Haaaalo liefe frientjes, dit keer fin ik het moeiluk om iets te blogge, het ga naamelijk niet so heel goed met mij. Ik blijf haaperen in mijn gezond, ik weet nie waarom ik niet beeter wor. Fanmorgen hep ik de laatste pil van de antiebiejootie geslikt. Eggie waar heel trouw, en dit was de 3e kuur antiebiejootie, maar het hellupt nie. Als ekstra slik ik ook pretniezonpille, een paardemiddel zeg frouwtje… misschien dat het daarom niet werkt, want ik ben geen paard!

In mijn bek

Het gekke is eete doe ik wel, hep meega honger en maak ik ’s nachts frouwtje zels wakker voor eete. En als ik dan eete krijg ben ik daara rustig, dus honger hep ik eggie waar. Maar wat hep ik dan dat ik benauwd blijf in mijn neus en raare geluiden maak met mijn keel?
Soms doe ook een soort tandenknarsen als ik eet en wrijf ik met mijn poot oofer mijn rechterwang. Zou er aan de binnenkant van mijn bek iets zitten waar ik niet bij kan? Weete jullie het misschien wat ik hep? Frouwtje zeg het laat mij ook nie met rust Oscar. Op de aaipet staat zofeel informaazie ofer seeniejor katers die ziek zijn en nie beeter worde.

Groonies

Mijn grootste kwaal van mijn gezond is groonies nierfaalen. Die kunnen nie meer beeter worde, daar moet ik mee leere leefe zolang mijn niere in leefe blijven. Frouwtje leest op de aaipet waarvan ik nog meer ziek kan worde van mijn groonies nierfaale. Ze noemt het dan allemaal op: spuuge, maager worde, rugpijn, feel slaape, geen trekkies meer in eete, misseluk, drooge fagt, feel drinke en plassen. Maar dat hep ik eigenluk aallemaal nie zo, dat ga best nog wel hoor.
De dierendokter heeft mij 2 weeke geleeden nog op de weegschaal gezet en zei dat ik in gewigt was aangekoome. Ra ra wat hep ik dan waarom ik het benauwd hep in mijn keel en neus?? Frouwtje ging weer verder zoeke op de aaipet, zij wil het weete! Toen zei ze, Oscar hier staat als je groonies nierfaale hep dan kan je ook zweertjes in je bekkie krijge of in je keel, of kan het wangslijmvlies onstooke raake. Zou het daarom zijn dat jij met je poot aan je wang klauwt als jij eete doet?

Ik weet het ook niet, ik ben maar een ouwe seeniejorkater en ziek zijn van je gezond is gewoon ziek. Wij kaaters kunne daar verder ook niks aan doen, terwijl mensen maar blijve zoeke op die aaipet, of mij in het ergste gefal naar de dierendokter brengen. Ik ben daar nou 3 keer geweest en het hellup nie. De dierendokter is eg heel knap, maar hij weet het ook niet eg. We gaan nie meer verdere ondersoeke doen had hij gesegd, want dan moet ik onder narkooze en dat ga nie als oude seeniejorkater. Het rieziekoo is dan te groot dat ik dan regtstreeks naar Reegeboogland ga.

Hij seg, misschien is het een beginnende bult die gaat groeie in de bek of keel maar dat kunne we niet ondersoeke. Het eenige wat hij kan doen is bloed prikke als de pretniezonpille op zijn. Maar 1 ding weet ik wel, het is anders nou, en foel ik mij niet zo van mijn gezond zoals ik eerst was. En treene hellupt ook nie. Dit zijn geen leuke ferhaale he liefe frientjes, ik ga gewoon maar eefe slaape dan kom ik tot rust.

Hoop

Maar frouwtje kom nie tot rust en ik zie tussen de spleete van mijn ooge dat ze blijft zoeke op de aaipet. Van de week zei frouwtje, luister Oscar, we gooie het ofer een andere boeg, de dierendokter heeft zijn best gedaan eg waar. Ik hep foor jou een afspraak gemaakt in Amsterdam bij de hoomeopaatiese dierendokter van de natuur. Die heeft de oude Stokkie-Stefan ook nog kunne hellupe tot het laatste toe, dat et allemaal wat makkelukker ging. De natuurdokter kan jou niet van de groonoes nierfaale af hellupe, maar kan jou misschien ondersteuning geefe foor je keel en neus.
Als kaater begrijp ik niet altijd alles wat frouwtje zeg, maar haar stem klonk ineens hoopfol en opgewekt.

