs terug,
Mo, ook van Foppe en Cato
Triaditis heet deze ziekte. Simon en Orpheus zijn er ook aan overleden. Pancreatitis is niet te genezen en verschrikkelijk pijnlijk voor de kat. Ik vond het verschrikkelijk maar ik moest Simon en Orpheus om die reden ook laten inslapen. Ik hoop dat ze rust hebben.
Dag Menke, ik lees nu pas deze mail. Dank je wel voor je reactie. Simon en Orpheus hebben vast rust, en ze hebben geen pijn meer. Dat is soms het laatste cadeau dat je je kat nog kunt geven, hoe graag je ook zou willen dat het anders was.
Groetjes,
Cisca.