All posts by devrouwvan

Bert is bij de dierenarts

dierenarts  Beste allen, hier de vrouw van Bert. Hij is vandaag bij de dierenarts.

Vorige week kreeg hij een kalmerend middel (Gabapentin) voorgeschreven om in de ochtend te nemen. Het was een capsule, dus of hij dat wil nemen is een twijfelpunt. De afgelopen dagen is er dus hier een opbouw geweest van valeriaan en Bach Rescue Remedy. Valeriaan dat is: gemalen valeriaanwortel van Jacob Hooy, te koop bij de betere drogist. Dan in zo’n kussentje doen.

Schema

Dit is het schema.

Vanaf maandagavond 20.00uur geen eten meer. Dit is nodig voor de narcose. Drinken mag wel.

0700 aanbod kalmerende pil in eetlepel lekkers
taxi (ik kan niet autorijden)
0900 aankomst kliniek en overdracht Bert, de operatie begint om 0930 uur.
Ochtend: Bert gaat onder lichte narcose, dan bloedonderzoek, ook naar de conditie van zijn nieren, hij is tenslotte al tien jaar. Op basis van de uitslag bijstellen narcose. Onderzoek gebit, foto’s maken en beslissingen: wat moet eruit, wat kan blijven, is er een tandvleesontsteking of niet.
Rond het middaguur krijg ik een telefoontje met informatie. Zelf bellen is niet de bedoeling.
Middag: Bert moet bijkomen in de kliniek, onder toezicht. Hoe, hangt af wat hij dan aangeeft: alleen, in een tentje, iemand erbij.
Aan het einde van de middag mag ik hem komen ophalen. Dan gaan we met een taxi naar huis.

Bert krijgt een morfine injectie en pijnstillers die 24 uur werken. Vermoedelijk blijven we alletwee in de huiskamer, omdat trappen lopen niet verantwoord is in zijn conditie. Dit is afwachten. Natuurlijk slaap ik dan beneden op de bank, voor de steun en ook om er snel bij te zijn mocht zich iets voordoen.

Erna

Dat is dus dinsdag. De medicijnen werken tot en met woensdag. Dus donderdag wordt het spannend, want dan is de morfine uit zijn lichaam.

We krijgen pijnstillers mee. Onsior. Dat zijn tabletten die zich laten fijnmaken en die Bert hopelijk met lekkere hapjes wil eten.  Gezien zijn angstklachten kan ik ze niet ingeven, ik neem het risico niet dat er moeilijke situaties van vroeger terugkomen.

Gelukkig vindt hij het spul van Hooy heerlijk.

Het is best spannend. Bert is nog nooit uit zijn huis hier geweest; de dierenarts kwam altijd hier. Maar nu moet het, voor zijn gezondheid.

Tips en adviezen zijn van harte welkom: hoe kan ik Bertje het beste door deze moeilijke dagen helpen?

Waarom kater Bailey zoveel liefde geeft

kater geeft liefde  Daar zit hij, de roodwitte kater Baily. Hij is een senior van dertien jaar, vol levenswijsheid en vooral vol van liefde. Die deelt hij graag uit. Dat heeft een reden.

Toen hij nog maar een kitten was, had hij geen thuis en geen mensen die van hem hielden. Toen ontmoette hij een vrouw en Bailey wist: zij is het. Hij hield haar met zijn kittenpootjes vast zodat ze voelde wat hij wilde.

Thuis

De vrouw, die eigenlijk nog jong en studerend was, nam Bailey mee naar haar studentenhuis. Ze wist dat huisdieren verboden waren, maar ze kon hem niet weerstaan.

Natuurlijk werd het ontdekt. Ze kreeg 1 week om hem een goed thuis te geven.  Maar hij voelde zich niet gelukkig in zijn eerste huis en zo kwam hij uiteindelijk bij de ouders van de vrouw terecht. Zo was hij veilig. En ze konden elkaar gemakkelijk ontmoeten want het was duidelijk dat ze op de een of andere manier bij elkaar hoorden.

Dochter

Jaren later woont Bailey bij de vrouw Zij heeft een dochter, en Bailey is even dol op haar als op zijn vrouw. Het was liefde op het eerste gezicht. Bailey wil bij het meisje zijn als ze slaapt, als ze eet en vooral als ze leest. Dan gaat hij tegen haar hangen en luistert naar haar stem.