Reistas

Op een ochtend had ik het door hoor, ik ben nie gek. Het is nu al de 4e keer dat ik naar de dierendokter moet dacht ik. De reistas hing aan de kapstok, maar ik had het allang gezien. We gaan een lange reis maake met de oowtoo, helemaal naar Amsterdam Oscar zei ze. Kom maar even naar de gang, dan krijg je nog wat te eete foordat we fertrekke… met een rotgang werd ik in de reistas gestopt en hup die rits weer dicht. Mauwe doe ik nie meer hoor, ik weet dat heeft geen zin. Maar met hard krabbe aan het gaas van de reistas kan ik misschien ontsnppe. Het oer komt dan in mij op en je wil maar 1 ding, vluchten.
Daar ginge we met een noodgang oofer de weg, reegene dat het deed en haagele, tik tik tik op de ruite en het dak van de oowtoo en was er ook nog keiharde woei woei. Toen deed frouwtje remme op de snelweg. Potjandosie Oscar zei ze, als je moet remme en je nie ferder kan rije, heet dat fiele. Het duurde zo lang en moesten we heelemaal omrijden zei frouwtje, en hep ik uit ferfeling en frustraazie aan het gaas van de reistas zitte krabbe. Houw op, houw op, zei frouwtje iedere keer, maar het kon mij niks scheele en mijn foorpoote en neus staake al door het gaas heen.Eindelijk waren we in Amsterdam en heeft frouwtje de reistas dicht tegen haar eigen aangehouden totdat we bij de natuurdokter waren. Ontsnappen in Amsterdam zou het ergste zijn hoor Oscar zei frouwtje. Dan moet Doorie koome om je te zoeken!

Swaajding

Toen we bij de natuurdokter binne waare, ging ze met een soort swaajding foor mij swaaje en had ik een heele kist met kleine flesjes foor mij. Dat heet biejooreesonanzie en zo doe ik nou uitteste zei ze, wat er aan je scheelt Oscar. Moeiluk te begrijpe allemaal en ik dacht als we maar weer naar huis gaan. Ik kreeg allemaal flesjes met druppels mee van de natuur en die gaan mij hoop ik hellupe dat ik mij beeter ga foele. Kwaalieteit van leefe is nu belangerijk. En toen ginge we weer terug in met de oowtoo in de fiele met haagel en woei woei naar huis. Jullie begrijpe vast, dereistas hep ik gesloopt en kan ze weggooie.

Faase

Dat was een heeele lange reis en waren we allebij heel moe. Frouwtje zei, dit is het laatste wat ik foor je hep kunnen doen liefe jongen, en moeten we verder afwachten hoe het met je gaat.
Ik foel dat ik in de laatste faase van mijn leefe zit, maar niet getreurt hoor liefe frientjes. Je weet nooit wanneer je ga oofer die Reegeboogbrug ga. Het kan best nog wel een poosje duren of toch ineens… als het nie meer ga mag ik inslaape en terug naar mijn baasje die forig jaar ooverleede is, waar ik toen in huis was. Hij woont nameluk nu ook in Reegeboogland waar alle andere frientjes woone.
Ik eindig poosietief, no wurries liefe frientjes. Tot de folgende blog en ik hoop jullie te zien op de Stoelendandansfeest in de mooie tuin van Kever. En reuze bedank foor meedeleefe!

