Met mij gaat alles goed, serieus waar.  Alleen heb ik het weleens dat ik denk: moet ik het nou alweer uitleggen. Mijn vrouw kan veel te bezorgd zijn, eerlijk waar.

Wakker

Vooral toen ik hier pas woonde, was het erg. Dat snap ik wel een beetje want Tim was toen net over de Regenboogbrug gegaan.  Als ik dan heel diep lag te slapen, riep mijn vrouw tegen me: “Bertje je bent toch niet dood?” Nee, ik sliep maar nou ben ik wakker. Dan kreeg ik knuffels, omdat ik nog leefde.  En ik dacht knuffels zijn knuffels, deze pak ik mooi mee.

Of ik lag lekker te soezen, en dan keek ze opeens zo intens naar me en ze zei dan: “Volgens mij ben je apatisch”, en ik wist dat zoiets niet goed was maar als ik dan even keek en een pootje bewoog dan was het weer in orde.

Dagen

Eerlijk waar, er zijn dagen dat ik er een beetje flauw van word dat overbezorgde. Waar heb ik mee te maken?

• als ik goed bezig ben met water drinken, dan is ze bezorgd dat ik het aan mijn nieren heb
• drink ik geen water omdat ik even geen trek heb, dan moet het juist anders droog ik uit
• lig ik helemaal voluit zodat je al mijn buikspieren kunt zien dan krijg ik commentaar op mijn gewicht en dat ik geen diabeet-kater moet worden dus dan moet ik gymmen
• sta ik gunstig zodat mijn atleetiese postuur goed zichtbaar is dan denkt ze dat ik ben afgevallen en ik weet gewoon dat ze aan schildklierproblemen denkt, erg hè?

Nou en zo is er wel meer serieus waar. Misschien is elke vrouw wel zo dat weet ik niet zeker.

Rustig

Van mezelf heb ik een rustig karakter dus ik kan wel wat hebben van thuis. Ik blijf er ook meestal mezelf onder, het is even die vraag of dat gesprek en als ik mijn kop in de luisterstand zet, is daarna alles weer normaal.

Maar ik vraag me toch af: hoe doen anderen dat thuis?