“Ik heb weer wat nieuws om te eten,” riep mijn vrouw. Ik dacht ik heb pas iets nieuws, dat spul van Almo. Superlekkere kip, daar heb ik over geschreven.

Dit was weer wat anders. Geen kip. Niks van Almo. Het was tonijn in gelei en het merk heette Applaws. Dat is een stomme naam voor een merk.

Plok

Dus ik had eigenlijk veel meer zin in kip en ik begon al krieties te kijken, toen ik in de keuken een plok hoorde. Dat was de tonijn die op het bord viel. Plok. Ik wist niet dat tonijn zo’n geluid maakte.

Toen zei mijn vrouw, dat is de gelei Bert. Ze deed er water bij en prakte alles los met een vork. Ik kon zien dat het moeilijk ging het duurde best lang.

Geur

Terwijl mijn vrouw stond te prakken, moest ik miauwen. Dat kwam omdat het zo enorm lekker begon te ruiken.

Zo’n geur die iets met je doet.

Dat je voelt ik wil eten en nu.NU. NUUUUUUU.

“Nou nou,” zei mijn vrouw.

Toen was het prakken eindelijk klaar.

Leeg

Ik weet eerlijk waar niet wat lekkerder is, dit of die kip. Dit was veel steviger, ik deed er langer over en ik hoefde geen pauze met eten, dit ging in een keer door zoooo wat een lekker spul.

Ik heb mijn bord helemaal leeg gegeten. Daarna keek ik of er misschien iets naast lag. Of eronder.

Nabuiken

Toen ik zeker wist dat het echt helemaal op was, sprong ik op de bank en ik keek mijn vrouw aan. Ze snapte wat ik wilde: nabuiken van het eten. Dus ik op mijn kussen liggen met haar arm om me heen en toen heb ik ik weet niet hoelang keihard liggen spinnen.

Dat was vanwege de tonijn in de gelei. Ik was er helemaal compleet gelukkig van.