Dikke kopstoot en poot van Oscar

‘Jeetje, Japie, wat heb jij uitgespookt?! Ga je maar gauw opfrissen.’ Balen dat Mo me heeft zien binnenkomen. Ik deed nog zo mijn best om op kousenpoten door het kattenluik te gaan. Tevergeefs. De klik van het slot heeft me verraden. En dat terwijl het allemaal haar eigen schuld is. Zo begon het:

Terug naar huis

‘Kom eens jongens, ik wil jullie wat leuks vertellen.’ Foppe en tante Cato lijken het enthousiasme van Mo niet te delen. Ze blijven liggen waar ze liggen. Aarzelend kom ik dichterbij. Ik vind het onbeleefd om niet te luisteren en ben stiekem wel meowsgierig. Opgewonden gaat ons mens verder. ‘Je vriend komt terug, Japie.’ Ik heb geen idee wie ze bedoelt. Al mijn vrienden zijn er toch gewoon?! Hier op de blog, buiten in de buurt en op Beestboek. Zodra ze begint over onze laatste tikkie-actie weet ik het weer. Het gaat om een van de Stekels. Die ene die toen zo aan het hoesten was. Stekel is hersteld van een pittige longontsteking, heeft weer vet op de botten en is klaar om op vrijerspoten te gaan. Tijd om het restaurant en het liefdesnestje op orde te maken.

Opfrisbeurt

Mo legt een fris tafellaken neer, trekt een zak verse brokken open en vult de voerbak tot aan de rand. Ook de liefde van de egel gaat immers door de maag. Daarna verschoont ze de bedden. In ieder rommelig hoekje in de tuin staat een huisje, zodat Stekel kan kiezen. Tevreden gaat ze terug naar binnen. Nu begint het echte werk, want ik weet dat ze één plek is vergeten. Om geen slapende egels wakker te maken, heb ik nooit gemiauwd dat ik ze ook wel eens onder een enorme stapel blaadjes heb zien schooieren. Door de aanhoudende regen is de ooit knisperende berg geslonken tot een miezerig hoopje. Met mijn grote poten graaf ik de modderige boel op zodat er weer wat luchtigheid in komt. Ik laat me neerploffen, draai op mijn rug en woel heen en weer. Na een tukkie ben ik tevreden. Het ligt best lekker. Dat is het moment waarop ik door het kattenluik ga.

Kriebels

Ik stink een uur in de wind. Dat ruik ik zelf heus wel. En het kriebelt. Dorre takken, stekelige blaadjes en…. beestjes. Nare beestjes kan ik jullie meowen. De gluiperds kruipen door mijn jas en zetten hun scherpe tanden zonder pardon in mijn vel. Hoe ik ook krabbel, ze bijten zich steeds dieper vast en doen zich te goed aan mijn bloed. De volgende dag voel ik me wat slapjes. Zin in ontbijt heb ik niet. Eén tip voor alle lezers: ga altijd eten als je mens je roept. Want bij de mijne gaan alarmbellen rinkelen als ik niet tevoorschijn kom. Even later word ik van mijn bed gelicht. Mo is in alle staten als ze niet één, niet twee, maar steeds meer teken moet lospeuteren. Voor ik het weet zit ik in de rammelbak richting witjas. Ik heb me flink in de nesten gewerkt.

Koppie van Japie

Pssst Inmiddels gaat het weer purrrfect met me. Het is dus niet zo potig om in een tekennest te gaan liggen. Hoe kon ik dat nou weten?

Leootje had het er al over in z’n blog van donderdag, en eigenlijk wil ik het daar vandaag toch ook nog even over hebben: speelgoed.
Al vanaf dag één dat ik op mezelf ging wonen heb ik speelgoed in huis. En dat is inmiddels best wel veel geworden in de afgelopen maanden…

Eefe niet

Net als bij Leootje thuis is er altijd wel iets te vinden waar ik even niet meer mee speel, omdat ik elke dag wel iets anders uit m’n speelgoedbak kan pakken om mezelf en m’n personeel urenlang te vermaken.
Soms sneuvelt er ook wel ‘s wat, omdat m’n personeel niet altijd uit hun doppen kijkt en hun pootmaatje heel wat groter is dan die van mij. Tsja, en als dat niet meer te repareren is verdwijnt ‘t in de prullenbak omdat je daar dan écht niemand meer een plezier mee kan doen.
Maar zodra ik in de gaten heb dat m’n personeel ook maar íets van m’n speelgoed weg wil doen omdat ik er al heel lang niet meer naar omgekeken heb laat ik ook dezelfde dag nog zien dat ik er nog steeds mee wil spelen. Net zoals Leootje en Simon. Dan kan ik het na een dag of wat intensief gebruik weer even links laten liggen, tot dat hele verhaal weer van voren af aan begint.