Bailey  houdt van aandacht en samenzijn. Hij wil niet alleen zijn.  Dus hij loopt de mensen achterna in de slaapkamer, in de keuken, in de badkamer, overal.

 Toen er een tweede dochter in het gezin kwam, besloot Bailey haar ook zijn liefde te geven. Wanneer zij moet slapen, dan slaapt Bailey mee.

Bezoekers zijn weleens verbaasd over de onuitputtelijke aandacht die de kater voor de meisjes en zijn vrouw heeft. Maar vooral zijn vrouw weet: Bailey geeft de liefde die hij kreeg in duizendvoud terug.

(bron: Lovemeow.com)

Soms helpt alleen een groepsknuffel

  Dit is het verhaal van kleine kittens die een goed pleegthuis vonden. Ze werden geboren in een zwerfkattenkolonie, zoals er nog zo veel zijn. Met een enkel telefoontje kwam een asiel in actie.

Vrijwilligers besloten in te grijpen. De volwassen poezen moesten geneutraliseerd worden, zodat er niet meer nestjes zouden komen. De kittens moesten een thuis krijgen.

Clubje

Het was meteen duidelijk dat de vier kleintjes bij elkaar moesten blijven. Ze waren ongeveer negen weken oud en menselijk contact kenden ze niet. Elk van de vier was bang en zocht steun bij de anderen. Een clubje waren ze en dat clubje had het moeilijk.

Ze begrepen niets van wat er gebeurde. In het reiskorfje kropen ze naar elkaar omdat ze zich dan nog een beetje veilig voelden.

Zo kwamen ze in het huis van een pleegmoeder.

Hier kregen de vier kittens een naam: Tintin en Charlie voor de jongens en Rachel en  Luce voor de meisjes.

Schoot

Toen de pleegmoeder begreep dat de vier steun en veiligheid van elkaar kregen, wist ze wat ze moest doen. Voorzichtig tilde ze het clubje kittens op en zette ze neer op haar schoot, om ze daar langzaam en behoedzaam te knuffelen.

Eerst voelde ze vier kleine hartjes zenuwachtig kloppen. Maar geleidelijk werd het ritme rustiger. Ze waren nog steeds samen en nu voelden ze ook iets nieuws: liefde van een mens. Ze vonden het fijn.

Spelen

De ene groepsknuffel na de andere volgde en het had effect. De kittens werden dapperder. Ze durfden in het huis rond te lopen, te verkennen en zelfs te spelen. En Rachel, het allerkleinste kitten, besloot dat ze de baas was en dat de anderen moesten doen wat ze wilde.

Volwassen

Al snel mochten de vier kittens naar een tweede pleeggezin. Daar waren drie volwassen katten die aan de kittens konden voordoen hoe je kater of poes kon worden, en wat je dan allemaal moet leren.

Rachel was niet bang en dus de anderen ook niet. En zo ontdekken vier kleintjes het geluk van huiskat zijn.

(bron: Lovemeow.com)

Kattencafé Ditjes & Katjes gaat sluiten

Kattencafé  Kattencafé Ditjes & Katjes gaat sluiten. Twee jaar geleden opende het de deuren in Den Haag.  Straks is het er niet meer.

Op de website kun je nu nog van alles kopen dat te maken heeft met het Kattencafé. Met korting. Er staat ook de aankondiging van sluiten.

 

Na twee fantastische jaren, gaan wij onze deuren sluiten. En geloof me, dit is natuurlijk een moeilijke beslissing geweest! Want wat hebben we het ontzettend fijn gehad, met elkaar en bovenal met de katten. Mijn liefde voor de katten is enorm, en ik vond het ook nog eens geweldig om deze zaak opgezet te hebben. Maar het wordt tijd voor nieuwe uitdagingen; hoe en wat, dat kan ik nog niet zeggen, maar het wordt ongetwijfeld weer leuk!

