Ze lijken net broertjes, maar ze zijn het niet. Rechts de kleine Unagi. Links Suzume.  U weet door die namen al waar we zijn: inderdaad, in Japan.

Dit is een heerlijk fijn-gevoel-verhaal, juist omdat het echt is gebeurd.

Zoefff… we gaan naar kattenland nummer één.

Katertje

In het plaatsje Yamaguci zat een jong katertje in het asiel.  Hij had twee parmantige oortjes, mooie streepjes in zijn vacht en prachtige hagelwitte pootjes. Een van de bezoeksters aan het asiel kon haar ogen niet van hem afhouden: hij leek wel een jonger broertje van de kater Suzume die ze thuis had.   En ze wist, dat het katertje nog maar een week de tijd had in dit asiel. Anders, nou ja. Daar wilde ze niet aan denken. Op de laatste dag nam de vrouw van Suzume vrij en haalde het jonge katertje op.

Dierenarts

Ze gingen eerst naar de dierenarts. Unagi – zoals hij nu heette – bleek 860 gram te wegen en zo’n 2.5 maand oud te zijn. Zijn gezondheid leek in orde te zijn. Toen kon hij naar zijn aanstaande grote broer, die ook ex-asielkat was.

Wennen

Hoe zou het gaan tussen die twee? Net is het huis, miauwde Unagi. Meteen rende Suzume naar de plaats van het geluid.  Op gepaste afstand stopte hij. Ze keken naar elkaar.

In de dagen erna kregen beide katten de tijd en de ruimte om aan elkaar te wennen. Elk had een eigen kamer, dus een eigen territorium om zich in terug te trekken. Dat voelde veilig.  Suzume kwam af en toe kijken naar de nieuwkomer, en die vond dat goed. Zo raakten ze langzaam en zeker aan elkaars geur in huis gewend.  Omdat hun mensen geduld hadden.

Samen

En nu zijn Onagi en Suzume de hele tijd samen. Het kleine broertje is onder de indruk van de grote kater en wil graag bij hem zijn. Samen slapen is een groot geluk. Door hem gewassen worden ook.

Waar Suzume is, daar wil Onagi ook zijn, maakt niet uit of er veel of weinig plaats is.

Suzume vindt het best. En zelfs fijn, want met een kameraadje is het leven voor hem ook gezelliger geworden.

(bron: Lovemeow)