Balletjes

Eén van m’n favoriete speeltjes op dit moment zijn toch wel balletjes. Zoals bijvoorbeeld die ene van rubber met gaten erin, waar een witte speelgoedmuis in zit die al begint te piepen als ik langsloop. Da’s niet alleen nu heel erg interessant vanwege de cursus ‘Hoe vang ik een Weilandmuis’ die ik volg, maar die bal is lekker zacht en precies ‘t goeie formaat.
Heerlijk, als ‘ie vanuit de woonkamer met een enorme zwieper door de gang richting de slaapkamer wordt gegooid. Ik sta daar dan voor ‘t bed al klaar om te voorkomen dat ‘ie er onder rolt. En wanneer die bal hoog wordt aangegooid, vis ik ‘m met alle vier m’n poten uit de lucht nog voordat ‘ie de grond raakt.
Als er ooit nog ‘s een Nederlands Kattenelftal wordt geformeerd, kan ik zo als doelkat opgesteld worden. Er komt geen bal doorheen.

Wachten

Zo kan het dan gebeuren dat na een tijdje een flink aantal ballen voor het bed ligt, want vaak gooit m’n personeel alle ballen die ze kunnen vinden achter elkaar naar me toe. Meestal ga ik er dan, als de laatste gegooid is, gewoon tussen zitten en wacht tot ze komen om het spel te herhalen, maar nu in omgekeerde richting terug naar de woonkamer. Want ík ga die ballen natuurlijk niet terugbrengen als zíj ze gooien.

Eerste speelgoed

M’n allereerste speelgoed heb ik ook nog steeds, hoewel het al een paar keer op de nominatie heeft gestaan om weggegeven te worden.
Ik kreeg ‘t van de broer en schoonzus van Senior: een pluchen kaasblok met een balletje erin. En een knikkerbaan, die vanuit praktische overwegingen onder de salontafel gelegd werd zodat m’n personeel er hun nek niet over brak. Ik denk dat met dat speelgoed ook m’n liefde voor pootbal is begonnen, dus ‘t mag nóóit weg.
Maar daar bleef ‘t niet bij. Al snel kwam m’n personeel thuis met een uitschuifbare telescoophengel, waar veertjes aanhingen. Iets heel anders dan balletjes, maar ik kon m’n jachtinstinct ook daar prima op oefenen. En leren om te balanceren, want als ik met m’n voorpoten op de hengel ging staan dan boog ‘ie zo leuk door…
Tot drie keer toe heb ik ‘m op die manier in stukken gebroken, maar elke keer wist Senior ‘m weer te maken met Duct Tape zodat ik er nog steeds mee kon spelen. Tot de hele hengel bijna van tape aan elkaar hing. En toen ik ‘m voor de vierde keer brak was ‘ie écht kapot en belandde ‘ie toch in de vuilnisbak. Vond ik prima, want met al die lagen tape boog ‘ie toch ook helemaal niet meer zo lekker door.
Gelukkig heb ik nog genoeg andere speeltjes aan een stokje. Die hangen allemaal onder de eettafel, dus ze vallen voor m’n personeel niet zo op als ik er een tijdje niet mee speel.

Veren

Kattenveertjes ben ik trouwens ook dol op maar die raak ik regelmatig kwijt, onder de bank of een kastje. Of m’n personeel gaat er per ongeluk op staan, en dan rollen ze niet meer zo best. Maar ik weet dat in de voorraadkast nog een zakje ligt met nieuwe, in alle kleuren en maten. Dus daar kan ik voorlopig wel mee vooruit zolang er nog geen stoffer onder de bank of de kastjes doorgehaald is door m’n personeel.