Onze katjes gaan nu genieten van een zeer verdiend ‘pensioen’! We hebben voor alle katten uiteraard een heel fijn huisje gevonden en misschien leuk om te weten dat Pim en Pelle bij elkaar blijven gezellig, evenals Koda en Eusebio. Zij, maar ook hun nieuwe baasjes, kunnen niet wachten om aan deze fase van hun leven te beginnen. Wat gaan ze het ook weer fijn krijgen! Misschien nóg wel fijner dan hier, hoewel dat moeilijk voor te stellen is 😉

Zeg, en wat hebben we het geweldig mooi gehad, he? Jullie hebben enorm genoten van de katten, en de katten (en wij ook natuurlijk) van jullie. Van jullie schoot, nek (!), stoel (‘opgestaan, plaatsje vergaan’), jassen en tassen, eten (soms. Oeps.), handen, speeltjes, noem maar op. Het was gewoon fantastisch!
Ik wil jullie daarom ook uit de grond van mijn hart bedanken voor deze fijne tijd; en voor het feit dat we dit met elkaar tot zo’n fijne plek hebben gemaakt!
Jullie willen vast nog afscheid komen nemen van de katjes; dat kan! We zijn nog geopend tot zondag 19 augustus en het is business as usual: je kan lekker een hapje en een drankje tussen de katten doen, en misschien nog de laatste merchandise meenemen (50% korting!!).

Daarnaast organiseren we op vrijdagavond 17 augustus een laatste High Wine; en op zondagmiddag 19 augustus sluiten we feestelijk af met live-muziek. Veel plekjes zijn hiervoor al vergeven, dus als je erbij wilt zijn, laat het ons snel weten, dan boeken we nog een tafeltje!

Sluiting

De sluiting roept ook vragen op over de levensduur van kattencafé’s. Is de rage voorbij?

De kater van 12 kilo die een thuis vond

kater  Ja, dit is nog eens een grote kater. Tommy Boy weegt iets meer dan twaalf kilo, al is hij nu aan het afvallen. Deze foto is gemaakt toen Tom nog in het asiel zat.

Dit is het verhaal van een veel te zware kater, die van binnen een bange jongen was en nu aan het bijkomen is bij zijn eigen mensen.

 

Doos

Zomaar op straat, buiten het asiel, stond een grote doos met daarin een grote kater. Verlaten. Door wie, wist niemand.  Natuurlijk kon hij meteen mee naar binnen.

Al vanaf het eerste moment dat Tommy – hij kreeg een naam – mensen binnen zag, wilde hij knuffelen en kopjes geven. Hij was een kater die liefde wilde geven en ontvangen. Maar er was meer met hem aan de hand.

Onzeker

Al die nieuwe indrukken maakten Tommy onzeker. Hij verstopte zich dan ook vaak en graag onder zijn dekentje. Daar voelde hij zich veilig. Bezoekers zagen dan een grote bobbel onder een deken.

Een van die bezoekers was Alex, een dierenarts die als vrijwilliger bij het asiel werkte. Ze had nog niet zo lang geleden een kat verloren en zij en haar gezin waren klaar voor een nieuwe huisgenoot.

Onder de deken zag ze twee blauwe kattenogen naar haar gluren. Ze stak een vinger door de tralies van het kooitje en maakte wat geluiden. Het antwoord? Een reuzengrote kater wriemelde zich onder de deken uit, drukte zich tegen de tralies om beter geaaid te kunnen worden en miauwde alsof hij een klein katertje was: “Mew… mew…”

Adoptie

Alex was toen al verliefd op Tommy. Maar hij was nog niet klaar voor adoptie, dat duurde nog een aantal dagen. Voor Alex betekende dat ze hem bleef bezoeken. Tommy keek naar haar uit en begon steeds harder te spinnen. Hij voelde dat dit een kans voor hem was.

Toen Tommy geadopteerd mocht worden, stond Alex een half uur voordat het asiel opende al te wachten. Ze dacht dat iedereen Tom wilde. Maar zij bleek de enige te zijn. En Tommy Boy ging die dag naar zijn nieuwe huis.

Thuis

In zijn nieuwe leven zijn er veranderingen. Hij volgt een dieet en valt af, zodat hij een gezond gewicht kan bereiken. Hij doet aan sport, door te spelen en te rennen.

Maar Tommy is nog steeds een superknuffelkater.  Hij slaapt graag op bed, bij voorkeur op een hoofdkussen naast zijn vrouw. Hij miauwt veel en hij heeft een vriend gevonden in de voormalige asielhond Dude.

Tom heeft het goed en het gaat alleen nog maar beter worden.

(Bron: Lovemeow.com)