Deze foto heb ik pas op mijn Feesboek gezet en ik schreef erbij dat het een kunstje was.  Iedereen vond het leuk.

Later vroeg mijn vrouw aan me: “Bertje, weet je wel héél zeker dat het een kunstje was?”

En toen wist ik dat ineens niet meer.

Hoe het ging

Thuis ga ik best vaak op de foto dus dat ben ik gewend. Ik kan stil zitten als het moet of iets anders doen als het nodig is voor de foto. Mijn verkering Loesje zegt dat ik een mediakater ben en volgens mij is dat ook zo.

Dus ik zat te poseren. Mijn kop zus. Dan weer zo.  En toen wilde ik me wassen en toch weer niet. Of ik moest gapen en toch weer niet. Er was iets maar ik weet geeneens meer wat. Iets dat begon en niet meer verder ging.

Dus toen stak mijn tong er een beetje uit en zo kwam ik op de foto.

Expres

Ik deed het dus maar  een beetje expres en volgens mij is een kunstje iets dat je helemaal expres doet.  Ook als er iemand om vraagt. Daar moet ik nog op oefenen, geloof ik.

Kunstjes

Wat ik wel kan als mijn vrouw het vraagt, is een kopje geven. Zacht of hard net wat ze wil dat doe ik dan. Volgens mij is dat ook een kunstje.
En ik spring op de bank als ze dat vraagt. Dan zegt ze dat ik dat goed kan, springen.

Tong

Maar dat met de tong dat deed ik vroeger niet. Ik bedoel toen ik hier kwam te wonen. Het is iets dat ik dus heb geleerd. Misschien is het dus toch een kunstje.

Het is best leuk dat ik iets kan. Dan voel ik me toch een kater van betekenis. Maar ik vind ook dat een kater geen hond is, en ik weet dat een hond veel van kunstjes doen houdt, maar voor een kater hoeft het eigenlijk niet. Misschien één kunstje.