Dozen

Met dozen heb ik niet zoveel, maar met tassen des te meer. Ik heb er nu twee voor mezelf, waar de handvatten van losgeknipt zijn zodat ik daar niet in verstrikt kan raken tijdens ‘t spelen. En natuurlijk de papieren zakken, hè. Want die knisperen zo lekker als ik erin duik om er vervolgens de hele woonkamer mee door te schuiven.

Palen

Ook de krabpalen ontbreken natuurlijk niet in m’n huis. Toen ik nog heel klein was kreeg ik een klein kittenpaaltje, waar ik prima mee uit de poten kon. En een platte van karton, waar ik eigenlijk nooit naar omkeek tot ik ‘m pasgeleden weer ontdekte in ‘t hoekje naast de bank. Inderdaad, net toen m’n personeel ‘t idee had om dat ding weg te doen. Best een leuk ding hoor, en ‘t voelt heel anders dan het sisal op m’n krabpaal.

Al snel was m’n eerste krabpaal te kort, en kwam er een hoger exemplaar. En een krabton, waar ik ook nog ’s lekker in kon liggen. Later kwam er nog een stellage bij, waar ik niet alleen m’n nagels aan kon scherpen maar waar ook een holletje en een plank op zit. Best een luxe, al is ‘ie niet zo groot. O, en Junior kwam een paar maanden geleden nog thuis met een grote sisal bol op een vierkante plaat. Die staat nu ook onder de eettafel, maar ik ben er nog niet echt aan toegekomen om uit te testen hoe die vorm aanvoelt om m’n nagels op te scherpen.

Zak

Pas toen m’n personeel met een bijna twee meter lange krabzak thuis kwam die aan het plafond kon worden gehangen, wist ik zeker dat m’n huis een écht kattenhuis zou worden.
In ‘t begin vond ik het heen-en-weer slingeren van die krabzak best wel eng, dus m’n personeel besloot om het onderste stuk op m’n nieuwe krabpaal vast te zetten. Tsja, en toen was er geen houden meer aan, want tijdens m’n zoomies door ‘t huis kon ik nu ook helemaal tot aan het plafond komen. Had ik gelijk een mooi overzicht in m’n woonkamer én de keuken.
Dankzij die krabzak heb ik leren klimmen maar belangrijker, ik kon ook oefenen om weer naar beneden te klauteren. Al koos ik soms ook wel ‘s de weg van de minste weerstand hoor, door me vanaf ‘t plafond in de bank te laten ploffen om daarna op topsnelheid weer verder te gaan waar ik met m’n zoomie gebleven was.

Vis

M’n vang- en vechttrainingen oefen ik sinds kort met Nemo, een oranje-wit gekleurd visje dat met een elastiek aan ‘t plafond boven de bank hangt.
Ik kan ‘m besluipen en naar beneden trekken. En als ik ‘m dan weer loslaat vliegt ‘ie alle kanten uit, zodat ik moet springen om ‘m opnieuw te pakken te krijgen. Of ik geef er een flinke mep tegen en vang ‘m uit de lucht zodra ‘ie mijn kant weer opzwaait. En als ik ‘m dan weer tussen m’n voorpoten vast heb krijgt ‘ie er op de bank flink van langs met m’n achterpoten. Nemo begint dan ook al een beetje pluizig te worden…
Daarna laat ik ‘m weer los zodat ‘ie kan ontsnappen, maar ik krijg ‘m toch altijd wel te pakken, zodat het kat-en-visspel weer van voor af aan kan beginnen.
In gedachten stel ik me stiekem voor dat deze Nemo geen vis maar een Weilandmuis is, waar ik achteraan jaag. Ook een hele goeie oefening zolang ik nog geen echte muis heb kunnen vinden.

Dop

En dan heb ik nog niet eens verteld over m’n speelgoed dat uit zichzelf kan bewegen of geluid maakt. Komt een volgende keer wel, want terwijl ik deze blog zit te mauwen aan Junior zie ik dat er een flessendop op de grond is gevallen die ik nu toch echt eerst even door de kamer moet tikken tot ‘ie onder de koelkast in de keuken ligt…

Dikke knuffel van Joep