Poezenschilderijen zijn er nooit genoeg op de wereld, en mooie poezenschilderijen al helemaal niet. Mieke van Hooft maakt ze.

De foto komt van haar website, ze is schrijfster en schilderes: klik en kijk

Expositie

Het goede nieuws is, dat de poezenschilderijen te zien zijn op een expositie in Ede, het duurt tot en met eind maart. Op de website staat alle informatie.

Het zijn grote schilderijen waar je meteen blij van wordt. Mooie warme kleuren, poezen die graag samen zijn en bovendien poezen die lijken te glimlachen. Kan dat eigenlijk wel?

Glimlach

Een glimlach is een menselijke expressie, meestal van tevredenheid. Een poezenmens ziet nogal eens haar of zijn eigen kat glimlachen. Maar een kat is geen mens. De lichaamstaal is anders,. En toch kan het dat je dat waarneemt, omdat het verlangen in je leeft.

Niks mis mee. En soms lijkt het ook zo te zijn. Dat behoort tot het mysterie kat.

Je kunt het gewoon niet echt zeker weten.

Bescheiden

Mieke van Hooft is bescheiden over haar schilderijen. Op haar site zegt ze: “Schilderen is al heel lang een hobby van mij. De laatste jaren is dit een steeds grotere plaats gaan innemen in mijn leven en ontdekte ik de raakvlakken tussen het schrijven en het schilderen; met beide kunstvormen kan ik anderen boeien, ontroeren, laten glimlachen of inspireren. Van beide kunstvormen word ik zelf erg blij!”

Traditie

Nederland kent enkele grote namen als het gaat om poezenschilderijen, elk met een eigen sfeer. Bijna iedereen kent de vertederende schilderijtjes van Cornelis Raaphorst (1875-1954) of van Henriette Ronner-Knip (1821-1906). Hun werk lijkt op de  ouderwetse poesieplaatjes: lieve details, vertederend en in de beste zin des woords sentimenteel. Je betaalt er kapitalen voor, als zo’n poezenschilderij al in de verkoop komt natuurlijk. Dat gebeurt af en toe.